Είμαστε μάρτυρες μιας τραγικής ιστορικής στιγμής για τη πατρίδα μας. Η θεσμική υπόσταση του κράτους μας καταρρέει μέσω μιας πρωτόγνωρης διαδικασίας απαξίωσης και άρνησης. Κάποιοι ίσως να πιστεύουν ότι η στάση των πολιτών, η καθολική καταδίκη των θεσμών, είναι απλά μια αντίδραση, η οποία αργά ή γρήγορα θα ξεπεραστεί. Αυτή είναι μια λανθασμένη εκτίμηση, όπως επίσης λανθασμένο είναι και το συμπέρασμα ότι οι πολίτες τελούν υπό καθεστώς ανασφάλειας. Η κατάσταση των πραγμάτων δεν είναι καθόλου αυτή.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Κύπρο σε πολιτικό και πολιτειακό επίπεδο είναι δραματικό: Έχει αρχίσει μια ξεκάθαρη διαδικασία απονομιμοποίησης των πολιτικών και πολιτειακών θεσμών, δηλαδή των θεσμών που διαμεσολαβούν ανάμεσα στους πολίτες και το κράτος. Με τη στάση τους αυτή, οι πολίτες αφαιρούν από το πολιτικό σύστημα τη νομιμοποιητική βάση της εξουσίας τους. Όλοι όσοι ανατρέξουν σε ένα έστω εγχειρίδιο πολιτικής θεωρίας θα διαπιστώσουν ότι το κράτος και η εξουσία του, ιδιαίτερα όταν αυτό το κράτος είναι δημοκρατικό, με σαφή ή/και υποτυπώδη τρόπο, πηγάζει από τον λαό και εξαντλείται σ’ αυτόν.

Το πολιτικό σύστημα αρνείται να αποδεχθεί τη συντριβή και προσπαθεί να βρει διεξόδους. Αυτό που επιτυγχάνεται με τον τρόπο αυτό όμως είναι να παρασέρνεται η πολιτεία μας σε μια βαθύτερη κρίση. Σε συνέργεια τούτου, η άθλια πρακτική των μέσων μαζικής ενημέρωσης να ανακυκλώνουν το λόγο του αποτυχημένου και ένοχου πολιτικού προσωπικού της χώρας, οδηγεί και το θεσμό αυτό (τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, δηλαδή) στην ίδια οδό της απαξίωσης. Η μόνη λύση στο πρόβλημα αυτό είναι η εθελούσια παραίτηση και έξοδος του πολιτικού προσωπικού από τα πολιτικά και πολιτειακά θεσμικά πόστα της χώρας και η τροχιοδρόμηση  μιας διαδικασίας στελέχωσης των θεσμών αυτών με πολιτικά αμόλυντους άνδρες και γυναίκες. Η κομματοκρατία έκλεισε τον ιστορικό της κύκλο με άδοξο τρόπο και το μόνο που της απομένει είναι ένα αξιοπρεπές τέλος.

H κοινωνία της χώρας μας, μπορεί να αναστέλλει με υγιή τρόπο (μέσω της απαξίωσης) τη νομιμοποίηση της εξουσίας των θεσμών, αλλά παραμένει σε συλλογικό επίπεδο ανώριμη και γενικά συνένοχη της κατάστασης των πραγμάτων. Δεν πρέπει κανείς να αναμένει θαύματα και ριζοσπαστικές αλλαγές από μια τέτοια κοινωνία. Η μόνη ελπίδα είναι η ανάδυση κάποιων πεφωτισμένων ανδρών και γυναικών, οι οποίοι θα ηγηθούν ενός νέου πολιτικού δρόμου στην Κύπρο. Τέτοιοι άνθρωποι δε δημιουργούνται από το πουθενά ούτε και εντοπίζονται με συμβατικά μέσα. Η πολιτική ιστορία σε παγκόσμιο επίπεδο διδάσκει ότι τέτοιοι άνθρωποι αναδεικνύονται μέσα από συγκυρίες, αγώνα και προσφορά.

Δύο μόνο διέξοδοι υπάρχουν για τη δική μας κοινωνία. Πρώτο, αφού οι δευτερογενείς πολιτικοί και πολιτειακοί θεσμοί του κράτους μας έχουν καταρρεύσει, ας προστατεύσουμε τουλάχιστον τους πρωτογενείς θεσμούς, την οικογένεια, τη φιλία, την αξιοπρέπεια, τη συναδελφικότητα, το σεβασμό στο συνάνθρωπο, την αλληλεγγύη και όποιους  άλλους θεσμούς μας συνδέουν και διαρθρώνουν τις σχέσεις μας ως Έλληνες της Κύπρου. Δεύτερο, αφού οι πολιτικοί και οι πολιτειακοί θεσμοί ούτε εμπιστοσύνη εμπνέουν ούτε ελπίδα κυοφορούν, ας ενταχθούμε σ’ ένα κίνημα, ανορθόδοξο και ασύντακτο αρχικά, οργανωμένο και επιδέξιο στη συνέχεια, αγώνα. Μόνο μέσα από μια τέτοια διεργασία θα αναδειχθούν οι άξιοι άνθρωποι, οι οποίοι θα καταξιωθούν και θα μπορέσουν να ηγηθούν στον τόπο αυτό.