Αγαπητέ Βαγγέλη, ακόμη δεν άρχισα να γράφω και ήδη νιώθω να με κυριεύουν αισθήματα θλίψης αλλά και ντροπής.

 

Δε σε ήξερα, δεν ήμασταν φίλοι, ούτε καν γνωστοί, μα θέλω να σου πω ότι λυπήθηκα αληθινά όταν άνοιξα  την τηλεόραση και είδα πως τελικά «έφυγες»…

 

Σε «γνώρισα» κι εγώ, όπως και ο περισσότερος κόσμος αφότου χάθηκαν τα ίχνη σου και οι πάντες σε αναζητούσαν… Τις τελευταίες μέρες, διάβασα συγκλονιστικές μαρτυρίες για τη ζωή σου… Γεγονότα που μ’ έκαναν να ανατριχιάσω και να πω για άλλη μια φορά πόσο πολύ ντρέπομαι γι’ αυτή τη γεμάτη υποκρισία κοινωνία που ζω.

 

Που αρέσκεται να κάνει «ανθρώπους-σύμβολα» μετά θάνατον. Αλλά όσο ζουν, δε μπαίνει καν στον κόπο να αφουγκραστεί τον πόνο, τη δυστυχία, τους φόβους και τις αδυναμίες τους…  Να διαβάσει τα θλιμμένα μάτια τους. Να τους αγκαλιάσει, να τους στηρίξει, να τους ενθαρρύνει να προσπαθούν, σεβόμενη τη μοναδικότητα που έχει ο καθένας μας.

 

Αντ’ αυτού,  ξέρει  πολύ καλά να κρίνει, να χλευάζει, να υποτιμά, να ντροπιάζει, να εκμηδενίζει, να προσβάλλει οτιδήποτε διαφέρει από την πλειονότητα χωρίς ίχνος ευαισθησίας και ανθρωπιάς.

 

Είναι πολύ άδικο να φεύγει κανείς από τη ζωή, έχοντας για τελευταία ανάμνηση τόσο σκληρές εικόνες … Ή ακόμα χειρότερα, να επιλέγει ν’ αφήσει αυτή τη ζωή, για να μη γίνει ξανά ο πρωταγωνιστής τους.

 

Τι ειρωνεία. Έπρεπε να φύγεις για ν’ανοίξουν στόματα για τα όσα βίωνες... Έπρεπε να φύγεις για ν’ αποδοθούν ευθύνες... Για να γίνεις αγαπητός και συμπαθής σε όλους. Για να σχολιάσουμε όλοι, βλέποντας τις φωτογραφίες σου, πόσο ευγενική φυσιογνωμία ήσουν και πόσο ταπεινό χαμόγελο είχες.

 

Έπρεπε να φύγεις για να ευαισθητοποιηθούμε, να συγκινηθούμε, να διαμαρτυρηθούμε…

 

Εσύ δεν είπες τίποτα ποτέ… Εμείς όμως οφείλαμε να ξέρουμε και να σε είχαμε προστατέψει… Ποιος να σου το ’λεγε ότι ξαφνικά το όνομά σου θα γινόταν γνωστό σε όλο τον κόσμο… Όταν εσύ, το μόνο που ήθελες ήταν το αυτονόητο. Να σ’αφήσουν να είσαι απλά ο εαυτός σου!

 

Έφυγες χωρίς μια λέξη, μα η σιωπή σου ήταν τόσο εκκωφαντική. Έγινες σύμβολο κατά του εκφοβισμού, που εμείς οι ίδιοι θρέφουμε καθημερινά, κλείνοντας το δρόμο-κάποτε ασυναίσθητα- σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη τη στήριξή μας, τη βοήθειά μας, την καλή μας την κουβέντα, την αγκαλιά μας.

 

«Η έλλειψη παιδείας είναι ο πραγματικός δολοφόνος», όχι το bullying.

 

Εύχομαι τουλάχιστον, αυτή τη φορά, να μη μείνουμε μόνο στις εφήμερες εκστρατείες και αναρτήσεις.

 

Στο καλό Βαγγέλη.

 

Εκεί που βρίσκεται ελπίζω να βρεις τη γαλήνη και τη ψυχική ηρεμία που δε βρήκες εδώ…