ΟΙ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΜΕΝΕΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΗΣ «Σ» ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΥΓΓΝΩΣΤΕΣ ΠΛΑΝΕΣ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΩΣ ΓΝΩΜΟΝΑ ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΣ, ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΗΜΑΤΩΡΟ ΚΑΙ ΠΥΞΙΔΑ ΝΟΥΝΕΧΟΥΣ ΠΡΑΞΕΑΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ, ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΒΙΟΥ ΤΟΥ, Ο ΚΩΣΤΑΣ Ν. ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΗΣ, ΚΡΟΥΟΝΤΑΣ, ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΡΑΧΩΔΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ’60, ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ («ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ», «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» Κ.Α.), ΤΟΝ ΚΩΔΩΝΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ

Η αυτοκαταστροφική εθελοτυφλία των ποικιλώνυμων ελληνικών ηγεσιών, σύμφωνα με τον Κ. Ν. Χατζηκωστή, επελαύνει ανενδοίαστη ακόμη κι αν έχει ενώπιόν της απτά και χειροπιαστά αδράγματα της τουρκικής πολιτικής

Δεν μπορείς να κάνεις πολιτική χωρίς γνώση της ιστορίας. Χωρίς γνώση των δυνάμεων που δρουν εντός της και χωρίς επίγνωση των κινήτρων και των απώτερων αποβλέψεων των δρώντων ιστορικών υποκειμένων.

Όπως και να προσδιορίζει κανείς την πολιτική -ως τέχνη των τεχνών, τέχνη του εφικτού, τέχνη της πρόβλεψης κ.ο.κ.-, χωρίς κατοχή αυτής της γνώσης, από τη στιγμή που αποφασίσει να ενεργήσει, ως δρων, στη σκακιέρα της ιστορικής πράξης, παραμένει έρμαιο ανυπολόγιστα ασύμμετρων δυνάμεων και, ακόμη χειρότερα, καθίσταται άθυρμα των ιδίων παρανοήσεων, φαντασιώσεων και αδυναμιών.

Αν διαλάθουν του πραξεακού υπολογισμού σου, όσα ο Θουκυδίδης αποκαλούσε «κτήμα ες αεί» και προορίζονταν να φανούν ωφέλιμα σε «όσους θελήσουν να έχουν ακριβή γνώση των γεγονότων που συνέβησαν και εκείνων που θα συμβούν στο μέλλον, τα οποία, από την πλευρά της ανθρώπινης φύσης, θα είναι όμοια ή παραπλήσια», θα αποβείς, μοιραία, επικινδύνως ανερμάτιστος, καταστροφικά αυτοπαθής, ολέθρια ετεροκινούμενος.

Αυτήν τη γνώση, ως γνώμονα σωφροσύνης, ιστορικό σηματωρό και πυξίδα νουνεχούς πραξεακού προσανατολισμού επικαλείται, σε όλη τη διάρκεια του δημόσιου βίου του, ο Κώστας Ν. Χατζηκωστής, κρούοντας, ήδη από την ταραχώδη δεκαετία του ’60, με τις ποικιλόμορφες παρεμβάσεις και την αρθρογραφία του («Ελευθερία», «Ελεύθερο Βήμα», «Σημερινή» κ.ά.), τον κώδωνα της εθνικής αφύπνισης των απανταχού Ελλήνων έναντι των, μακροχρονίως, συντελουμένων εις βάρος του Ελληνισμού, αλλά και εξ υπαιτιότητός του!

Με καίρια αντιληπτική προβλεπτικότητα, απαράμιλλη αναλυτική και συνθετική οξύνοια και μοναδική διεισδυτική επάρκεια, κατάφερε, αρκετές φορές με ανατριχιαστικά ευοδούμενη ευστοχία, να συλλάβει και να αποτυπώσει, έκτοτε, όσα συμβαίνουν σήμερα ως ύλη και έρεισμα του ιστορικού γίγνεσθαι.

