Η μεν «Αριστερά» στηρίζει την καταστροφική πολιτική Αναστασιάδη στο εθνικό θέμα, το δε «κεντρώο» ΔΗΚΟ στηρίζει τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του ΔΗΣΥ

 

Έχει πολύ γούστο αυτός ο χαρτοπόλεμος που ξεσπά συχνά-πυκνά μεταξύ των δύο στυλοβατών της κυβερνητικής πολιτικής στα δύο μεγάλα εθνικά προβλήματα, που αντιμετωπίζει η χώρα. Το Κυπριακό και την οικονομία. Αναφερόμαστε στο ΑΚΕΛ και στο ΔΗΚΟ, τα δύο συμπολιτευο-αντιπολιτευόμενα κόμματα, τα οποία κατηγορούν το ένα το άλλο, ότι στηρίζει τις κυβερνητικές πολιτικές, το μεν ΑΚΕΛ στο εθνικό θέμα, το δε ΔΗΚΟ στην οικονομική αφαίμαξη της κοινωνίας.

 

Τα δύο κόμματα, αντί να σταθούν με θάρρος ενώπιον των ψηφοφόρων τους και να απολογηθούν για την κατάντια τους, και επιτέλους να ξεκαθαρίσουν πού ίστανται και ποιο ρόλο διαδραματίζουν, αδυνατούν να αντιληφθούν πως γίνονται τελικά συνεργοί σε μία καταστροφική πολιτική που ακολουθεί η Κυβέρνηση.

 

Το ΑΚΕΛ, συμπεριφερόμενο στη βάση των προπατορικών αμαρτημάτων του και στη διαχρονική επικίνδυνη πολιτική της πλήρους ταύτισης με τη φιλοσοφία του Δημοκρατικού Συναγερμού, στηρίζει και ευλογεί την πολιτική Αναστασιάδη στο Κυπριακό για λύση διζωνικής ομοσπονδίας με την Τουρκία, λύση η οποία θα διαλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία, θα νομιμοποιήσει το ψευδοκράτος, θα εμπεδώσει τη διχοτόμηση, και σταδιακά θα συντελέσει στην εξαφάνιση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων από την πατρίδα τους.

 

Έχει καταστήσει την πολιτική Αναστασιάδη, πολιτική ΑΚΕΛ, έχει ηρωοποιήσει τον Μουσταφά Ακιντζί, κάνει πως δεν ακούει και πως δεν βλέπει τις συνομοσπονδιακές θέσεις που καταθέτει και την πλήρη ταύτισή του με τα επιδρομικά σχέδια της Τουρκίας, αποκρύβει από τους ψηφοφόρους του κάθε διχοτομική δήλωση των Τούρκων, χειροκροτεί το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Έρογλου και, γενικώς, έχει καταστεί υποκατάστημα του Δημοκρατικού Συναγερμού, στο εθνικό θέμα.

 

Το ΔΗΚΟ, από την άλλη, ενώ κατηγορεί το ΑΚΕΛ για την πλήρη ταύτισή του με την πολιτική Αναστασιάδη στο Κυπριακό, αποδεικνύεται το δεξί χέρι του Αβέρωφ Νεοφύτου και στυλοβάτης της βάρβαρης οικονομικής πολιτικής που ασκεί η Κυβέρνηση. Από κόμμα προσηλωμένο στην ανθρωποκεντρική οικονομία, στο σύστημα μικτής οικονομίας, στην προστασία της μεσαίας τάξης, κατάντησε θλιβερός ουραγός της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της Κυβέρνησης, προσφέροντας τις ψήφους του στον ΔΗΣΥ, για να περάσουν τα πιο σκληρά μνημονιακά νομοσχέδια.

 

Αν το ΑΚΕΛ ενδιαφερόταν ειλικρινά και πραγματικά για την επιβίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στην πατρίδα τους, δεν θα μπορούσαν ποτέ ο Αναστασιάδης και ο ΔΗΣΥ να αποτολμούσαν συνέχιση της πολιτικής που ακολουθούν σήμερα. Αλλά, έχουν στην τσέπη το «Ναι» του ΑΚΕΛ στη λύση που προωθούν, και είναι για τούτο τον λόγο που επενδύουν στην κατίσχυση της πολιτικής και στην υπογραφή της λύσης που επιδιώκουν. Και αν το ΔΗΚΟ παρέμενε πιστό στις δικές του αρχές του και στεκόταν απέναντι στις, καταστροφικές για την κοινωνία, οικονομικές επιλογές της Κυβέρνησης, αυτές οι πολιτικές δεν θα περνούσαν και η μεσαία τάξη, της οποίας το ΔΗΚΟ προβάλλει σαν υπερασπιστής, δεν θα διαλυόταν, μαζί με ολόκληρη την κοινωνία.

 

Με τη διαπραγματευόμενη λύση, η Κυπριακή Δημοκρατία βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη διάλυση, με τη διαπραγματευόμενη συμφωνία αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση της εξαφάνισης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων από την πατρίδα τους και το ΑΚΕΛ διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι συμβάλλει στη σωτηρία της πατρίδας!

 

Αντιλαμβάνεται η ηγεσία του πώς θα περιγράψει αύριο η Ιστορία τη σημερινή συμπεριφορά της; Η δε ηγεσία του ΔΗΚΟ, επίσημη και ανεπίσημη, αντιλαμβάνεται πως στηρίζει μία οικονομική πολιτική, η οποία αποτελεί σκαιά παραβίαση στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Τι θα πουν αύριο στους νέους ο Νικόλας και ο Καρογιάν; Τι θα πουν στους νοικοκυραίους που θα χάσουν τα σπίτια τους; Τι θα πουν στους εργαζομένους των ημικρατικών οργανισμών, ενώπιον των οποίων δεσμεύθηκαν ότι δεν θα συναινέσουν σε ιδιωτικοποίηση; Τι θα πουν στη μεσαία τάξη, που έχει διαλυθεί;

 

Ας μην το παίζουν, συνεπώς, οι δύο ηγεσίες πυλώνες της αντιπολίτευσης και αναχώματα στις κυβερνητικές πολιτικές. Εξελίχθησαν και τα δύο κόμματα ως ισχυροί βραχίονες της κυβερνητικής πολιτικής στα δύο μεγάλα εθνικά προβλήματα. Να μην αναδεικνύουν την υποταγή τους, ως δήθεν υπεύθυνη πολιτική, και ως σωτήρια για τον κυπριακό λαό. Σε μία δημοκρατία δεν υπάρχουν κόμματα που μοιράζουν τον χρόνο τους, πότε συμπεριφερόμενα ως συμπολίτευση και πότε ως αντιπολίτευση.

 

Οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι, εφόσον η κυβερνητική παράταξη επιδιώκει τους συμβιβασμούς και δείχνει ειλικρινείς προθέσεις να αποδεχθεί ορθές θέσεις της αντιπολίτευσης. Αλλά η Κυβέρνηση ούτε συνδιαβουλεύεται, ούτε θέλει σύνθεση απόψεων. Ακολουθεί μία καταστροφική πολιτική στο εθνικό θέμα και απεργάζεται τη διάλυση της κοινωνίας, με τα οικονομικά της μέτρα. Και το ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ ακολουθούν ως ουραγοί...