Κάθε φορά που γράφω για το Θανάση, αισθάνομαι ότι πρόκειται για ένα δικό μου πρόσωπο. Θα μπορούσε να ήταν και δικό μου και δικό σου... Στην πραγματικότητα τον έχω δει ελάχιστες φορές. Αλλά μπήκε στην καρδιά μου από την πρώτη ματιά.

Τον γνώρισα πριν από τρία χρόνια όταν μετακόμισε με την οικογένειά του από την Ελλάδα στην Κύπρο, για μια καλύτερη ζωή. Κάθε φορά που έφευγα από το σπίτι του, ένιωθα μια ανεξήγητη δύναμη να με κυριεύει και μια τεράστια ευγνωμοσύνη για πράγματα που έχω και ίσως δεν εκτιμώ στο βαθμό που θα’ πρεπε...

Αν και μικρούλης, μόλις 7 χρονών σήμερα, ο Θανάσης σε λίγες μέρες θα ταξιδέψει για τέταρτη φορά στην Αμερική. Παρόλο που την πρώτη φορά ήταν κάπως διστακτικός γι’αυτό το ταξίδι, πλέον έχει συνηθίσει στην ιδέα και ανυπομονεί γιατί ξέρει ότι εκεί  τον περιμένει «το πιο ωραίο δώρο»! Φανταστικό! Θα’ λεγε κανείς…  Πριν προλάβεις να σκεφτείς ένα τεράστιο φανταχτερό κουτί και ένα κακομαθημένο αγοράκι να το ανοίγει,  θα σου πω απλά ότι το αναδρομικό Χριστουγεννιάτικο δώρο που με τόση λαχτάρα αναμένει, δεν είναι άλλο από ένα ζευγάρι καινούργια τεχνητά μέλη για τα πόδια του…

Γεννήθηκε βλέπεις χωρίς αυτό που εμείς θεωρούμε δεδομένο. Γόνατα! Κι όμως, αν τον δεις με τι ταχύτητα σκαρφαλώνει στον καναπέ, και τι κεφαλιές ρίχνει παίζοντας μπάλα με τα αδέρφια του, θα μείνεις με το στόμα ανοικτό. Όπως έμεινα και γω βλέποντάς τον και μαθαίνοντας από τον πατέρα του, ότι το όνειρό του ήταν να φορέσει ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια  με λαμπάκια που θα ανάβουν ενώ εκείνος θα περπατά…

Γι’αυτό τον λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Όχι γιατί λυπήθηκα απλά ένα παιδί χωρίς πόδια.. Αλλά γιατί μ’εκανε να θαυμάσω όχι μόνο το ότι δεν γκρινιάζει που δεν γεννήθηκε αρτιμελής αλλά και γιατί με έκανε να ζηλέψω τη δίψα και τη θέλησή του για ζωή.

Γνωριστήκαμε όταν οι γονείς του, τον  πήγαν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, όπου Αμερικανοί γιατροί, πραγματοποιούσαν την καθιερωμένη ετήσια επίσκεψή τους με σκοπό να εξετάσουν παιδιά με ορθοπεδικά προβλήματα. 

Ο Θανάσης, έγινε ένα από τα «τυχερά» παιδιά, που μέσω του ιδρύματος Γιώργου και Θέλμας Παρασκευαϊδη, εστάλη στο Νοσοκομείο Shriners στη Μασαχουσέτη. Αφού υποβλήθηκε σε μια μεγάλη εγχείρηση, όπου του ακρωτηρίασαν τα κάτω άκρα, κάθε χρόνο και κάτι, επιστρέφει στην Αμερική, όπου οι γιατροί αντικαθιστούν τα τεχνητά του μέλη με καινούργια. Αυτό, θα γίνεται μέχρι να ενηλικιωθεί και διαμορφωθεί ο σωματότυπος του. Ο ίδιος το ξέρει... δεν παραπονιέται. Έχει τεράστια θέληση και υπομονή που εντυπωσιάζει ακόμα και τους γιατρούς του!

 Οι γονείς του δεν τον συνόδεψαν ποτέ στην Αμερική. Είναι πλανώδιοι πολιτές φρούτων. Δύσκολα τα βγάζουν πέρα έχοντας άλλα τρία ανήλικα παιδιά. Δε ζητούν ελεημοσύνη. Είναι άνθρωποι αξιοπρεπείς. Έχουν όμως τεράστιες οικονομικές ανάγκες, έχοντας ένα παιδί όπως ο Θανάσης που μέχρι τα 20 του περίπου θα πρέπει κάθε ένα με ενάμιση χρόνο  να ταξιδεύει στην Αμερική με τον παππού του, ο οποίος κάπου πρέπει να διαμένει. Αυτά τα έξοδα, τα εισιτήρια, η διαμονή και η σίτιση, καλύπτονται αποκλειστικά από την οικογένειά του.

Θερμή παράκληση του πατέρα του, ήταν να δημοσιεύσω και φέτος την ιστορία του Θανάση, μαζί με τον αριθμό λογαριασμού που έχει ανοιχτεί στη ΣΠΕ Μακράσυκας, (αποκλειστικά και μόνο για τις ανάγκες του Θανάση), και το τηλέφωνό του. «Ίσως κάποιος να θέλει να μας μιλήσει, να μας γνωρίσει πριν θελήσει να βοηθήσει την οικογένειά μου», μου είπε μαζί με χίλια ευχαριστώ όπως πάντα… Παρ’ ότι ξέρει πως δεν είναι ανάγκη…

Ανάγκη είναι να βοηθήσουμε. Όσοι τουλάχιστον μπορούμε…

Αριθμός Λογαριασμού 30049-41-00391-5 (Ο Λογαριασμός ανήκει στο Συμβούλιο Κοινοτικού Εθελοντισμού Βορόκληνης, Σ.Κ.Ε)

Αντώνης Καρδαμίλης (πατέρας Θανάση) 96 289136