Με διορατική ακρίβεια, που ακόμα και σήμερα «τρομάζει» για την πραγματολογική στοίχισή της προς τα γεγονότα, μπόρεσε να επισημάνει όλες τις ανεμώλιες πλάνες των εκάστοτε ελληνικών και ε/κ ηγεσιών έναντι των ιστορικώς τεκταινομένων, αλλά, κυρίως, να «ξεσκεπάσει» και να στιγματίσει την αδυναμία τους να κατανοήσουν τη φύση, τις προθέσεις και τους απώτατους σχεδιασμούς του τουρκικού επεκτατισμού στη διαλεκτική ανάπτυξή του με την ιστορική λογική:

Άλλως ειπείν, υπενθυμίζοντας τη διαχρονική και πάντοτε ισχύουσα θουκυδίδεια οντολογία της πράξης, κατάφερε να αναδείξει την εθνικώς καταστροφική αδυναμία τους να κατανοήσουν πως τα πάντα στη ζωή και στην ιστορία αποτελούν σχέσεις δύναμης, ότι τόσο δίκαιο έχει κανείς όση είναι και η δύναμή του, ότι η ικανότητα επιβίωσης ενός εθνικού ή κοινωνικού συνόλου, ως υπαρκτικής οντότητας, είναι υπόθεση ισχύος και ότι η ανικανότητα βαθιάς και απελευθερωμένης από ψευδαισθήσεις γνώσης του αντιπάλου αποτελεί πρωθύστερο συμβόλαιο με τον όλεθρο και την εξαφάνιση.

Επαναλαμβάνοντας, ουσιαστικά, και επικαιροποιώντας το απόφθεγμα του Κινέζου Στρατηγού Sun Tzu, συγγραφέα του περίφημου συγγράμματος «Η Τέχνη του Πολέμου» (5ος αι. π.Χ.), ότι: «Αν ξέρεις τον εχθρό σου και γνωρίζεις τον εαυτό σου, μη τον φοβάσαι, θα νικήσεις σε 100 μάχες.

Αν δεν ξέρεις τον εχθρό σου, αλλά ξέρεις τις δικές σου δυνατότητες, τότε έχει ίσες πιθανότητες νίκης όσο και ήττας.

Αν δεν ξέρεις τον εχθρό σου και δεν ξέρεις τις δικές σου δυνατότητες, τότε θα ηττηθείς σε κάθε μάχη».

Η Δύναμη

Όπως σημειώνει στον πρόλογο του βιβλίου «Δύναμη-Η μόνη ελπίδα» (Εκδόσεις «Γερμανός», 2006), που περιλαμβάνει σειρά άρθρων και κειμένων του από το 1969 έως και το 2006, στόχος του είναι «η συνειδητοποίηση του αναλλοίωτου δόγματος ότι χωρίς δύναμη είναι ηττημένος εξ ορισμού ο αδύνατος. Η Δύναμη είναι εννοιολογικά ταυτισμένη με την ύπαρξη. Η Αδυναμία είναι εισαγωγή στην ανυπαρξία…».

Στον ίδιο πρόλογο, με σχεδόν προφητική ενάργεια, επισημαίνει: «Σήμερα καταρρέει η πεπλανημένη στρατηγική ότι η δήθεν ενίσχυση εκ μέρους μας της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας θα εξημερώσει το τουρκικό θηρίο. Θα αμβλύνει τα επεκτατικά του ένστικτα και θα τροχίσει τις κατακτητικές του ορμές. Γιατί;

Όλη η πολιτική φιλοσοφία των Αθηνών ήταν ότι κάποιοι Ξένοι θα πιέσουν την Τουρκία να εξευρωπαϊστεί. Δηλαδή, να παύσει να απειλεί την Ελλάδα! Από τη φοβία και τον βολικό ευσεβοποθισμό (ότι κάποιοι θα τιθασεύσουν την Τουρκία προς… όφελος της Ελλάδας) κύλησαν νικηφόρα τα τελευταία χρόνια για την Τουρκία και είναι σήμερα απειλητικότερη και επεκτατικότερη. Περισσότερο αυθάδης. Τι, λοιπόν, πρέπει να γίνει; Οι εξευμενισμοί, οι στρουθοκαμηλισμοί, οι ευσεβοποθισμοί, οι αβάσιμες ελπίδες δεν απέτυχαν απλώς. Έκαμαν την Τουρκία πιο επιθετική».

