Κάθε χρόνο τέτοια μέρα συλλαμβάνω τον εαυτό μου να χάνεται σε ένα ποτάμι σκέψεων και συναισθημάτων.

Οι αναμνήσεις  δικών μου ανθρώπων  που έφυγαν πρόωρα αφήνοντας πίσω ένα τεράστιο κενό στην ψυχή, ο φόβος του αύριο αλλά και τα απρόβλεπτα ταξίδια του μυαλού και της καρδιάς τη χρονιά που φεύγει, «στολίζουν» το προσωπικό μου δεντράκι. Αρχίζω σήμερα μέχρι και την ώρα της αντίστροφης μέτρησης λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 31ης Ιανουαρίου τον προσωπικό μου απολογισμό.  Μέχρι δηλαδή εκείνα τα δευτερόλεπτα που τα τηλεκοντρόλ «συγχρονίζονται» με τη φωτιά στο τζάκι, ψάχνοντας το «καλύτερο» κανάλι και τον κόσμο στο σαλόνι να εκφράζει διαφορετικές εκτιμήσεις για το ποιο απ΄όλα έχει το τέλειο ρολόι. Λες και έχει σημασία ένα δευτερόλεπτο πάνω, ένα κάτω.

Ότι και να γίνει η χρονιά θα φύγει και θα πάρει μαζί της στιγμές χαράς, λύπης, χαμόγελα και δάκρυα τοποθετώντας τα για πάντα στη σελίδα ενός αόρατου βιβλίου της ζωής με αριθμό 2014. Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα πάντα αυτές οι μέρες είναι γλυκόξινες. Κάθε φωτάκι που στολίζει δέντρα, δρόμους κλπ τα βλέπω ως στιγμές ζωής. Κόκκινες, πράσινες, κίτρινες,  λευκές κ.ο.κ. Όντας συναισθηματική και ρομαντική ψυχή επηρεάζομαι πέραν του «κανονικού» που για μένα προσωπικά είναι το φυσιολογικό, για άλλους γραφικό και παράλογο.  Φυσικά έχω την τάση να σημαδεύομαι ανεξίτηλα από τις λεγόμενες «κακές» στιγμές για τις οποίες φυσικά δεν είμαι άμοιρος ευθυνών. Όμως όταν επιχειρώ να τις αναλύσω καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα. Αν ήταν αληθινές τότε χαλάλι.

Και μετά αρχίζω να στήνω το δικό μου προσωπικό δικαστήριο σκεπτόμενος  ποιους πλήγωσα, ποιους αδίκησα, ποιοι με πλήγωσαν και ποιοι με αδίκησαν. Μιλώντας με ποδοσφαιρικούς όρους το αποτέλεσμα αυτού του «αγώνα» καταλήγει πάντα σε ισοπαλία. Αυτός θα μου πείτε είναι ο άνθρωπος.  Όμως νιώθω ότι με μένα κάτι πάει «λάθος». Διαπιστώνω πως το μόνο που παραμένει αναλλοίωτο είναι η παιδική ψυχή που κουβαλώ μέσα μου. Ίσως να είναι εκεί και η πηγή του κακού μου. Φέτος το εμπέδωσα. Παρασύρομαι από συναίσθημα βλέποντας τον όρο λογική ως άγνωστη λέξη. Κακώς θα πείτε πολλοί από σας.  Όμως αυτό δεν αλλάζει. Είναι γραμμένο στο DNA μου. Αυτή είναι η δική μου αλήθεια.

