Tι κι αν έχουν περάσει 28 χρόνια από τότε που μ’ έφερες στον κόσμο; Εκείνο το «μάμμα μου» εξακολουθεί να είναι η πρώτη λέξη που βγαίνει απ’ το στόμα μου όταν κάτι με τρομάζει. Όπως τότε που, μικρό κοριτσάκι ακόμη,  έτρεξα να χωθώ στην αγκαλιά σου για να «γλιτώσω» από ‘κείνο τον  σκύλο που… «ήταν τόσο τεράστιος και ήθελε να με φάει».  Τότε που με μάλωνες ακόμα και για το πιο αθώο ψέμα.. που με μάθαινες να αγαπώ όλο τον κόσμο χωρίς διακρίσεις γιατί «πολλά είναι αυτά που δε ξέρω και θα τα μάθω μεγαλώνοντας…»

Ακόμη δεν άρχισα να γράφω και ήδη νιώθω να με κυριεύουν αισθήματα θλίψης αλλά και ντροπής. 

Κάθε φορά που γράφω για το Θανάση, αισθάνομαι ότι πρόκειται για ένα δικό μου πρόσωπο. Θα μπορούσε να ήταν και δικό μου και δικό σου... Στην πραγματικότητα τον έχω δει ελάχιστες φορές. Αλλά μπήκε στην καρδιά μου από την πρώτη ματιά...

Είναι κάποια συναισθήματα που δεν περιγράφονται με λόγια. 

Αφορμή για το άρθρο αυτό, αποτέλεσε ένα «στάτους» κάποιου φίλου στο facebook, που δε θα μπορούσε να μην αποσπάσει και το δικό μου «like», καθώς με βρήκε απόλυτα σύμφωνη…

Ένα βράδυ του Ιούλη, καθόμασταν με φιλική παρέα στο μπαλκόνι πίνοντας ούζο, τρώγοντας καρπούζι και συζητώντας περί ανέμων και υδάτων. «Για μένα αυτό σημαίνει καλοκαίρι», είπε κάποια στιγμή κάποιος, κηρύσσοντας την έναρξη μιας μεγάλης συζήτησης που θα μπορούσε να έχει τίτλο «βραδιά καλοκαιρινών αναμνήσεων».

Είναι κάτι στιγμές, που δύο δυσάρεστες κουβέντες είναι ικανές να σου «κόψουν» τα πόδια, πόσο μάλλον όταν αφορούν ανθρώπους που αγαπάς πολύ και δε μπορείς να διανοηθείς τη ζωή σου χωρίς αυτούς!

Όταν είπα στους φίλους μου ότι το επόμενο άρθρο μου θα είναι εμπνευσμένο από το Μουντιάλ, γέλασαν… Με το δίκιο τους, αφού οι γνώσεις μου για το κορυφαίο αυτό αθλητικό γεγονός, είναι ελάχιστες. Κατανοώ ωστόσο, ότι για  χιλιάδες ποδοσφαιρόφιλους αποτελεί όνειρο ζωής να παρακολουθήσουν από κοντά αγώνες αυτού του βελινεκούς, πόσο μάλλον όταν φιλοξενούνται από μια χώρα όπως η εξωτική Βραζιλία όπου ποδόσφαιρο=θρησκεία. Μια «θρησκεία» που όμως πολλοί «πιστοί» Βραζιλιάνοι έφτασαν στο σημείο να την απαρνηθούν. Όχι γιατί δεν αγαπούν το ποδόσφαιρο (ίσα ίσα που για χιλιάδες παιδιά στη χώρα αποτελεί σανίδα σωτηρίας) αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι τους λείπουν πολύ πιο βασικά πράγματα...

Τι όμορφο που μοιάζει το να ζεις σε μια χώρα στην οποία αισθάνεσαι αληθινά ευτυχισμένος για τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημά της; Να νιώθεις περήφανος που ζεις εκεί, όχι μόνο γιατί είναι πανέμορφη (όπως άλλωστε και η Κύπρος) αλλά γιατί εκεί υπάρχει αξιοκρατία, οι νόμοι είναι νόμοι, αμείβεσαι  καλά για τις υπηρεσίες που προσφέρεις όπου κι αν εργάζεσαι και μπορείς να κάνεις όνειρα για το μέλλον, όχι μόνο το δικό σου αλλά και των παιδιών σου;

Μια βδομάδα μετά την ανήκουστη καταγγελία της σεξουαλικής παρενόχλησης  των δύο ανήλικων κοριτσιών, με υπόπτους  ένα 35χρονο και ένα 57χρονο-γνωστό επιχειρηματία, τα νέα γεγονότα που έρχονται στο φως, μόνο αηδία και απέχθεια μπορούν να προκαλέσουν.

«Η Κύπρος, μπήκε στην Ευρώπη τσαλακωμένη και αυτό της στοίχισε». Ήταν μια από τις χαρακτηριστικές φράσεις που αποθηκεύτηκαν στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου, παρακολουθώντας τη βδομάδα που μας πέρασε ένα σεμινάριο για τις Ευρωεκλογές, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Τι είδους ζωή θα έχει το παιδί μου; Ήταν η ερώτηση μιας νεαρής γυναίκας-μέσω email- προς τον Εθνικό οργανισμό της Ιταλίας για άτομα με Σύνδρομο Down. Μόλις είχε μάθει  ότι το παιδί που κυοφορεί θα γεννηθεί με αυτό το Σύνδρομο και ο φόβος της ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλος...

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, οι φίλες μου, μου ζητάνε να τους διηγηθώ για πολλοστή φορά, την τραγελαφική ιστορία εκείνης της βραδιάς της 8ης Μαρτίου, που γιόρτασα για πρώτη φορά και γω, ως ενήλικη στην Αθήνα, τη γιορτή της Γυναίκας. Ήταν η πρώτη μου χρονιά ως φοιτήτρια εκεί και είχαμε βγει με τις συμφοιτήτριες μου, σε ένα εστιατόριο-ή κατ’ ακρίβεια «αστειατόριο», το οποίο εκείνο το βράδυ δεχόταν μόνο γυναίκες, αφού είχαν την τιμητική τους.

Αν ρωτήσεις 100 ανθρώπους τι γιορτάζουμε την 28^η Οκτωβρίου, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα απαντήσουν σωστά οι μισοί. Αν όμως τους ρωτήσεις τι γιορτάζουμε στις 14 Φλεβάρη, οι 90 τουλάχιστον θα ξέρουν ότι σήμερα είναι του Αγίου Βαλεντίνου.