Είναι κάποια συναισθήματα που δεν περιγράφονται με λόγια. Κάποιες εικόνες που εντυπώνονται τόσο καλά στη μνήμη που ξέρεις πως ποτέ δε θα τις ξεχάσεις όσα χρόνια κι αν περάσουν… Και κάποιες στιγμές τόσο ιδιαίτερες, που ακόμη και αν προέκυψαν κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες, δε μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι άξιζαν πραγματικά, καταχωρώντας τις αυτόματα στο αρχείο «ξεχωριστές»…

Μια απ’ αυτές τις στιγμές έζησα χθες, στα κατεχόμενα. Δεν ήξερα αν ήθελα πραγματικά να πάω παρότι δε θα’ ταν η πρώτη φορά. Όταν όμως είδα τη μητέρα μου με πόσο ενθουσιασμό ρωτούσε  συγγενείς και συγχωριανούς αν θα πάνε την Κυριακή στο Συριανοχώρι της Μόρφου, όπου η εκκλησία του χωριού μας θα λειτουργούσε ξανά 40 χρόνια μετά την προσφυγιά, ένιωσα πως ήθελα να μοιραστώ μαζί της αυτή την εμπειρία. Που θ’ άναβε ξανά κερί και θα προσκυνούσε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, ακριβώς απέναντι από το πατρικό της, θ’ αντάμωνε με ανθρώπους που είχε να δει χρόνια, που θα με ξεναγούσε στη γειτονιά της και θα μου καθάριζε πορτοκάλι από το περβόλι της, για να καταλάβω πόσο διαφέρει το πορτοκάλι της Μόρφου από τα υπόλοιπα…

Ήμασταν σχεδόν χίλια άτομα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, με ανάμεικτα συναισθήματα, επιβιβαστήκαμε απ’ τα χαράματα στα λεωφορεία που είχαν ναυλωθεί, για να ζήσουμε τη στιγμή… Τη στιγμή της αναβίωσης ενός σωρού αναμνήσεων ή διηγήσεων… Απ’ εκείνα τα χρόνια που ο κόσμος διέθετε ακόμα εκείνη την αγνότητα και ταπεινότητα που σήμερα σπανίζουν… Γελούσε με την καρδιά του, χαιρόταν αληθινά με τη χαρά του γείτονα, ήξερε να μοιράζεται, να  συμπαραστέκεται στα δύσκολα και ήταν ευχαριστημένος με ότι είχε χωρίς να κλαίγεται… Τόσο απλά.

Είδα δεκάδες βουρκωμένα μάτια που σου μετέφεραν αμέσως τη συναισθηματική φόρτιση κάνοντάς σε να συμπάσχεις και συ μαζί τους κι σας μην έζησες εκεί… Ήταν όντως μια ιστορική μέρα για όλους!

Η πίκρα και η θλίψη εναλλάσσονταν συνεχώς με τη χαρά και τη συγκίνηση που ήταν έκδηλη, ειδικά στα πρόσωπα όσων γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο Συριανοχώρι.

Κάποιοι επισκέπτονταν το χωριό τους για πρώτη φορά από τότε που έγιναν πρόσφυγες… Το να δείξουν την ταυτότητά τους για να πάνε στον τόπο τους ήταν μεγάλη υπέρβαση. Κάποιοι έχουν συμβιβαστεί πλήρως με την ιδέα της «επίσκεψης»… Κι είναι και κείνοι που ακόμα ελπίζουν ότι θα επιστρέψουν ξανά όταν η Κύπρος δε θα’ ναι πια μοιρασμένη. Παρότι για κάποιους αυτό έχει καταντήσει πολύ «κλισέ», ευτυχώς δεν είμαστε λίγοι…