Τι είδους ζωή θα έχει το παιδί μου; Ήταν η ερώτηση μιας νεαρής γυναίκας-μέσω email- προς τον Εθνικό οργανισμό της Ιταλίας για άτομα με Σύνδρομο Down. Μόλις είχε μάθει  ότι το παιδί που κυοφορεί θα γεννηθεί με αυτό το Σύνδρομο και ο φόβος της ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλος...

Η απάντηση, ήρθε μέσα από ένα πολύ συγκινητικό βίντεο το οποίο τα τελευταία 24ωρα, κάνει το γύρο του διαδικτύου. Πρωταγωνιστές, παιδιά με Σύνδρομο Down, τα οποία, έχω την αίσθηση ότι την απάλλαξαν από το μεγάλο δίλημμα...

 

Δεν είμαι μάνα. Δε βρέθηκα ποτέ σε τέτοιου είδους δίλημμα για να μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά τι θα έκανα στη θέση αυτής της γυναίκας. Το να μιλάς εκ του ασφαλούς είναι πανεύκολο. Το μόνο που ξέρω είναι πως όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη ζωή. Πολλοί θα σκεφτούν, τι ζωή θα έχει ένα παιδί με Σύνδρομο Down και η οικογένειά του; Γεμάτη ταλαιπωρία, προβλήματα και φόβο για το μέλλον του… Κι όμως, αν είσαι διατεθειμένος να τους αφιερωθείς, να τους δώσεις όλη σου την αγάπη και στήριξη, αυτά τα παιδιά μπορούν να προσαρμοστούν άριστα στην κοινωνία και να σου προσφέρουν πολλές χαρές και συγκινήσεις. Κι αυτό είναι ολοφάνερο μέσα απ’ το βίντεο.

Βλέποντάς το, το μυαλό μου γύρισε μερικά χρόνια πίσω. Ταξίδευα ξημερώματα με αεροπλάνο από Αθήνα για Κύπρο και ενώ προσπαθούσα να κοιμηθώ μετά μουσικής, ένιωθα συνεχώς πίσω μου κάποιον να σπρώχνει δυνατά το κάθισμά μου. Αρχικά δεν έδωσα σημασία. Μετά από κάποια ώρα όμως άρχισε να με ενοχλεί. Παρόλο που δεν το’ χω εύκολο να κάνω παρατηρήσεις, ήμουν πεπεισμένη ότι κάποιος «έξυπνος» πέρασε το κάθισμα του αεροπλάνου για το κρεβάτι του χωρίς να τον ενδιαφέρει αν ενοχλεί τους άλλους. Αφού λοιπόν του έδωσα λίγο χρόνο, αποφάσισα  να γυρίσω πίσω, να του κάνω παρατήρηση και να τον βάλω κυριολεκτικά στη θέση του. Έβγαλα τα ακουστικά από τ’ αυτιά μου και γύρισα πίσω, έτοιμη να τον ξυπνήσω αν χρειαστεί για να του πω ότι με ενοχλεί και ότι πρέπει να μαζευτεί.

Όταν όμως γύρισα, ένιωσα πως αν με χαστούκιζες δε θα πονούσα τόσο. Ντράπηκα. Ένιωσα τόσο μικρή και ανώριμη μπροστά στην εικόνα ενός πατέρα ο οποίος κρατούσε ένα μικρό αγόρι με Σύνδρομο Down. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω την ηλικία του. Φαινόταν πολύ ανήσυχο. Μόλις με είδε, με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα και μετά άρχισε να χτυπά με τα χέρια του δεξιά κι αριστερά και να λέει κάτι που δεν κατάλαβα.

Προσπάθησα να μη δείξω ότι σάστισα. Του χαμογέλασα. Ο πατέρας-όπως κατάλαβα από το ύφος του- ήταν έτοιμος να ζητήσει συγνώμη για τη φασαρία. Αν τον άφηνα να το κάνει θα ένιωθα ακόμη πιο άσχημα. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα του είπα για να τον προλάβω! Αλίμονο! Γύρισα μπροστά μου και θυμάμαι πως ήθελα να βάλω τα κλάματα. Που να φανταστώ;

Δεν ξαναέβαλα τα ακουστικά μου.. Σε λίγο θα φτάναμε. Τον άκουγα με πόση στοργή και τρυφερότητα μιλούσε στον γιο του θέλοντας να τον ηρεμήσει. Δεν ήταν εύκολο. Αλλά δεν έχασε την υπομονή του και με συγκίνησε τόσο πολύ ο τρόπος με τον οποίο του εξηγούσε ότι το αεροπλάνο πλησιάζει σιγά σιγά στη γη…

Πολλές φορές, ο εγωισμός μας, η βιασύνη μας  να κρίνουμε τους άλλους και η τάση μας να βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα μας κάνουν να ξεχνάμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που δε γεννήθηκαν όπως η πλειονότητα. Άνθρωποι που θα μπορούσαμε κάλλιστα να ήμασταν στη θέση τους εμείς ή το παιδί μας ή κάποιο μέλος της οικογένειάς μας. Όχι δε θέλουν τον οίκτο μας! Η αντίληψη που ενδεχομένως να έχουμε οι περισσότεροι γύρω απ’ αυτό το θέμα είναι εσφαλμένη. Θέλουν μόνο την αγάπη και τη στήριξή μας. Σήμερα, 21 Μαρτίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Σύνδρομο Down. Ας θυμόμαστε όμως καθημερινά πως το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι να δείχνουμε περισσότερη κατανόηση και σεβασμό!