Αντιπολίτευση; Μόνο στα λόγια

Οι αμαρτίες του ΑΚΕΛ, ο σχοινοβατών Νικόλας και η ΕΔΕΚ, που εκπροσωπεί έναν ανύπαρκτο σοσιαλισμό

Η τραγωδία των πολιτών είναι διπλή. Έχουν να αντιμετωπίσουν μία άτακτη ομάδα, η οποία ονομάζεται Κυβέρνηση και, παράλληλα, άλλη μία άναρχη ομάδα, η οποία θέλει να ονομάζεται αντιπολίτευση.
Είναι πραγματικά θλιβερή η εικόνα που εκπέμπουν, τουλάχιστον τα τρία κοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης, ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ. Πέραν της εικόνας του ψευδομάγκα που σχηματίζει ο πολίτης, πέραν της αδυναμίας τους να συνεργασθούν και να σχηματίσουν ενιαίο μέτωπο κατά της κυβερνητικής αυθαιρεσίας, πέραν του γεγονότος ότι δεν πείθουν τον πολίτη ότι αποτελούν αξιόπιστη πολιτική δύναμη, πάνω στην οποία μπορεί να ακουμπήσει ο απλός άνθρωπος, δεν πείθουν ότι διαθέτουν και ρεαλιστικές, πειστικές λύσεις αντιμετώπισης των προβλημάτων του τόπου.

Υπάρχει το ΑΚΕΛ, το οποίο φέρει βαρύτατη ευθύνη για όσα αντιμετωπίζει ο τόπος. Η διακυβέρνησή του κρίνεται από τους πολίτες ως η πλέον αποτυχημένη στην ιστορία του τόπου. Συνεπώς, ο λόγος του, ακόμη και όταν είναι ορθός, συντρίβεται κάτω από τις δικές του αποτυχίες και τα δικά του ολέθρια λάθη, όταν κυβερνούσε. Όσο και αν η Κυβέρνηση Αναστασιάδη αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να δικαιώσει τον Χριστόφια, το ΑΚΕΛ, κάτω από την πίεση των δικών του λαθών και την πέραν του χώρου του κατακραυγή της κοινωνίας, αποτυγχάνει να διαδραματίσει τον ρόλο του, ως της κατ' εξοχήν κύριας πολιτικής δύναμης, επί της οποίας θα στηριχθεί ο πολίτης έναντι της αυθαιρεσίας της Κυβέρνησης. Και επί του εθνικού θέματος, η φιλοσοφία είναι περίπου η ίδια με τη φιλοσοφία Αναστασιάδη. Δεν έχει να προβάλει τίποτε το νέο.

Το ΔΗΚΟ απέτυχε να αποσείσει από τους ώμους του τη ρετσινιά του κόμματος του ρουσφετιού και της εξυπηρέτησης. Τρία στελέχη του ανανέωσαν και επιβεβαίωσαν την πραγματικότητα, όταν χάριν της καρέκλας και της διατήρησης υπουργικών και άλλων θώκων, απαρνήθηκαν το ίδιο το κόμμα τους. Εξ αυτού ο κόσμος ενίσχυσε την πεποίθηση ότι οι καρέκλες παραμένουν το έμβλημα του κόμματος.

Η εκλογή του Νικόλα Παπαδόπουλου δημιούργησε ελπίδες. Αλλά η συνέχεια υπήρξε αποκαρδιωτική. Ο Πρόεδρος του κόμματος προσπαθεί να ισορροπήσει σε δύο τεντωμένα σχοινιά. Προσπαθεί να συμβιβάσει την επί Χριστόφια υποστήριξη νεοφιλελεύθερων πρακτικών, με τη σημερινή διεκδικητικότητα, η οποία, όμως, δεν μεταφράζεται σε πράξεις. Φωνάζει για διεκδικητικότητα, αλλά όταν έλθει η ώρα των αποφάσεων στη Βουλή, αποστασιοποιείται και συμβιβάζεται.

Το άλλο τεντωμένο σχοινί, είναι η προσπάθειά του να συμβιβαστεί με την ισχυρή φιλοαναστασιαδική ομάδα, που ενεργεί ως διαφορετικό κόμμα μέσα στο ίδιο το κόμμα. Επιδεικνύει την ίδια ατολμία, όπως ο πατέρας του. Ο οποίος, ενώ εγνώριζε ότι το ΔΗΚΟ χρειαζόταν εκκαθάριση και τολμηρές τομές, απέφυγε να τις κάμει, φοβούμενος διάσπαση. Όταν ο Νικόλας αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει ως Πρόεδρος μίας πειθαρχημένης και ομονοούσας πολιτικής οντότητας, έχοντας δίπλα του ανθρώπους οι οποίοι έχουν ως ενασχόληση το ροκάνισμα της καρέκλας του και την εκπαραθύρωσή του, και τους στείλει σπίτι τους, ίσως μπορέσει να επιτελέσει τον ρόλο ενός αξιόπιστου και έγκυρου ηγέτη.

Η ΕΔΕΚ επιμένει να αυτοχαρακτηρίζεται εκπρόσωπος ενός σοσιαλισμού που δεν υπάρχει. Οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις και τα κόμματα της Ευρώπης δεν διαφέρουν ποσώς από τις νεοφιλελεύθερες. Στις πρακτικές και στην ιδεολογία, έχουν προσεγγίσει πλήρως τα συντηρητικά σχήματα. Την ίδια στιγμή, σε μια προσπάθεια να διαφοροποιηθεί από τις πρακτικές ΑΚΕΛ, επιχειρεί να το παίξει υπεύθυνη αντιπολίτευση, η οποία δρα και αποφασίζει στη βάση αρχών και εξυπηρέτησης του εθνικού συμφέροντος. Φωνάζει και στο εθνικό θέμα και στο θέμα της οικονομίας, αλλά οι φωνές δεν συμβαδίζουν με τις υπαναχωρήσεις της όταν έλθει η ώρα των αποφάσεων στη Βουλή και αλλού.

Μέσα σε αυτό το μίζερο κλίμα κινούνται τα τρία κύρια κόμματα της αντιπολίτευσης. Ούτε πειστικότητα εκπέμπουν, ούτε σθένος διαθέτουν να αντιμετωπίσουν αποφασιστικά την κυβερνητική αυθαιρεσία. Πολύ περισσότερο, δεν έχουν να επιδείξουν συνέπεια μεταξύ λόγων και έργων. Ίσως την "τιμή" της αντιπολίτευσης να διασώζουν το Κίνημα Οικολόγων και η Συμμαχία των Πολιτών, αλλά η εμβέλειά τους είναι μικρή για να διαταράξει τις καθεστηκυίες τάξεις.

Κάτω από τις συνθήκες αυτές, ο Νίκος Αναστασιάδης και η Κυβέρνησή του, δικαιολογημένα, προς το παρόν, δεν αισθάνονται καμία ενόχληση...

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ
Διορατικότητα
Για μία φορά, η Κυβέρνηση έδειξε διορατικότητα. Αχρήστευσε τα G3, ενόψει εκποιήσεων...