Είναι κάτι στιγμές, που δύο δυσάρεστες κουβέντες είναι ικανές να σου «κόψουν» τα πόδια, πόσο μάλλον όταν αφορούν ανθρώπους που αγαπάς πολύ και δε μπορείς να διανοηθείς τη ζωή σου χωρίς αυτούς!

Αλλάζεις χίλια χρώματα στο άκουσμά τους και προς στιγμή νομίζεις πως όλος σου ο κόσμος έχει γκρεμιστεί αναπάντεχα. Πλάθεις με το μυαλό ένα σωρό σενάρια, το ένα  χειρότερο απ’ το άλλο… Περιμένεις ότι θα ξυπνήσεις και ο εφιάλτης θα είναι παρελθόν για να συνειδητοποιήσεις ότι δεν κοιμάσαι γιατί δεν μπορείς. Βγαίνεις έξω, γελάς, μα το μυαλό σου στην πραγματικότητα είναι αλλού.. Επιστρατεύεις Χριστούς και Παναγίες για να βάλουν το χέρι τους. Το πλάκωμα στο στήθος για μέρες δε λέει να σ’ αφήσει να χορτάσεις μια βαθιά ανάσα και συ το μόνο που εύχεσαι είναι να χτυπήσει το τηλέφωνο και ν’ ακούσεις πως όλα πήγαν καλά....

Και το ακούς!!!

Ξαφνικά το άγχος δίνει τη θέση του σ’ ένα πλατύ χαμόγελο! Τα δάκρυα λύπης διαδέχονται δάκρυα χαράς. Μ’ ένα τρόπο μαγικό συνειδητοποιείς πως αυτό είναι η ζωή. Ένα ταξίδι που θα’ ταν αδύνατο να περιλαμβάνει μόνο χαρούμενες στιγμές. Ένα ταξίδι στο οποίο «επιβάλλεται» να βιώσεις και κείνες τις λιγότερο ευχάριστες δοκιμασίες, που εν τέλει σου υπενθυμίζουν πως πρέπει να εκτιμάς την κάθε στιγμή και τίποτα μα τίποτα να μη λαμβάνεις ποτέ ως δεδομένο, κυρίως την υγεία σου. Μεγάλη κουβέντα τελικά αυτή! Όσες φορές κι αν τη διάβασα σε τοίχους και μπλουζάκια, όσες φορές κι αν τη σιγοτραγούδησα σε όμορφα στιχάκια, τώρα αισθάνομαι ότι αντιλήφθηκα το μεγαλείο της.

Θα μου πεις, κι αν τα νέα απ’ την άλλη άκρη της γραμμής δεν ήταν ευχάριστα; Δε θα σου πω ψέματα. Δε ξέρω τι θα’κανα. Το μόνο που κατάλαβα είναι πως σ’ αυτή τη ζωή ναι μεν πρέπει να ζεις το σήμερα αλλά βαθιά μέσα σου καλό θα ήταν να είσαι έτοιμος και για το οποιοδήποτε αύριο… Βλέποντας όμως πάντα το ποτήρι μισογεμάτο…