Και αλλού στον ίδιο πρόλογο: «Οι αρχές του Νεοτουρκισμού του 1908, τις οποίες μετουσίωσαν σε μακάβριες πράξεις ο Κεμάλ και οι επίγονοί του, θεμελίωσαν το νέο Τουρκικό Κράτος πάνω στη βάση της εξαφάνισης των μειονοτήτων στον χώρο της Τουρκίας. Τον Ελληνισμό της Κύπρου τον είδαν ως μειονότητα στον γεωπολιτικό τους χώρο, όπου η Κυριαρχία τους έπρεπε να είναι καθαρή και απρόσβλητη. Οι ηγέτες των Ελλήνων επλανήθησαν και πλανώνται ακόμα για τις προθέσεις και την κατακτητική αποφασιστικότητα της ‘συμμάχου’ και ‘φίλης’. Οι πλάνες έφεραν καταστροφές. Συνεχιζόμενες θα τις ολοκληρώσουν».

Διαπιστώσεις που τυγχάνουν, καθημερινά, συνεχούς επαλήθευσης, σάμπως ό,τι έγινε στο παρελθόν, επαναλαμβάνεται, με αυστηρή κανονικότητα, στο σήμερα.

Δεινή προβλεπτικότητα

Επιπρόσθετα, η δεινή προβλεπτικότητα του Κ. Ν. Χατζηκωστή, όπως αποτυπώνεται στη διαχρονική αρθρογραφία του, δεν αποτελεί ένα «γενικό» ερμηνευτικό σχήμα, που επιζητεί να τιθασεύσει, προσομοιώνοντάς τες, τις πολιτικές εξελίξεις, σε μια βούληση αυτοδικαίωσης, αλλά δομείται στενά διαρθρωμένη προς τα γεγονότα, τις ιστορικές τάσεις και τις διαγνωσμένες προθέσεις, θαυμαστά συγχρονισμένη προς την «επερχόμενη» ιστορία.

Στο άρθρο «Η μάχη της Κύπρου», δημοσιευθέν στην εφημερίδα «Σημερινή» της 2.5.1992, «προμηθεϊκά» σημειώνει: «Η Τουρκία συνεχίζει την αυτοκρατορική συμπεριφορά της. Με κεμαλική όμως πολιτικοστρατιωτική κληρονομιά και φιλοσοφία. Δηλαδή όχι πλέον Μειονότητες ξένες στην τουρκική Επικράτεια. Και, έτσι, όχι μόνο οι Έλληνες της Κύπρου θα είναι μειονότης στο χώρο της Τουρκίας, αλλά σε λίγο ολόκληρος ο Ελληνισμός της Ελλάδος θα θεωρείται ενοχλητική μειονότης στη Μεγάλη Τουρκία του Εύξεινου Πόντου, των Βαλκανίων, της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής, όπως η Άγκυρα την οραματίζεται και τη σχεδιάζει κατά των Ελλήνων…».

Οποία ομοιότης, τραγικά επιβεβαιούμενη, προς τα διακηρυγμένα νεο-οθωμανικά όνειρα, του Ρ.Τ. Ερντογάν, τής σήμερον, για μια Τουρκία των «18 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων», όσο και η έκταση της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως… απαίτησε ο «Σουλτάνος», και όχι των μόλις «780.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων», που είναι η σημερινή Τουρκία.

Ηθελημένες πλάνες

Και συνεχίζει στο ίδιο: «Υπήρξε τα τελευταία χρόνια μια ηθελημένη πλάνη εκ μέρους της ελληνικής ηγεσίας. Γιατί ηθελημένη; Γιατί οι πλάνες και οι ψευδαισθήσεις βολεύουν τη ζωή. Την κάνουν άνετη, ωραία και ξέγνοιαστη. Η ηγεσία των Ελλήνων (Αθηνών και Λευκωσίας) έζησε με τον βολικό ευσεβοποθισμό ότι η Τουρκία, παίρνοντας κάτι στο Αιγαίο, στη Θράκη (σημ. δική μας: όπου ήδη πήρε, με τη Συμφωνία της Μαδρίτης το 1997, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, η οποία αναγνωρίζει «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο, αλλά και με την υπογραφή κειμένου στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 1999, στο Ελσίνκι, στο οποίο γίνεται λόγος για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας), στην Κύπρο (σημ. δική μας: πολλές και ανυπολόγιστα ολέθριες οι υποχωρήσεις που έγιναν), θα άμβλυνε την επιθετικότητά της. Η ηγεσία αυτή με σταδιακές υποχωρήσεις (δέχτηκε εξευτελισμούς, ταπεινώσεις, ήττες, αυθάδειες), νόμιζε ότι θα ικανοποιούσε τις τουρκικές ορέξεις. Αυτές όμως οι ορέξεις εξελίσσονταν σε πιο ακόρεστες και πιο απαιτητικές, κάθε φορά που οι Έλληνες υποχωρούσαν».

