Ένα λιθαράκι ανθρωπιάς...

«Έκλαψα και έζησα, έστω για όσο διαρκεί το βίντεο… Ευχαριστώ...»

 Έφτασε η μέρα...ν’ απευθυνθώ σε όλους εσάς αλλά και στον καθένα προσωπικά... 

Πόσα συναισθήματα μπορούν άραγε να χωρέσουν σε μερικές λέξεις; Πόσες στιγμές να βρουν νόημα σε μερικές προτάσεις;

Ένα ταξίδι για εκείνους...

«Όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο, όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

Στην γιαγιά μου...

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα συλλαμβάνω τον εαυτό μου να χάνεται σε ένα ποτάμι σκέψεων και συναισθημάτων.

Με αφορμή την τραγωδία στο Στρόβολο με τον πατέρα που σκότωσε σύζυγο και κόρη θέλω να πω και από αυτό το βήμα την άποψη μου...

"Εγώ εν τζιαι"

Αλλού μας τρώει...

Τα κακώς έχοντα και τα περίεργα που συμβαίνουν στον τόπο μας