Η κάθε πράξη πρέπει να κρίνεται εκ του αποτελέσματος και όχι αν έγινε στη βάση συναισθήματος ή λογικής. Άρα το να καταλήγεις εκ των προτέρων σε συμπεράσματα τύπου σωστό ή λάθος είναι υποκειμενικό. Κάπου με χάνετε, το αντιλαμβάνομαι, αλλά αυτός είμαι. Η χρονιά που φεύγει λοιπόν που λέτε, ήταν για μένα πάρα πολύ ιδιαίτερη. Δε θα σας πω τους λόγους γιατί τους κρατώ για μένα και γιατί δεν θέλω να φέρω σε δύσκολη θέση άλλους ανθρώπους. Αυτούς που σας είπα πριν ότι πλήγωσα και με πλήγωσαν. Ξεπέρασα κάθε όριο του εαυτού μου. Αυτά για τα οποία κακολογούσα άτομα που νοιάζομαι και αγαπώ αληθινά, είδα να συμβαίνουν σε μένα. Κατά έναν ανεξέλεγκτο τρόπο. Μια φλασιά επηρεασμένη από βιώματα μιας ζωής που κακώς δεν εξωτερίκευα μου ανέτρεψε τα πάντα. Τα πιστεύω μου και τα συναισθήματα μου. Άλλαξαν όλα. Τα εξωτερίκευσα χωρίς να μπορώ να με ελέγξω και στο τέλος πήρα ως «δώρο» την κατάρρευση του κόσμου μου. Βυθίστηκα στον εαυτό μου ωσάν ένας άνθρωπος που τον έκλεισαν σε μια φυλακή και πέταξαν τα κλειδιά στον ωκεανό. Δεν μπορούσα και δεν μπορώ ακόμη να κατανοήσω ότι αυτό συμβαίνει σε μένα. Δεν ντρέπομαι να το πω. Έπεσα στα δίκτυα αυτής της κατάρας που λέγεται κατάθλιψη. Αυτή που σε κάνει ένα ερείπιο με όλα τα συνεπακόλουθα.

Αν και ακόμη το παλεύω, κατέληξα σε ένα ηθικό δίδαγμα που περιλαμβάνει «διάσημα» ρητά:  «Ποτέ μη λες ποτέ, μην κρίνεις για να μην κριθείς, απρόβλεπτη η ζωή, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, τα πάντα ρει».  Έχω αναθεωρήσει πολλά. Πάρα πολλά. Πλέον ότι νιώθω θα το λέω. Κι ας έχω προσωπικό κόστος. Με τους ανθρώπους δεν πρέπει να παίζεις. Πρέπει να είσαι ειλικρινής και αυτοί θα κρίνουν πως θα χειριστούν την όποια σχέση μαζί σου. Δεν πρόκειται ποτέ ξανά όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός, να κρίνω με ευκολία τον οποιονδήποτε, ειδικά για πράξεις που έχουν σχέση με συναισθήματα. Αυτά δεν ελέγχονται. Τέλος. Φτάνει όμως μετά τη γέννηση τους να είναι αληθινά και η διαχείριση τους να γίνεται με ειλικρίνεια και ώριμα. Πρέπει να βρίσκουμε τη δύναμη να πιάνουμε καταστάσεις στα χέρια μας και όταν το αποφασίζουμε να είμαστε βέβαιοι ότι  μπορούμε να τις στηρίξουμε. Αλλιώς θα πληγώσουμε ανεπανόρθωτα. Το τελευταίο ειδικά είναι η συμβουλή ενός εκ των ανθρώπων που με αγαπούν και στάθηκαν δίπλα μου τους τελευταίους μήνες.        

Σ’ ότι με αφορά ότι και να έγινε θεωρώ πως ήμουν και είμαι ειλικρινής προς όλους τους «πρωταγωνιστές» της ζωής μου. Σε όσους πλήγωσα και συνεχίζω να το πράττω, λέω ένα μεγάλο συγγνώμη. Τους το οφείλω ειλικρινά. Το ότι με ανέχονται είναι μεγαλείο ψυχής και συνειδητή επιλογή. Σε όσους με πλήγωσαν και συνεχίζουν, ας κρίνουν οι ίδιοι τον εαυτό και τις πράξεις τους απέναντι μου. Κατά βάθος όλοι ξέρουμε την αλήθεια. Σε όσους ήταν και είναι δίπλα μου, ένα μεγάλο ευχαριστώ. Αυτοί ξέρουν. 

Επανέρχομαι στα της σημερινής νύχτας. Αν και 35, τη μαγεία του να περιμένω τον Άη Βασίλη να έρθει δεν την έχασα. Πιστεύω σ΄αυτόν και τον περιμένω. Κι ας μην έρθει ποτέ. Αν το πράξει απόψε στο γράμμα που του έστειλα, τον παρακαλώ να ψάξει την ψυχή μου και να τη φέρει πίσω. Αν όχι θα συνεχίσω την προσπάθεια από μόνος μου. Δεν ξέρω τι θα φέρει η ζωή. Κάνω την αυτοκριτική μου συνεχώς αλλά δεν μετανιώνω για τίποτα. Θέλω να κλείσω με κάτι που με εκφράζει: «Μην επιτρέψεις τις πληγές σου να σε μετατρέψουν σε κάποιον που δεν είσαι».
Καλά Χριστούγεννα....

Υ.Γ. Όσοι θα πουν πως «τσαλάκωσε ξανά την εικόνα του» απαντώ πως αυτός είμαι.