Αλλά και ενωρίτερον, από τις 20.1.1969, αφού απαριθμεί και εκκενώνει τα ολέθρια λάθη της ελληνικής πλευράς το 1963, το 1964 και το 1967 (που υπήρξαν «σταθμοί εφαλτήρια για την τουρκική επεκτατικότητα»), γράφει: «Είναι πάγιος κανών της ζωής μας, η καλή πίστις. Είμεθα πεπεισμένοι ότι η καλή πίστις εμπεδώνει χρηστά πολιτικά ήθη. Με βάση αυτήν την καλή πίστιν ας συζητήσει κάποιος εις αυτήν την Νήσον μαζί μας. Ας συζητήσει την παρούσαν φάσιν του Κυπριακού. Διότι ημείς υποστηρίζομεν, ότι φοβερά αναμένουν τον λαόν μας. Ημείς υποστηρίζομεν, ότι βαδίζομεν προς νέαν καταστροφή του 1922, όσον επιφανειακώς αδιανόητος και αν κρίνεται αυτή σήμερον.

»Ημείς υποστηρίζομεν ότι, ως αφήνεται να εξελιχθή το Κυπριακόν, οδηγούμεθα εις σταδιακήν αλλ’ ασφαλή Τουρκοποίησιν της Νήσου. Ημείς υποστηρίζομεν, ότι η σπάθη του Βρέννου, υπό την μορφήν της Τουρκικής μαχαίρας, είναι έτοιμη να καταφέρη ανά πάσαν στιγμήν επιτυχώς το διχοτομικόν πλήγμα - πρώτον ασφαλές στάδιον της Τουρκοποιήσεως. Ημείς υποστηρίζομεν, ότι οι Τούρκοι είναι ανειλικρινείς και αμετάθετοι εις τας κατακτητικάς βλέψεις των. Ημείς υποστηρίζομεν, ότι εις συνομιλίας συζητούνται οι Τουρκικοί όροι και όχι αι διεθνείς αρχαί και αι αρχαί αι οποίαι ενέπνευσαν και ήνδρωσαν τον πολυετήν Κυπριακόν Αγώνα».

Αυτοκαταστροφική εθελοτυφλία

Η αυτοκαταστροφική εθελοτυφλία των ποικιλώνυμων ελληνικών ηγεσιών, σύμφωνα με τον Κ. Ν. Χατζηκωστή, επελαύνει ανενδοίαστη ακόμη κι αν έχει ενώπιόν της απτά και χειροπιαστά αδράγματα της τουρκικής πολιτικής. Ένα από αυτά είναι η περίπτωση της Αλεξανδρέττας, την οποία, εντελώς πραξικοπηματικά, η Τουρκία προσάρτησε το 1939. Ανάλογη μοίρα, προβλέπει, θα έχει και η Κύπρος:

«Ουδεμία υπάρχει αμφιβολία ότι οι Τούρκοι θα θεωρούν την κατεχόμενη Κύπρο σαν Τουρκική επαρχία. Όχι μόνο την κατέχουν στρατιωτικά, αλλά ουσιαστικά την κυβερνούν. Η Άγκυρα αποφασίζει για όλα. Για το παρόν και το μέλλον. Έχει στην πράξη μεταβληθεί σε Τουρκική επαρχία. Έχει τοποθετηθεί στους χάρτες της Τουρκίας σαν γεωγραφικό τμήμα της. Και σαν τέτοια προπαγανδίζεται στο εξωτερικό… Οι Τούρκοι δεν ήρθαν εδώ για να φύγουν. Ήρθαν για να κρατήσουν με τη βία και σταδιακά να προσαρτήσουν μέρος της Κύπρου. Και προφανώς εδώ δεν τελειώνουν τα σχέδιά τους. Τα μακροπρόθεσμα σχέδιά τους περιλαμβάνουν κατάκτηση ολόκληρης της Κύπρου. Πρέπει να είναι κανείς εντελώς τυφλός, για να μη διακρίνει καθαρά τα σχέδια αυτά. Και θα πρέπει να είναι κανένας νοσηρά αφελής για να νομίζει ότι αν καίγονται οι Τούρκοι και κρίνουν κατάλληλη την ώρα, δεν θα επιχειρήσουν τρίτο Αττίλα…» (άρθρο «Η Αλεξανδρέττα», «Η Σημερινή», 8.7.1983). (Σημ.: Ο τρίτος Αττίλας ήδη διενεργείται στην κυπριακή ΑΟΖ).

