Ο Πρόεδρος παγιδεύθηκε στον λάκκο των λεόντων
Η «εκλογή» του Μουσταφά Ακιντζί στην κατοχική ηγεσία του ψευδοκράτους αποτέλεσε τη μεγαλύτερη πολιτική επιτυχία της Τουρκίας.
Πολύ μεγαλύτερη και από εκείνη της «εκλογής» του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Υπενθυμίζουμε ότι το 2004 η Άγκυρα είχε θυσιάσει τον σκληρό και αδιάλλακτο Ραούφ Ντενκτάς, χάριν του «διαλλακτικού» Ταλάτ, για να προετοιμάσει το έδαφος, αφενός της δικής της απο-ενοχοποίησης και αφετέρου της ανάδειξης ενός φαινομενικά μετριοπαθέστερου ηγέτη, για τον οποίο η διεθνής κοινότητα δεν θα επέρριπτε ευθύνες ότι απορρίπτει λύση. Σήμερα θυσιάζει τον σκληρό και αδιάλλακτο Ντερβίς Έρογλου, χάριν του «διαλλακτικού» Μουσταφά Ακιντζί.
Για τον οποίο και πάλιν η διεθνής κοινότητα δεν θα επέρριπτε καμία ευθύνη ότι υπονομεύει τη λύση. Τότε, συνεργούντων και των εδώ κύκλων της ανανικής πλατφόρμας, η ευθύνη φορτώθηκε στον «αδιάλλακτο» Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος είχε απορρίψει το σχέδιο Ανάν, απέρριπτε τις παροτρύνσεις και τις πιέσεις ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ να πάει στο Λήδρα Πάλας και να πιει καφέ με τον Ταλάτ, και στην αρνητική εικόνα που είχε πλέον σχηματίσει ο δυτικός παράγοντας για τον εκλιπόντα Πρόεδρο. Η Τουρκία έμεινε στο απυρόβλητο, ο Ταλάτ περιεβλήθη με το φωτοστέφανο του μετριοπαθούς ηγέτη που ήθελε λύση, αλλά την απέρριπτε ο Ελληνοκύπριος ηγέτης. Έλα όμως που ο Τάσσος έφυγε, ο Δημήτρης Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ ανέλαβαν τη διαχείριση του Κυπριακού και, όπως θα έλεγε και ο κ. Έιντε, αν βρισκόταν τότε στα πράγματα, όλα τα άστρα είχαν ευθυγραμμιστεί.
Η γνωστή πλατφόρμα του Ναι αλώνισε την περίοδο εκείνη, όπως αλωνίζει και σήμερα. Αλλά και πάλι σύντομα αποδείχθηκαν οι ψευδαισθήσεις και τα ψέματά της. Ούτε η συντροφικότητα Ταλάτ-Χριστόφια απέφερε λύση, όπως ούτε και η προηγούμενη «αδελφική σχέση» Κληρίδη-Ντενκτάς απέφερε οτιδήποτε. Να σημειώσουμε ότι, σε κάποια φάση, ο Δημήτρης Χριστόφιας είχε ακυρώσει συναντήσεις με τον Ταλάτ, εξαιτίας των συνομοσπονδιακών προτάσεων που υπέβαλε ο «σύντροφός» του.
Σήμερα, η Άγκυρα ξαναπαίζει το ίδιο παιγνίδι. «Εκλέγει» τον Ακιντζί στην ηγεσία των Τουρκοκυπρίων, προκαλεί θύελλα ενθουσιασμού και ρίγη συγκινήσεως στην ελληνοκυπριακή πλατφόρμα του Ναι, και στο παιγνίδι της Τουρκίας σύρεται, άκουσα ή εκούσα (πιστεύουμε εκούσα), η Κυβέρνηση, ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, οι πυλώνες, δηλαδή, της φιλοσοφίας «να σώσουμε ό,τι περισώζεται», «λύση να 'ναι και ό,τι να 'ναι».
Αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πολύ πιο κερδοφόρα για την Τουρκία. Τουλάχιστον ο Δημήτρης Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ κρατούσαν κάποιες αποστάσεις. Σήμερα ο Νίκος Αναστασιάδης και ο ΔΗΣΥ, ασυγκράτητοι, πέφτουν στην παγίδα που τους έστησε η Άγκυρα. Και αποδύονται σε μία πρωτοφανή και απαράδεκτη εκστρατεία ηρωοποίησης, ωραιοποίησης και διεθνούς προβολής του Ακιντζί. Μέχρι τα Ηνωμένα Έθνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον Λευκό Οίκο και άλλα διεθνή κέντρα αποφάσεων φθάνουν οι ιαχές Αναστασιάδη, Κασουλίδη, Αβέρωφ, Κυπριανού, όλης της κυβερνητικής μηχανής και όλης της κομματικής ιεραρχίας των δύο μεγάλων κομμάτων, για κοινά οράματα, για φωτισμένο Τουρκοκύπριο ηγέτη, για τον άνθρωπο με τον οποίο μπορούμε να βρούμε δίκαιη, ευρωπαϊκή λύση.
Ο Νίκος Αναστασιάδης έχει πλήρως παγιδευθεί στην πανούργα τακτική της Άγκυρας. Και γίνεται άθελα, ή ηθελημένα, ή προσδοκώντας δικαίωση από το τραγικό λάθος που διέπραξε το 2004, τροχός στην τουρκική άμαξα. Και αφού έχει παγιδευθεί και δεν υπάρχουν πλέον έξοδοι από την παγίδα στην οποία εσύρθη, η Τουρκία θέτει σε εφαρμογή το δεύτερο σκέλος του πανούργου σχεδίου της. Ο Ακιντζί σύρεται στη γραμμή της Άγκυρας. Και ξεκινά η μετακόμισή του από τις κυπρογενείς θέσεις του στις καθαρά τουρκικές. Επαναλαμβάνει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι εκλιπούσα, ότι η λύση πρέπει να είναι λύση δύο κρατών (έγγραφο στον ΟΗΕ), δεν δέχεται μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν δέχεται εγκατάλειψη των τουρκικών εγγυήσεων, απαιτεί ίσο δικαίωμα λόγου και απόφασης στον σφετεριστή και στον χρήστη (ομιλία Ανδρέα Μαυρογιάννη στο Πανεπιστήμιο Φρέντερικ). Και μόλις προχθές απαιτεί, από τη Νέα Υόρκη, περιουσιακή και πληθυσμιακή πλειοψηφία στο τουρκοκυπριακό κράτος.
Ολόγυμνος πλέον ο «βασιλιάς». Και ολόγυμνη η πολιτική των ψευδαισθήσεων της Κυβέρνησης και των δύο μεγάλων κομμάτων. Εμείς τους είχαμε προειδοποιήσει. Η ωραιοποίηση του Ακιντζί θα απέβαινε μπούμερανγκ. Δεν μας άκουσαν...
Τι θα πράξει τώρα ο Πρόεδρος; Θα ακυρώσει τα κοινά οράματα και θα αποσύρει, από τον Ακιντζί, τον φωτοστέφανο του μετριοπαθούς ηγέτη με τις κυπρογενείς θέσεις; Είναι αργά για δάκρυα, απολογίες και ακυρώσεις. Είναι τόσο βαθιά η παγίδα στην οποία εσύρθη, ώστε δεν υπάρχει ούτε οπή διαφυγής χωρίς καταστροφικές επιπτώσεις...
