Ένα σαθρό πολιτικό σύστημα με πολιτικούς έτοιμους να θυσιάσουν αρχές, χάριν μίας καρέκλας

 

Λυπούμαι και απολογούμαι εκ των προτέρων, διότι είμαι υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσω εκφράσεις, οι οποίες και προσωπικά με ενοχλούν, αλλά και αναγνώστες ίσως να ενοχλήσουν. Αλλά είμαι υποχρεωμένος να τις χρησιμοποιήσω επειδή εκφράζουν πλήρως τη μεγαλομανία, την άκρατη φιλοδοξία και την απάρνηση κάθε αρχής, καθώς και το πάθος που αισθάνεται ο Κύπριος να ασκεί εξουσία και να κάθεται σε μία καρέκλα που εκπέμπει προβολή και ικανοποιεί την αυταρέσκειά του.

 

Πριν από αρκετά χρόνια, συζητώντας με αξιωματούχο της κυβέρνησης Σπύρου Κυπριανού, για την έλξη που ασκεί η καρέκλα ενός δημόσιου αξιώματος, μου περιέγραψε με την ακόλουθη παραστατική εικόνα, την περίπτωση. «Η καρέκλα του δημόσιου αξιώματος ασκεί τόση γοητεία, ώστε πολύ λίγοι είναι διατεθειμένοι να την παραχωρήσουν σε άλλο. Ουδέποτε ένας άνδρας, ο οποίος μπορεί να εκσπερματώνει θα εγκαταλείψει την γκόμενά του, ή θα την παραχωρήσει σε άλλο. Είναι τεράστια η έλξη που ασκεί αυτή η καρέκλα».

 

Προσωπικά, είχα γνωρίζει ανθρώπους, οι οποίοι ως κοινοί θνητοί εξέπεμπαν ήθος, σεμνότητα, ανθρωπιά και σεβασμό και όταν αργότερα έτυχε να υπουργοποιηθούν και τους επισκέφθηκα στο υπουργικό γραφείο, βρέθηκα μπροστά σε άλλους ανθρώπους. Εξέπεμπαν αλαζονεία, παντοδυναμία, αντιμετώπιση αφ' υψηλού, απουσία σεβασμού και παντογνωμοσύνη. Δεν ισοπεδώνω τους πάντες. Υπήρχαν και άλλοι οι οποίοι, και ως κοινοί θνητοί και ως υπουργοί, παρέμεναν ανθρώπινοι, σεμνοί και πιστοί σε αρχές. Ακόμη και όταν αποχώρησαν από την υπουργική καρέκλα, ή άλλο δημόσιο αξίωμα, ακόμη και όταν επετέλεσαν έργο και είχαν προσφορά προς το κράτος και το κοινωνικό σύνολο, συνέχισαν να παραμένουν πιστοί σε αρχές.

 

Είναι σεβαστές οι διαφωνίες πολιτικών προσώπων με επιλογές των κομματικών ηγεσιών τους. Αντανακλούν πολιτικό θάρρος και εμμονή σε αρχές. Αλλά όταν κάποιο πολιτικό στέλεχος διαφωνεί με τις επιλογές του κόμματός του και αποχωρεί από το κόμμα του, δεν μπορεί την επαύριον να βρίσκεται ενταγμένο στο αντίπαλο κομματικό στρατόπεδο, ή να υπουργοποιείται στην κομματική κυβέρνηση, με την οποία το κόμμα του βρισκόταν σε αντιπαράθεση σε καίρια θέματα. Ή όταν το κόμμα του αποχωρεί από την κυβέρνηση, λόγω διαφορετικών πολιτικών, να παραμένει αγκυλωμένο στην υπουργική θέση και να εφευρίσκει αφορμές να παραμένει υπουργός.