Ομοίως «προμηθεϊκός» αποδεικνύεται ο αρθρογράφος και στο θέμα της «λύσης» του Κυπριακού, διά του δούρειου αδιέξοδου λαβυρίνθου της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Γράφει στο άρθρο «Η Καμπάνα», στις 30.8.1986, στη «Σημερινή»: «Δυστυχώς οι Τούρκοι έχουν προσφέρει πλήρεις αποδείξεις που δεν επιτρέπουν αμφιβολίες και αμφισβητήσεις των προθέσεων και σχεδίων τους. Θέλουν την Κύπρο ολόκληρη. Και αν και όταν γίνει ομοσπονδιακό Κράτος όπως το θέλουν, γνωρίζουν ότι δεν θα λειτουργήσει. Και όταν δεν θα λειτουργήσει, η ΔΥΝΑΤΗ πλευρά θα φάει την αδύνατη. Μπορούν οι ηγέτες των Ελλήνων να δουν έστω με καθυστέρηση μερικών μοιραίων δεκαετιών, αυτόν τον φοβερό, τον ανυποχώρητο, τον ψηλαφητό εφιάλτη; ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ. Οι ίδιοι ηγέτες περίπου εδώ και 30 χρόνια ηττώνται και ατιμάζονται από τους Τούρκους. Και οι Έλληνες σφάζονται και ξεκληρίζονται με την ανεπάρκεια των ηγετών τους».

Έλλειψη ρεαλισμού

Όλα αυτά, υποσημαίνει, στηρίζονται σε μια παντελή έλλειψη ρεαλισμού και πλήρη απουσία κατανόησης της έννοιας της δύναμης, που σημαίνει εμμονή στο είναι ενός όντος, σταθερή και λελογισμένη απόδυση στη διατήρηση και ανάπτυξή του. Γιατί, όπως λέει, «η λογική και ο ρεαλισμός είναι παρεξηγημένα. ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ. Σημαίνουν ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνουν διπλή επαγρύπνηση, διπλή προετοιμασία, διπλή ενδυνάμωση. Σημαίνουν ότι η Ελλάς ουδέποτε παρέδωσε γην και ύδωρ, έστω και αν πάντοτε τα δεδομένα ήταν σε βάρος της.

Τι λοιπόν συμβαίνει και οι Τούρκοι έχουν εκφοβίσει το Ελληνικό Έθνος σε βαθμό που το παρέλυσαν;.. Είναι η καλοζωή; Είναι οι πλάνες; Είναι η αναμονή από μηχανής θεών που πιστεύουν ότι θα τους σώσουν; Είναι όλα αυτά μαζί και η έλλειψη Ηγετικής Πνοής. Η ανυπαρξία εμπνευσμένης ηγεσίας. Η χαλάρωση όλων των αξιών και ιδεωδών και η πληθωρική ανάπτυξη κοιλιάς… Είναι κυρίως η ψευδαίσθηση ότι τον πόλεμο οι Τούρκοι δεν θα μας τον κάμουν αν υποταγούμε!

Η πραγματικότητα είναι ακριβώς η αντίθετη. Κάθε φορά που οι Έλληνες υποχωρούν, οι Τούρκοι προχωρούν ακόμα ένα βήμα στην προπαρασκευή πολέμου εναντίον τους. Είναι γι’ αυτά που Ελλάς και Κύπρος, αν πράγματι είναι υπέρ της ειρήνης, αν ΕΜΠΡΑΚΤΑ θέλουν ν’ αποτραπεί ο επερχόμενος πόλεμος, πρέπει να αφυπνισθούν. Να σπεύσουν να τιμήσουν τη μόνη Συνταγή που δεν έχει εξαίρεση: ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΕΙΡΗΝΗ, ΕΤΟΙΜΑΖΕ ΠΟΛΕΜΟ…». (Άρθρο «Οι Αριθμοί», «Η Σημερινή», 21.12.1986).

