Η Γαλλία δέχθηκε ένα στυγνό τρομοκρατικό κτύπημα στο όνομα μιας παράλογης ιδεολογίας, η οποία έχει μια αυξανόμενη επιρροή, ισχυρά μέσα και αμετροεπείς δυνατότητες. Οι τρομοκράτες-εκτελεστές φάνηκε ότι ήταν πολύ καλά εκπαιδευμένοι, είχαν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο και να έδρασαν στη βάση αρίστης πληροφόρησης. Το γεγονός ότι κατάφεραν να διαφύγουν της προσοχής των υπηρεσιών ασφαλείας της Γαλλίας (παρόλο που ήταν γνωστοί και σεσημασμένοι) και να δράσουν «υπό το φως του ηλίου», δείχνει κάτι παραπάνω από οργάνωση. Αποκαλύπτει το βάθος του εγχώριου (“home grown”) φονταμενταλισμού και τον τρόπο με τον οποίο αυτός πλάθεται από ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες και πατρονάρισμα. 

Το κτύπημα στο Charlie Hebdo δεν ήταν καθόλου αυθόρμητο ούτε τυχαίο. Η εφημερίδα αυτή ήταν ένας διακηρυγμένος στόχος της τοπικής και διεθνούς τρομοκρατίας εδώ και χρόνια. Στο όνομα μιας σατιρικής και προβοκατόρικης εφημερίδας στοχοποιήθηκε ένα σύμβολο του δυτικού πολιτισμού. Ένα σύμβολο της ελεύθερης έκφρασης, της καυστικής κριτικής και της διακωμώδησης της πολιτικής. Μια κατάκτηση αιώνων, η οποία προκαλεί, αλλά και δοκιμάζει τα όρια του φιλελεύθερου δημοκρατικού πολιτεύματος. Οι τρομοκράτες δεν επεδίωξαν απλά να δολοφονήσουν Γάλλους πολίτες. Επεδίωξαν να δολοφονήσουν συγκεκριμένους ανθρώπους για συγκεκριμένους λόγους και με συγκεκριμένους στόχους.

Στα πρόσωπα των θυμάτων τους οι στυγνοί τρομοκράτες-εκτελεστές «είδαν» την ταπείνωση ενός ολόκληρου έθνους και την τρομοκράτησή του. Δέκα χρόνια πριν, στις 7 Ιουλίου 2005, το Λονδίνο ξύπνησε με ένα ανάλογο εφιαλτικό τρομοκρατικό κτύπημα.  Τέσσερεις νεαροί Βρετανοί πολίτες ανατίναξαν ισάριθμες βόμβες και αυτοκτονώντας παρέσυραν στο θάνατο 52 άλλους και τραυμάτισαν πέραν των 700. Όπως και το κτύπημα στο Λονδίνο – και προηγουμένως, το 2004 το κτύπημα στη Μαδρίτη και το 2001 το κτύπημα στις ΗΠΑ –, το κτύπημα στο Παρίσι ήταν πολύ καλά υπολογισμένο. Υπάρχουν πολλά κοινά όπως και πολλές διαφορές ανάμεσα στις περιπτώσεις αυτές, οι οποίες θα πρέπει να συζητηθούν. Το πιο ανησυχητικό είναι η εμφανής αδυναμία αναπτυγμένων δυτικών κοινωνιών να ενσωματώσουν μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς και να ελέγξουν την ανάδυση ακραίων ιδεολογιών και συμπεριφορών.

Η τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι θα πρέπει να οδηγήσει σε μια διαδικασία εθνικής συσπείρωσης και διεθνούς αλληλεγγύης. Η τρομοκρατία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ούτε να έχει άλλοθι. Ταυτόχρονα όμως το κτύπημα της 7^ης Ιανουαρίου στο Παρίσι θα πρέπει να οδηγήσει τη γαλλική κοινωνία σε μια «άσκηση αυτογνωσίας» και επανεκτίμηση των σχέσεων της με άλλους πολιτισμούς, θρησκείες και κράτη.