 

Η πολιτική ιστορία της Κύπρου είναι γεμάτη από αποστασίες κομματικών στελεχών, τα οποία, από τη μία μέρα στην άλλη, βρέθηκαν ενταγμένα σε αντίπαλα κόμματα, έλαβαν κομματικά αξιώματα σε ανταμοιβή της αποστασίας τους, και εχρίσθησαν υπουργοί, ή διορίστηκαν σε σημαντικά δημόσια αξιώματα. Στεκόμαστε ιδιαίτερα στην αποδοχή υπουργικού θώκου από αποστάτες άλλων κομμάτων, περιπτώσεις οι οποίες αναδεικνύουν καιροσκοπισμό και δίψα άσκησης εξουσίας, έναντι παντός τιμήματος.

 

Δεν θα αναφερθούμε σε παλαιότερες περιπτώσεις, ούτε σε πρόσφατες, ούτε θα κατονομάσουμε ανθρώπους οι οποίοι ενετάχθησαν σε κόμματα, και αργότερα, είτε ορθά ενεργώντας είτε καιροσκοπικά, εκδήλωσαν διαφωνίες με τα κόμματά τους, αποχώρησαν και ευρέθησαν βουλευτές, υπουργοί, ή κάτοχοι άλλων δημοσίων αξιωμάτων, σε κυβερνήσεις κομμάτων εντελώς αντίθετης φιλοσοφίας είτε στο εθνικό θέμα, είτε σε οικονομικο-κοινωνικά θέματα. Ούτε θα αναφερθούμε σε πολιτικούς, οι οποίοι υπηρέτησαν σε κυβερνήσεις, με συγκεκριμένες πολιτικές και στη συνέχεια ευρέθησαν υπουργοί σε κυβερνήσεις με εντελώς αντίθετες, από την προηγούμενη, πολιτικές. Όσοι θυμούνται, θυμούνται...

 

Όλες οι περιπτώσεις που προαναφέραμε αποδεικνύουν σε ποια σαθρότητα και σε ποιο καιροσκοπισμό και απουσία αρχών στηρίζεται το πολιτικό σύστημα της Κύπρου. Ζουν και αναπνέουν οι περισσότεροι πολιτικοί για την κατάληψη δημοσίων αξιωμάτων. Στερούνται πολιτικών αρχών. Εμφορούνται από μεγαλομανία και λατρεία προς την εξουσία. Και καθίστανται γυρολόγοι πολιτικών αξιωμάτων και υπηρέτες παντός καιρού. Εξυπηρετούν τον εαυτό και τα σύνδρομά τους. Και εξ αυτού, δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν τον λαό. Αλλά και τα κόμματα, χωρίς εμφανή ιδεολογικά στίγματα, ή με τεχνητό στίγμα, προσαρμοσμένο στους καιρούς, δεν στελεχώνονται από ανθρώπους πιστούς σε αρχές, αλλά αποδέχονται στις τάξεις τους περαστικούς χωρίς αρχές, και χωρίς καν να γνωρίζουν τι πάνε να υπηρετήσουν. Και όσον αφορά τους ανώτατους άρχοντες, ηδονίζονται να διεμβολίζουν αντίπαλους πολιτικούς χώρους, να τους διασπούν, και να ανταμείβουν την αποστασία με προσφορά δημοσίων αξιωμάτων.

 

Αυτό είναι το πολιτικό μας σύστημα, αυτοί είναι οι πολιτικοί μας, αυτοί είναι οι ανώτατοι άρχοντές μας. Γυρολόγοι, εξουσιομανείς, συλλέκτες αποστατών, μωροφιλόδοξοι, αυτοί μάς κυβερνούσαν πάντοτε...

Υ.Γ. Ο Νίκος Κουγιάλης αποστασιοποιήθηκε από το ΕΥΡΩΚΟ, επειδή δεν συμφωνεί με τη συνεργασία του κόμματός του με το Κίνημα Αλληλεγγύης της Ελένης Θεοχάρους. Σεβαστή η επιλογή του. Αλλά γιατί δεν αποστασιοποιήθηκε και από την υπουργική καρέκλα, για να αποδείξει ότι τον αγώνα ου περί καρέκλας ποιεί;