Ο Πολύβιος

Αυτή η ειρήνη, ωστόσο, δεν είναι η ατιμωτική ειρήνη της υποταγής και της απώλειας της εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά εκείνη που «εγγυάται την τιμή και τα νόμιμα δικαιώματά μας». Εν προκειμένω, ο Κ. Ν. Χατζηκωστής επικαλείται τον Πολύβιο και την ανάλυσή του για την ειρήνη, η οποία προσδιορίζεται ως αγαθόν μόνον όταν δεν συνεπάγεται «το χάσιμο της εθνικής μας ανεξαρτησίας και το λέρωμα της δοξασμένης μας ιστορίας… Τότε δεν υπάρχει τίποτε το πιο ατιμωτικό και το πιο καταστρεπτικό για τα πραγματικά μας συμφέροντα» (Πολύβιος).

«Η πιο πάνω ανάλυση δεν είναι δική μας», σημειώνει ο Κ. Ν. Χατζηκωστής. «Ανήκει στον Πολύβιο. Θα μπορούσε να επαναληφθεί σήμερα αυτή η περικοπή που γράφτηκε πριν από 2000 χρόνια και να έχει αλάθητη και ακέραιη την ίδια ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ αξία. Η ειρήνη είναι η μεγαλύτερη ευλογία λέγει ο Πολύβιος. Αλλ’ η ειρήνη είναι ευλογία όταν μας εγγυάται την τιμή και τα νόμιμα δικαιώματά μας. Όταν όμως αυτή η ειρήνη είναι καταστροφική για τα δικαιώματά μας αυτά και ταυτόχρονα φαλκιδεύει την Εθνική μας ανεξαρτησία, τότε δεν υπάρχει πιο ΑΤΙΜΩΤΙΚΗ κατάσταση… Τότε ισχύει ο αφορισμός του Λάιμπνιτς 'εκείνοι που επικαλούνται την ειρήνη για να κάνουν πόλεμο (οι Τούρκοι) αναμφίβολα δε σκέπτονται παρά την ειρήνη των νεκροταφείων. Οι Τούρκοι αυτή την ειρήνη θέλουν'…» (Άρθρο «Η ανάλυση του Πολύβιου», «Η Σημερινή», 9.10.1988).

Αντ’ αυτού, της προετοιμασίας, δηλαδή, για πόλεμο, προς επίτευξη της επιδιωκόμενης ειρήνης, η οποία θα διασφαλίζει ελευθερίες και δικαιώματα, οι Έλληνες εμφορούνται από τον φόβο της ήττας και τον «πανικό της διχοτομήσεως». Αυτός ο τελευταίος, ωστόσο, υποδεικνύει ο Κ. Ν. Χατζηκωστής, «πρέπει να οδηγή όχι προς ανεύρεσιν τρόπων υποταγής προς τους Τούρκους. Πρέπει να οδηγή εις ετοιμότητα λαού δι’ αντιμετώπισιν παντός ενδεχομένου. Ας ελίσσωνται επιτυχώς ή ανεπιτυχώς οι ηγέται εις τα πλαίσια των ειρηνικών προσπαθειών των. Αλλ’ ας ετοιμάζουν και φρονηματίζουν τον λαόν. Διότι εις το τέλος μόνον η Δύναμις θα δώση την νίκην. Οι Τούρκοι γνωρίζουν τούτο. Και με βάσιν τούτο πολιτεύονται» (Άρθρο «Διά την Σταφίδα της Σμύρνης», «Ελεύθερο Βήμα», 18.8.1969).
Και πολιτεύονται, διά της Δυνάμεως, διεκδικητικά:

«Η Τουρκία δεν κουράζεται να κατονομάζει τη Θράκη και το Αιγαίο ως τα επόμενα θύματά της. Την Κύπρο την κατέκτησε. Την ελέγχει και με πλήρη έλεγχο στη θάλασσα, στην ξηρά και στον αέρα… Δεν αντιμετωπίζει στην Κύπρο στρατιωτικό κίνδυνο. Ούτε πιέσεις διπλωματικές, αφού θεωρεί ότι υπογράφοντας το Σχέδιο Ανάν αθωώνεται και η συνεχιζόμενη Κατοχή της Κύπρου. Εξάλλου, εδώ και 33 χρόνια από την Εισβολή, ούτε είχε, ούτε έχει συνέπειες ή προβλήματα από την εδραίωση της κατάκτησης…». (Άρθρο «Η Τουρκία προελαύνει με τρία όπλα»).