Φτάσαμε στο σημείο όπου ο Πρόεδρος Αναστασιάδης θα πρέπει να πει ένα «ναι» ή ένα «όχι» στην έναρξη των συνομιλιών. Τη στιγμή αυτή οι Αμερικανοί έχουν αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο και ασκούν πιέσεις. Τους ενδιαφέρει η έναρξη των συνομιλιών. Όχι γιατί πιστεύουν ότι υπάρχουν ισχυρές πιθανότητες να βρεθεί λύση, αλλά διότι πιστεύουν ότι με την έναρξη των συνομιλιών θα αποφορτιστεί η ατμόσφαιρα στην Ανατολική Μεσόγειο και θα αποφευχθεί η κλιμάκωση της έντασης. Αυτό είναι και το μήνυμα που θα μεταφέρει στον Πρόεδρο Αναστασιάδη η Αμερικανίδα Υφυπουργός Εξωτερικών Βικτόρια Νούλαντ. Το τελευταίο στην ουσία χαρτί των Αμερικανών, της Γραμματείας των Ηνωμένων Εθνών και των υπόλοιπων δρώντων που πιέζουν για συνομιλίες. Πώς άραγε θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις πιέσεις αυτές ο Πρόεδρος Αναστασιάδης;

Οι πληροφορίες μας είναι σαφείς και ξεκάθαρες. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης είδε τον Πρόεδρο του ΔΗΚΟ και του είπε ότι «δεν μπορεί να επιμένει άλλο, πρέπει να προχωρήσει». Γνωρίζει ότι ο Νικόλας Παπαδόπουλος δεν συμφωνεί και σταθμίζει το κόστος μιας πιθανής αντίδρασης του ΔΗΚΟ, του μόνου ισχυρού εταίρου στην κυβέρνηση, πλην του ΔΗΣΥ, ο οποίος παραμένει ό,τι και αν συμβεί. Όχι όμως και το ΔΗΚΟ. Εάν ο Αναστασιάδης προχωρήσει στο Κυπριακό με τις γνωστές ασάφειες, η αντίδραση του ΔΗΚΟ θα είναι σφοδρή και δυνητικά θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση αποχώρησής του από την κυβέρνηση.

Από την άλλη, η πληροφόρηση που έχουμε αφορά και ένα άλλο μέτωπο. Συγκυριακό αυτή τη φορά. Οι δηλώσεις Μπαν Κι Μουν και η επιθετικότητα της Τουρκίας έχουν δημιουργήσει ένα αρνητικό κλίμα, το οποίο δίνει έρεισμα στον Πρόεδρο Αναστασιάδη να αρνηθεί τις πιέσεις και να επιμείνει στις θέσεις του. Ο περίγυρος των συμβούλων του, οι οποίοι ευνοούσαν την άμεση έναρξη συνομιλιών, είναι σε δύσκολη θέση.

Τι μένει λοιπόν; Οξύμωρο μεν, αληθινό δε. Μένει εκείνο που απουσιάζει. Δηλαδή η οικοδόμηση μιας σαφούς στρατηγικής προσέγγισης της κατάστασης. Τη διέξοδο  προσφέρει αφειδώλευτα ο αντίπαλος. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης οφείλει να εξηγήσει στην Αμερικανίδα Υφυπουργό Εξωτερικών την κατάσταση ως έχει. Αν αρχίσουν συνομιλίες μέσα σ’ αυτό το κλίμα, τότε όχι μόνο δεν θα αποκλιμακωθεί η επιθετικότητα της Τουρκίας, αλλά θα ενταθεί επικίνδυνα. Ο στόχος της Άγκυρας θα είναι σαφής: Να πιέσει τα πράγματα έτσι ώστε το ζήτημα των ενεργειακών πόρων να καταστεί μια διμερής διαφορά και αυτή, η Τουρκία δηλαδή, ενδιαφερόμενο μέρος. Πρέπει, με απλά λόγια, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης να υποδείξει στην Αμερικανίδα Υφυπουργό—όπως και στον Αμερικανό Πρέσβη, ο οποίος τον πιλατεύει συνεχώς—πως με την έναρξη των συνομιλιών η ένταση θα αυξηθεί και αυτό δεν συμφέρει ούτε στην Κύπρο, ούτε στην ΕΕ, ούτε στις ΗΠΑ, ούτε στο Ισραήλ, ούτε στα άλλα κράτη της περιοχής. Αντίθετα, οι ΗΠΑ πρέπει να ασκήσουν πιέσεις στην Τουρκία να αποκλιμακώσει την ένταση που εκείνη έχει δημιουργήσει και αφού επιτευχθεί αυτό, τότε οι συνομιλίες μπορούν να αρχίσουν.

Και κάτι τελευταίο: Το κοινό ανακοινωθέν δεν είναι ζήτημα λέξεων. Είναι ζήτημα ουσίας. Διότι εάν η ελληνοκυπριακή κοινότητα δώσει εξαρχής όλα όσα ζητά η τουρκοκυπριακή κοινότητα σε θέματα διακυβέρνησης, τότε θα χάσει οποιαδήποτε διαπραγματευτική ισχύ για τη συνέχεια των συνομιλιών. Και αυτό πρέπει να εξηγηθεί στους Αμερικανούς.
Η ώρα της αλήθειας έφτασε για τον Αναστασιάδη. Και αυτή η ώρα είναι η ώρα του ρεαλισμού και των συμφερόντων. Αυτή τη γλώσσα καταλαβαίνουν οι Αμερικανοί. Αυτή είναι η γλώσσα της αλήθειας.