Τι όμορφο που μοιάζει το να ζεις σε μια χώρα στην οποία αισθάνεσαι αληθινά ευτυχισμένος για τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημά της; Να νιώθεις περήφανος που ζεις εκεί, όχι μόνο γιατί είναι πανέμορφη (όπως άλλωστε και η Κύπρος) αλλά γιατί εκεί υπάρχει αξιοκρατία, οι νόμοι είναι νόμοι, αμείβεσαι  καλά για τις υπηρεσίες που προσφέρεις όπου κι αν εργάζεσαι και μπορείς να κάνεις όνειρα για το μέλλον, όχι μόνο το δικό σου αλλά και των παιδιών σου;

Αυτά σκεφτόμουν προχθές, επιστρέφοντας από το Σίδνεϋ της Αυστραλίας, όπου είχα τη χαρά να ζήσω τρεις υπέροχες βδομάδες, πιάνοντας όμως αρκετά συχνά τον εαυτό μου να «ζηλεύει» τους μόνιμους κατοίκους , όταν τους άκουγα να μιλάνε για την- χωρίς άγχος και οικονομική ανασφάλεια-  ζωή τους στη χώρα.

Χάρηκα τόσο που γνώρισα φίλους και συγγενείς της οικογένειάς μου, οι οποίοι ξενιτεύτηκαν μετά τον πόλεμο «για μια καλύτερη τύχη»- όπως έλεγαν τότε- και όντως αυτό επαληθεύτηκε! Ξεκίνησαν από το μηδέν, κάνοντας όποια τίμια δουλειά μπορεί κανείς να φανταστεί, και κατάφεραν όχι μόνο να επιβιώσουν αλλά να δημιουργήσουν τις δικές τους μικρές ή μεγάλες περιουσίες.

Όσο για τα παιδιά τους τα οποία γεννήθηκαν εκεί; Όχι, δε συνηθίζουν να τα βρίσκουν όλα έτοιμα από τους γονείς τους. Μια μεγάλη μερίδα εφήβων στη χώρα, αρχίζει να εργάζεται από τα 16 της παράλληλα με το σχολείο και μέχρι τα 22 ή 24 που οι περισσότεροι από εμάς εδώ τελειώνουμε το πρώτο μας πτυχίο, εκεί έχουν ήδη χρήματα στην άκρη και δεν εξαρτώνται από την οικογένειά τους ακόμη κι αν εξακολουθούν να ζουν στο ίδιο σπίτι.

Εκεί βλέπεις, δε σε κοιτούν με μισό μάτι όταν πεις ότι δεν έχεις τουλάχιστον ένα πτυχίο. Είναι αρκετά σύνηθες τα παιδιά να παρακολουθούν μια εξειδικευμένη σειρά μαθημάτων για κάποιο διάστημα και ακολούθως να μπορούν να εργαστούν ακόμη και στην κυβέρνηση. (Στην Κύπρο, άριστοι των αρίστων περιμένουν χρόοονια τον διορισμό από το κράτος.) Δεν έχουν αναξιοποίητα πτυχία κρεμασμένα στους τοίχους, ούτε φακελωμένα στα συρτάρια. Έχουν δουλειές που τους ευχαριστούν, από τις οποίες κερδίζουν αρκετά χρήματα, (σε πολλές περιπτώσεις, τον μισθό που λαμβάνει ένας Κύπριος το μήνα, εκεί τον παίρνεις τη βδομάδα, για τις ίδιες υπηρεσίες) και κάθε άλλο παρά αμόρφωτοι είναι όσοι δε σπούδασαν, αφού βγήκαν από νωρίς στο Πανεπιστήμιο της ζωής σε μια μεγάλη χώρα με πολλές ευκαιρίες και δυνατότητες, όπου το μέσον και το ρουσφέτι δεν περπατούν.

Φωτεινό παράδειγμα, ο πρωθυπουργός της Νέας Νότιας Ουαλίας, της μεγαλύτερης πολιτείας της Αυστραλίας, ο οποίος τον Απρίλιο υπέβαλε την παραίτησή του, για λόγους ευθιξίας, επειδή παρέλειψε να δηλώσει στην Ανεξάρτητη Επιτροπή Κατά της Διαφθοράς της χώρας ότι δέχτηκε ένα κρασί αξίας 3 χιλιάδων δολαρίων από μεγάλη εταιρεία, για να της παρέχει διευκολύνσεις. Θα γινόταν άραγε ποτέ αυτό στην Κύπρο; LOL…

Αυτή τουλάχιστον την αίσθηση άφησε σε μένα η σύντομη παραμονή μου στη χώρα, στην οποία, για να τα λέμε όλα, δε μπορείς ν’αφήσεις ελεύθερα  τα παιδιά σου να παίξουν στη γειτονιά χωρίς επίβλεψη, όπως στην Κύπρο, ούτε να ξεχάσεις ξεκλείδωτο το σπίτι ή το αυτοκίνητό σου, γιατί την επομένη θα το μακαρίζεις μαζί με τα κοσμήματα και τις ηλεκτρικές συσκευές. Άσε που οι αποστάσεις είναι τόσο μεγάλες από το ένα μέρος στο άλλο που καταντάς να σκέφτεσαι διπλά αν θα βγεις έξω κυρίως αν έχεις μεγαλώσει στην Κύπρο όπου η μεγαλύτερη απόσταση διαρκεί 2 ώρες.

Όχι, δε θα κλείσω με το «σαν την Κύπρον εν έχει». Όπως είπα και στους Κύπριους φίλους μου που ξενιτεύτηκαν στην Αυστραλία λόγω της κρίσης και τους συνάντησα εκεί να κάνουν μια νέα αρχή, περισσότερη σημασία έχει τελικά το να κυνηγάς τα όνειρά σου και να αισθάνεσαι ευτυχισμένος και δημιουργικός σε όποια χώρα κι αν βρίσκεσαι.