«Η Κύπρος, μπήκε στην Ευρώπη τσαλακωμένη και αυτό της στοίχισε». Ήταν μια από τις χαρακτηριστικές φράσεις που αποθηκεύτηκαν στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου, παρακολουθώντας τη βδομάδα που μας πέρασε ένα σεμινάριο για τις Ευρωεκλογές, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

«Μια βδομάδα πριν από την ένταξή της στην Ένωση, είχε διεξαχθεί το δημοψήφισμα. Η λύση του Κυπριακού, ήταν το μόνο που την ενδιέφερε και αυτό κατά κάποιο τρόπο, δηλητηρίασε τη σχέση της με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με αποτέλεσμα να χαθούν αρκετά χρόνια από τις ευκαιρίες που θα μπορούσε να έχει ως μέλος της Ένωσης», ήταν μια από τις εξηγήσεις που δόθηκαν από τον ομιλητή... Την ίδια στιγμή, «την ώρα που η Κύπρος πραγματοποιούσε το όνειρό της να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Συμμαχίας, οι «απειλές» που δεχόταν από τους ίδιους τους συμμάχους της, την καθήλωσαν στο ρόλο του «απλού παρατηρητή» και όχι του «παίχτη» που γνωρίζει ποιοι είναι οι στόχοι του και επικεντρώνεται σ’αυτούς».

Όχι, αυτό δε θα μπορούσε να ήταν η δικαιολογία μας για τα τραγικά γεγονότα που επακολούθησαν, σκέφτηκα, ακούγοντας στη συνέχεια τον ομιλητή να συνεχίζει: «Ένα σοβαρό κράτος, δεν μένει την τελευταία στιγμή για να χτίσει τη στρατηγική του»… «Δεν μένει την τελευταία στιγμή για να «μαζέψει» τους καταχρεωμένους πολίτες του που κατά τ’ άλλα ζουν σε επαύλεις, διακινούνται με πολυτελή αυτοκίνητα και ζουν τη ζωή τους με δανεικές πλάτες»… «Δεν μένει την τελευταία στιγμή για να μάθει τι σημαίνει «ΖΗΤΩ αντισταθμιστικά μέτρα» πριν λάβει την οποιαδήποτε απόφαση που καθορίζει  το μέλλον των πολιτών του…. Η ίδια η Κύπρος έδωσε την ευκαιρία σε κάποιους να τη χρησιμοποιήσουν ως πειραματόζωο».

Ακούω χωρίς να διαφωνώ! Θέλω απλά να πιστεύω πως αυτό το μάθημα το ξέρουμε πλέον απ’ έξω… Ιδιαίτερα οι πολιτικοί μας.  Tο θέμα είναι τι γίνεται απ΄ εδώ και πέρα… Σε ένα μήνα και κάτι έχουμε ευρωεκλογές… Πώς πείθουν όλο αυτό τον κόσμο που έχει ξενερώσει, έχει αηδιάσει, έχει βαρεθεί να ακούει τα ίδια και τα ίδια λόγια, τις υποσχέσεις και δεσμεύσεις που δεν έχουν τηρηθεί, να πάει να ψηφίσει;

«Αυτή τη φορά, είναι διαφορετικά», τιτλοφορείται η προεκλογική εκστρατεία του Ευρωκοινοβουλίου. Παρόλα αυτά, η αποχή φαίνεται πως θα είναι μεγάλη. Όχι μόνο στην Κύπρο αλλά γενικότερα.. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τη γενική απαξίωση των πολιτών τόσο στις εθνικές όσο και στις ευρωπαϊκές πολιτικές αλλά και προς τους πολιτικούς.

Συζητώντας και με συναδέλφους δημοσιογράφους άλλων χωρών, κοινή διαπίστωση είναι πως η Ευρώπη των κοινωνικών παροχών, της πρόνοιας, της ανάπτυξης, της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης, στα μάτια μιας μεγάλης μερίδας πολιτών έχει αντικατασταθεί από την Ευρώπη της κρίσης και της ανεργίας.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι Ευρωσκεπτικιστές κερδίζουν συνεχώς έδαφος, και επιρρίπτουν τις βαρύτατες συνέπειες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις δομές της. Δεν αποκλείεται μάλιστα στις επικείμενες ευρωεκλογές, τα αντισυστημικά κόμματα να προκαλέσουν κλυδωνισμούς σε Λαϊκούς, Φιλελεύθερους και Σοσιαλιστές.

Ωστόσο, αυτό που αποκόμισα απ’ το σεμινάριο στις Βρυξέλλες, είναι πως η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να ξαστόχησε κάπου από τα οράματα της αρχικής της ιδέας, όμως σ’αυτές τις ευρωεκλογές, ο λαός μπορεί και πρέπει να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία να συμμετάσχει στην εκλογική διαδικασία αφού για πρώτη φορά, μετά και την επικύρωση της συνθήκης της Λισαβόνας, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, θα εκλεγεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Συνεπώς, όταν οι αρχηγοί των κρατών συνέλθουν για να προτείνουν τον νέο πρόεδρο της Κομισιόν, θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Αυτό δηλαδή, που αναμένεται να καθορίσει τα βήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα επόμενα χρόνια…

Τον τελευταίο καιρό, ακούω όλο και περισσότερους –νέους κυρίως- ανθρώπους να υποστηρίζουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο δε μας πρόσφερε τίποτα αλλά μας κατέστρεψε. Η δική μου άποψη, είναι πως εάν η νέα γενιά ενημερωθεί σωστά για το τι εστί Ευρωπαϊκή Ένωση, ίσως τότε να είναι σε θέση να της δώσει τη δυναμική που της αξίζει και που θα την καθιστά πραγματικά αντάξια των προσδοκιών των Ευρωπαίων πολιτών.