2 Ιουλίου 2011. Δύο χρόνια πριν, σαν σήμερα, κηδεύσαμε τα λείψανα ενός πολύ αγαπημένου προσώπου της οικογένειας, το οποίο δυστυχώς δεν είχα τη χαρά να γνωρίσω. Πολύ πριν γεννηθώ, στις 15 Ιουλίου του 1974, σκοτώθηκε στο πραξικόπημα, ενώ βρισκόταν σε διατεταγμένη υπηρεσία, ως καταδρομέας στην 31^η Μοίρα Καταδρομών.

Από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα στις 15 Ιουλίου, βρισκόμασταν στο κοιμητήριο Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου o αδερφός της μητέρας μου, είχε ταφεί σε ομαδικό τάφο, για να τελέσουμε το μνημόσυνο. Και κάθε χρόνο, με την παιδική μου αφέλεια και βλέποντας τη γιαγιά μου να σπαράζει από το κλάμα, μαζί με τις χαροκαμένες μάνες των υπολοίπων, πάνω από τους τάφους των παιδιών τους, έκανα στους γονείς μου την ίδια ερώτηση: Γιατί όλοι αυτοί οι «επίσημοι», που είναι εδώ για να τιμήσουν τους ήρωες που έπεσαν μαχόμενοι για την πατρίδα, δεν έρχονται και στη σειρά που είναι ο τάφος του θείου;

Κάποιοι έρχονταν… όχι όμως όλοι…

Αυτό ήταν και το δικό τους παράπονο. Ότι ενώ και ο Κωνσταντίνος Κανέζος ήταν ένα 18χρονο παιδί, που τον έστειλε η οικογένειά του να υπηρετήσει την πατρίδα, χωρίς να έχει καμία σχέση με τα πολιτικά, ούτε ο ίδιος, ούτε η οικογένειά του, είχε στοχοποιηθεί μαζί με τους υπόλοιπους καταδρομείς, ότι εκείνη την μαύρη μέρα, στράφηκαν εναντίον της πατρίδας τους… Αν είναι δυνατόν!

Και αναρωτιέμαι. Ποιο δικαίωμα παρέχεται σ’ ένα νεαρό στρατιώτη, ο οποίος υπηρετεί τη θητεία του, για προσωπική επιλογή και αυτενέργεια;

Πως είναι δυνατόν, 22 αμούστακα παλληκάρια, να θεωρούνται υπονομευτές της δημοκρατίας, την οποία καλέστηκαν να υπηρετήσουν;

Υπονομευτές της ίδιας πατρίδας, η οποία διδάσκει σε όλους τους στρατιώτες ότι σε περίοδο πολεμικής σύρραξης, οι διαταγές των ανωτέρων δεν αμφισβητούνται κατ’ ουδένα λόγο;

 Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα μόνη μου, ότι ενώ η κοινωνία  όρισε, όλοι οι στρατιώτες να εκτελούν χωρίς αντίρρηση τις διαταγές των ανωτέρων τους, όταν εκείνα τα παιδιά έπεσαν, εκτελώντας άνευ αντιλογίας όσα διατάχθηκαν κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος, δυστυχώς αυτή η ίδια κοινωνία, δεν είχε τη γενναιότητα να ομολογήσει κατάματα την αλήθεια, διαχωρίζοντάς τους από τους «ήρωες».

Πάνω από τον τάφο τους, πλανάται μια τεράστια αδικία. Και δυστυχώς, οι ίδιοι, δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.

 

Αυτός ήταν ο καημός με τον οποίο έφυγαν οι γονείς του. Η απώλεια του παιδιού τους αλλά και η πίκρα για την απαξίωση του θανάτου του. Και σαν σήμερα, πριν από δύο χρόνια, ήταν σαν να αντάμωσαν και πάλι, αφού μετά την κηδεία- που άργησε 37 χρόνια, τοποθετήσαμε τα λείψανά του στον ίδιο τάφο που είχαμε θάψει και τους ίδιους, λίγους μήνες πριν…

Ο καημός όμως, θα παραμένει άσβεστος για πάντα…