Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, οι φίλες μου, μου ζητάνε να τους διηγηθώ για πολλοστή φορά, την τραγελαφική ιστορία εκείνης της βραδιάς της 8ης Μαρτίου, που γιόρτασα για πρώτη φορά και γω, ως ενήλικη στην Αθήνα, τη γιορτή της Γυναίκας. Ήταν η πρώτη μου χρονιά ως φοιτήτρια εκεί και είχαμε βγει με τις συμφοιτήτριες μου, σε ένα εστιατόριο-ή κατ’ ακρίβεια «αστειατόριο», το οποίο εκείνο το βράδυ δεχόταν μόνο γυναίκες, αφού είχαν την τιμητική τους.

Το γέλιο-μέχρι δακρύων- που είχαμε κάνει εκείνο το βράδυ, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι οι σερβιτόροι σέρβιραν ημίγυμνοι, ήταν σκόπιμα  διαχυτικοί με όλες τις γυναίκες και με την πρώτη ευκαιρία πέταγαν επίτηδες  σεξουαλικά υπονοούμενα -και καλά- για να δουν πόσο «γυναίκα» είσαι, ήταν απερίγραπτο. Ο στόχος, που δεν ήταν άλλος απ΄ το να προκληθούν κωμικοτραγικές καταστάσεις με πρωταγωνίστριες τις γυναίκες  είχε επιτευχθεί…

Γυρνώντας σπίτι, μετά απ’ αυτή την ομολογουμένως αξέχαστη βραδιά, ήμουν σε τόση υπερένταση που δε μπορούσα να κοιμηθώ. Internet δεν είχα τότε, οπότε ανοίγοντας την τηλεόραση, πέτυχα ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στη γυναίκα.

Πρωταγωνίστριες ήταν γυναίκες που δεν είχαν ιδέα ότι τη συγκεκριμένη μέρα γιόρταζαν! Γυναίκες που έφτασαν στο σημείο να καταριούνται που δε γεννήθηκαν άνδρες, γιατί οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν, τις κάνουν να αισθάνονται ότι είναι τιμωρία να είσαι γυναίκα. Γυναίκες που δε ξέρουν τη σημαίνει να σε σέβεται κάποιος, να σε αγαπά, και να σε υπολογίζει. Δε ξέρουν τη σημαίνει ελευθερία του λόγου ούτε τι θα πει εκλέγειν και εκλέγεσθαι.

Ξέρουν όμως πολύ καλά τη σημαίνει βία, σκλαβιά, εκμετάλλευση και εκτρώσεις  γιατί τα βιώνουν καθημερινά. Το χειρότερο απ’ όλα βεβαίως είναι πως αυτές οι γυναίκες, δεν είναι ούτε δεκάδες, ούτε εκατοντάδες, ούτε χιλιάδες. Είναι εκατομμύρια!

Παρότι είχα προλάβει να δω μόνο το μισό ντοκιμαντέρ, θυμάμαι πως ακόμη και εκείνα τα λίγα που είδα, κατάφεραν  να μιλήσουν στη ψυχή μου και να με κάνουν να κατανοήσω όχι μόνο γιατί πρέπει όλες οι γυναίκες  να γιορτάζουμε αυτή τη μέρα αλλά και γιατί πρέπει να αισθανόμαστε υπερήφανες για το φύλο μας και για όλες εκείνες τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας, που στις 8 Μαρτίου του 1857, μέσα από μια μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας στη Νέα Υόρκη άνοιξαν τον μακρύ δρόμο της διεκδίκησης καλύτερων συνθηκών εργασίας.  

Το παράδειγμά τους ακολούθησαν στην πορεία πολλές άλλες γυναίκες οι οποίες μέσα από μεγάλους και μακροχρόνιους αγώνες, κατάφεραν να κερδίσουν το σεβασμό, την ανεξαρτησία, την ελευθερία και τόσα άλλα που απολαμβάνουμε σήμερα σε όλους τους τομείς της ζωής μας και που ανέκαθεν θεωρούσαμε αυτονόητα.

 

Ωστόσο, για  εκατομμύρια άλλες γυναίκες, όλα αυτά αποτελούν άπιαστο όνειρο. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, ο αγώνας για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης,  παραμένει ακόμα ισχυρός σε πολλές γωνιές του πλανήτη.

Μπορεί στη χώρα μας η γιορτή της Γυναίκας να έχει περισσότερο εμπορικό νόημα, ωστόσο το γεγονός ότι τα τελευταία 3 χρόνια έχουν καταγγελθεί 115 βιασμοί και απόπειρες βιασμών εναντίων γυναικών, είναι κάτι που όχι μόνο πρέπει να μας προβληματίζει αλλά θα πρέπει να μας ξεσηκώσει, έτσι ώστε να δώσουμε θάρρος σε γυναίκες που γνωρίζουμε ότι περνούν δύσκολα, να σπάσουν τη σιωπή τους, να υψώσουν το ανάστημά τους, να καταγγείλουν τους θύτες τους  και να διεκδικήσουν το δικαίωμα στην αληθινή ευτυχία.

Χρόνια Πολλά σε όλες μας & ένα μεγάλο ευχαριστώ στις γυναίκες που εξακολουθούν να παλεύουν και να αγωνίζονται για όλες τις άλλες.