Εδοξάσθη ως αντιπολίτευση και εμηδενίσθη ως κυβέρνηση - Πότε έπρεπε να τρομάξει ο Αβέρωφ Νεοφύτου και ποιο είναι το καθήκον των πραγματικών ηγετών

 

Ο Δημοκρατικός Συναγερμός εδοξάσθη ως αντιπολίτευση και εμηδενίσθη ως κυβέρνηση. Ως αντιπολίτευση χρησιμοποίησε πάντα τον φόβο και τον εκβιασμό προκειμένου να περάσει την πολιτική του. Και τις πλείστες φορές το επέτυχε. Ως κυβέρνηση, χρησιμοποίησε την ωραιοποίηση της επικίνδυνης πολιτικής του, την καλλιέργεια ψευδαισθήσεων, τον αφορισμό αντιπάλων, την καλλιέργεια μίας φιλοσοφίας μέσα στον λαό πως η Τουρκία δεν είναι αυτή που μας απέδειξε, αλλά εμφορείται από εκσυγχρονιστικές, προοδευτικές τάσεις και θέλει λύση στο Κυπριακό.

 

Ο Γλαύκος Κληρίδης χρησιμοποίησε κατά κόρον τον κίνδυνο αναγνώρισης του ψευδοκράτους, προκειμένου να περάσει την πολιτική της σύντομης λύσης, χωρίς να υπάρχουν προοπτικές επίτευξης δίκαιης λύσης. Ο Νίκος Αναστασιάδης, και ως ηγέτης του Δημοκρατικού Συναγερμού και ως Πρόεδρος, χρησιμοποιεί το όπλο του φόβου για να πείσει πως αν δεν εξευρεθεί σήμερα λύση, θα προκύψει διχοτόμηση, ενώ ωραιοποιεί την αποδοχή της ληστείας των καταθέσεων, ως σωτήρια για την κυπριακή οικονομία. Ο Ιωάννης Κασουλίδης μάς εξεβίαζε πως αν δεν αποδεχθούμε το σχέδιο Ανάν, θα επήρχετο η νέα Μικρασιατική Καταστροφή. Όλο το οικοδόμημα της συναγερμικής πολιτικής, ανέκαθεν, ώς σήμερα, στηρίζεται στην καλλιέργεια φόβου μέσα στον λαό. Ο ΔΗΣΥ είναι η «σχολή του τρόμου». Και ας κατηγορεί τους πολιτικούς αντιπάλους του για εκείνο που ο ίδιος καλλιεργεί.

 

Απευχόμαστε να συνεχίσει να λειτουργεί αυτή η «σχολή» και επί Αβέρωφ Νεοφύτου. Ο σημερινός Πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού έδωσε δείγματα σοβαρότητας, μετρημένου πολιτικού λόγου και τεκμηριωμένων θέσεων, ως δεύτερος τη τάξει, ηγέτης του ΔΗΣΥ. Οι εκτιμήσεις και οι προειδοποιήσεις του, σχετικά με τη διαχείριση της οικονομίας από την κυβέρνηση Χριστόφια, αποδείχθηκαν ορθές και δικαιωμένες.

 

Με ανησυχία, όμως, παρακολουθούμε σήμερα την πορεία του, ως συγκυβερνήτη και Προέδρου του κόμματός του. Φαίνεται επηρεασμένος από την κουλτούρα φόβου που εμπέδωσαν οι προκάτοχοί του στο κόμμα.

 

Πριν από μερικές ημέρες, τον ακούσαμε να δηλώνει πως «η διζωνική ομοσπονδία αποτελεί την επιλογή που έχουμε μπροστά μας, αντί του οριστικού διαχωρισμού της πατρίδας μας». Πρόκειται για εκβιασμό. Η διζωνική ομοσπονδία αποτελεί τον σίγουρο δρόμο που οδηγεί στον οριστικό διαχωρισμό της πατρίδας μας, και στη νομιμοποίηση της εισβολής και κατοχής. Δεν άκουσε μόλις προχθές τον Μουσταφά Ακιντζί, που δήλωσε ότι με τη λύση το ψευδοκράτος θα μετεξελιχθεί σε «συνιστώσα πολιτεία»; Αυτό δεν αποτελεί απόδειξη του οριστικού διαχωρισμού που θα προκύψει από τη λύση διζωνικής ομοσπονδίας; Αντί να επιδιώκουμε την ανατροπή των τετελεσμένων και την άρση της αποσχιστικής απόφασης, όπως άλλωστε προβλέπουν και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, καταπατούμε τα ψηφίσματα τα οποία επικαλούμαστε, και νομιμοποιούμε, διά της λύσεως, τον οριστικό διαχωρισμό;

 

Προχθές πάλιν, και με αφορμή την πώληση δανείων, ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ μάς εκβίασε με την ακόλουθη αναφορά: «Εγώ προσωπικά, τρέμω στο εφιαλτικό σενάριο να ζήσει η Κύπρος αυτό που έζησε η Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 2014».

 

Μα αντί ο κ. Νεοφύτου να τρόμαζε, και να συνεχίσει να τρομάζει, με το εφιαλτικό γεγονός που έζησε η Κύπρος τον Μάρτιο του 2013, με το κούρεμα των καταθέσεων, τρομάζει μήπως δεν περάσει το νομοσχέδιο για τις πωλήσεις δανείων; Τον Μάρτιο του 2013 η Κύπρος, με υπογραφή του ηγέτη της, κατέστη το πρώτο πειραματόζωο παγκοσμίως. Πρώτη φορά η Ευρωπαϊκή Ένωση κατέφευγε στη βάρβαρη ληστεία των κόπων και των μόχθων των καταθετών, πρώτη φορά παραβιάστηκε τόσο προκλητικά και αδιάντροπα το ανθρώπινο δικαίωμα της κατοχής περιουσίας, πρώτη φορά η κυπριακή οικονομία και το χρηματοπιστωτικό της σύστημα εκθεμελιώθηκαν. Και όμως, ο Αβέρωφ Νεοφύτου δεν τρόμαξε, δεν ευαισθητοποιήθηκε, δεν έκλαψε για τους κόπους που ληστεύθηκαν από τους εταίρους του. Δεν μίλησε για εφιαλτικό γεγονός (όχι για σενάριο), και τρομάζει σήμερα για τα πολύ ολιγότερα που θα πάθει η Κύπρος.

 

Οι ηγέτες δεν τρομάζουν. Ούτε υποκύπτουν με το πιστόλι στον κρόταφο. Οι πραγματικοί ηγέτες υψώνουν ανάστημα, πείθουν και διεκδικούν. Και καθήκον του Αβέρωφ Νεοφύτου δεν είναι ούτε να τρομάζει τον εαυτό του, ούτε να τρομάζει τον λαό. Αλλά να καθίσει απέναντι στους τροϊκανούς και να τους πείσει να διαφοροποιήσουν τη στάση τους και να συμβιβασθούν.

 

Δυστυχώς, οι ηγέτες του ΔΗΣΥ ουδέποτε διεκδίκησαν, ουδέποτε πέτυχαν να πείσουν τους ξένους να υποχωρήσουν. Σχεδόν πάντοτε υποχωρούσαν έναντι των ξένων. Πάντοτε τρόμαζαν. Και στο Κυπριακό και στο οικονομικό. Και ιδού πού μας οδήγησε ο τρόμος τους...