Είναι τέτοιες οι αντιδράσεις μερικών, που κάποιος εύλογα διερωτάται αν θέλουμε λύση, ή η τουρκοφοβία μας είναι τόσο αξεπέραστη, ώστε μερικοί προτιμούν τη σημερινή κατάσταση, νιώθοντας μετά από 4 δεκαετίες αγκυλωμένοι στη συνήθεια

Ο παρουσιαστής διέκοψε πολιτική συζήτηση, για να συνδεθεί ζωντανά ο σταθμός, για τις δηλώσεις του Έσπεν Μπαρθ Έιντε. Πριν ο Ειδικός Σύμβουλος του ΓΓ του ΟΗΕ βάλει μια τελεία, δύο εκπρόσωποι κομμάτων διαφώνησαν κάθετα.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρήκαν πεδίον οι μοναχικοί "αγωνιστές", για έντονη αρνητική κριτική άποψη. Η ατάκα του Προέδρου που, αστειευόμενος, απάντησε σε ηλίθια ερώτηση δημοσιογράφου, όσον αφορά το όνομα του κράτους μετά τη λύση, λες και κάλυψε όλα τα άλλα και κολλήσαμε στο όνομα, έδωσε νέα αφετηρία για χλευασμό και πικρόχολα σχόλια σε βάρος του Προέδρου.

Είναι τέτοιες οι αντιδράσεις μερικών, που κάποιος εύλογα διερωτάται αν θέλουμε λύση, ή η τουρκοφοβία μας είναι τόσο αξεπέραστη, ώστε μερικοί προτιμούν τη σημερινή κατάσταση, νιώθοντας μετά από 4 δεκαετίες αγκυλωμένοι στη συνήθεια. Είναι σχεδόν οι ίδιοι, που εξυμνούσαν τον Βαρούφακη για τη "μαγκιά" του και υποβάθμιζαν χυδαία τον Γεωργιάδη. Είναι αυτοί που με τόση ευκολία χαρακτήριζαν τη δική μας Κυβέρνηση δειλή, ανίκανη, πουλημένη και θαύμαζαν την "αντίσταση" που δεν θα δεχόταν μνημόνια και Τρόικες. Είναι οι "έξυπνοι" που κάθονται πίσω από μια οθόνη και εκφέρουν αρνητική γνώμη για κάθε πρόεδρό μας, για κάθε υπουργό μας και για την ίδια τη χώρα μας. Είναι οι υποστηριχτές της μόνιμης άρνησης, χωρίς εναλλακτικές λύσεις ή εισηγήσεις.

Είναι αυτοί που αυτοανακηρύσσονται πατριώτες. Κατηγορούν τους υπόλοιπους σαν προδότες και αρνούνται πεισματικά να δεχτούν ότι όλοι θέλουν να επικρατήσει το "δίκαιο". Αποφεύγουν επιμελώς, όμως, να αντιληφυούν ότι αν αδυνατείς να το υπερασπιστείς, τότε το "δίκαιο" βρίσκεται υπό αμφισβήτηση στο τραπέζι των συνομιλιών.

Η πρώτη γενιά προσφύγων σχεδόν έφυγε από τη ζωή, με πόνο ψυχής, της μη επιστροφής. Τα παιδιά τους προσπάθησαν να ξαναδημιουργηθούν στις ελεύθερες περιοχές ή στο εξωτερικό και βρίσκονται στην 3η ηλικία, τα εγγόνια τους 40-45 ετών σήμερα, έχουν κοινωνικά προσαρμοστεί εκεί που μεγάλωσαν. Η επιστροφή σε μια "άγνωστη" πλέον περιοχή, με άλλους κανόνες, θα είναι ένας πειραματισμός και τεράστιος κοινωνικός αγώνας προσαρμογής, τουλάχιστον άλλων 40 χρόνων. Ήδη η λύση άργησε "μια μέρα".

Δεν είναι θέμα πρώτης ή τελευταίας ευκαιρίας, είναι θέμα ότι κάθε στιγμή που περνά, τόσο πιο απομακρυσμένη φαντάζει η ιδέα της επιστροφής, μέχρι που θα εκλείψει τελείως.

Ας μην είμαστε τόσο αρνητικοί, ας αφήσουμε τα ειρωνικά σχόλια και τον χλευασμό. Ας δείξουμε πολιτική ωριμότητα. Όταν καταλήξουν, αν καταλήξουν, τότε ας τοποθετηθούμε. Ας υποστηρίξουμε, έστω και σιωπηλά, την προσπάθεια του κάθε πρόεδρου και ας σεβαστούμε τον αγώνα του και όχι να τον υποβαθμίζουμε με "επίθετα". Ήδη η λύση άργησε "μια μέρα".

Ο χρόνος εξαφανίζει σταθερά την πρώτη γενιά προσφύγων και άρχισε να βαραίνει τη δεύτερη γενιά, που ήδη μπήκε στην 3η ηλικία. Όλα μπορεί να είναι διαπραγματεύσιμα στο τραπέζι των συνομιλιών, εκτός από τον "χρόνο", τόσο για εμάς, όσο και για την τουρκοκυπριακή κοινότητα και, ήδη, η λύση άργησε "μια μέρα".