Αφού οι ΗΠΑ τα έκαναν θάλασσα στη Συρία, στο Ιράκ και γενικότερα στη Μέση Ανατολή, τώρα ζητούν εξηγήσεις από τη Ρωσία γιατί με τις αεροπορικές της επιδρομές κτυπά μεν στόχους της ISIS, αλλά ταυτοχρόνως στηρίζει το καθεστώς Άσαντ. Εάν ευθύνεται κάποιος επειδή η Μόσχα εμπλέκεται στον πόλεμο, αυτός δεν είναι άλλος από την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Εάν έδινε λύση στο πρόβλημα, δεν θα είχε τώρα τον μπελά της Μόσχας πάνω στο κεφάλι της. Μπελάς, τρόπος του λέγειν, διότι στην πράξη, όπως και αν έλθουν τα πράγματα, οι ΗΠΑ, ενεργώντας εκ του μακρόθεν και λόγω ισχύος, έχουν την πολυτέλεια, ακόμη και από τα λάθη τους, να βγάζουν κέρδος. Αυτοί που συνήθως την πληρώνουν είναι οι λαοί και οι ηγεσίες που επενδύουν πάνω τους στα τυφλά.

Και για να μην αφήνουμε σκιές, εξηγούμε, το εννοούμε περί του κέρδους και οφέλους, παραθέτοντας τα εξής:
1. Στο Ιράκ μπορεί να επικρατεί χάος αλλά η κυβέρνηση, λόγω της καταστάσεως, σπαταλά το 16% του προϋπολογισμού της για την αγορά όπλων. Και τη μερίδα του λέοντος την παίρνουν οι ΗΠΑ.
2. Η ανθρωπιστική κρίση που προκλήθηκε από τις επεμβάσεις στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη και στη Συρία πληρώνεται παντοιοτρόπως από τους Ευρωπαίους και όχι από τις ΗΠΑ. Αληθές είναι ότι οι Αμερικανοί δεν είναι μόνο συνεργάτες με τους Ευρωπαίους εκεί όπου υπάρχουν κοινά συμφέροντα. Είναι και ανταγωνιστές. Και όσα περισσότερα κοινωνικά πολιτικά και κατ' επέκταση οικονομικά προβλήματα αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι, αλλά τόσο τρίβουν τα χέρια τους στην Ουάσιγκτον.

Ας μην είμαστε αφελείς. Χωρίς εγκλήματα δεν μπορεί να υπάρχει παγκόσμιος σερίφης. Όπως αποδείχθηκε ουτοπικός ο υπαρκτός σοσιαλισμός, εξίσου εξωπραγματική είναι και η αντίληψη ότι θα λειτουργήσει μέλι-γάλα μια παγκόσμια οικονομία στο πλαίσιο των κανόνων του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Άρα οι ΗΠΑ, όπως και η Βρετανία, ως κράτη που διαχρονικά υιοθετούν τον ρεαλισμό, δηλαδή τους κανόνες της ισχύος, έχουν τη δυνατότητα, ακόμη και όταν τα θαλασσώνουν, αυτές να επιβιώνουν και να αφήνουν τους άλλους να πνίγονται. Ας το προσέξουμε ιδιαιτέρως αυτό, διότι μας ενδιαφέρει άμεσα, καθότι γίνεται λόγος για την ενεργητικότερη εμπλοκή των ΗΠΑ στο Κυπριακό είτε μέσω του ΟΗΕ είτε απευθείας.

Το ζητούμενο δεν είναι εάν θα εμπλακούν οι ΗΠΑ ή άλλες δυνάμεις στη λύση του Κυπριακού. Το θέμα είναι εμείς τι θέλουμε και αν οι προσπάθειες στρέφονται προς την ορθή κατεύθυνση. Ερώτημα: Στρέφονται; Πώς να στρέφονται προς την ορθή κατεύθυνση, όταν η τουρκική πλευρά με την οποία η Κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι έχει κοινό όραμα επιμένει σε παραμονή όλων των εποίκων, σε εκ περιτροπής Προεδρία, σε πολιτική, καθώς και αριθμητική ισότητα, στην πλειοψηφία εδάφους και πληθυσμού για να έχουν τα κατεχόμενα εσαεί τουρκικό χαρακτήρα, καθώς και στην χρήση της ΕΕ ώστε να εφαρμοστεί πρωτογενές δίκαιο, δηλαδή παρθενογένεση;
Εάν εμείς καλούμε τους Αμερικανούς για να βρούμε λύση στη βάση αυτού του κοινού οράματος, ποιος θα ευθύνεται εάν θαλασσωθεί η κατάσταση;

Εμείς ή οι Αμερικανοί ή οι Ρώσοι ή όποιοι άλλοι εμπλακούν; Τα ερωτήματα αυτά τίθενται για προβληματισμό. Και δεν απευθύνονται μόνο στην ηγεσία, αλλά και στον καθένα εξ ημών. Εμείς ως επίλογο τονίζουμε τα εξής: Σε περίπτωση που τα κάνουμε μούσκεμα, που τα κάνουμε θάλασσα, οι λοιποί, δηλαδή ξένοι και Τούρκοι, έχουν σωσίβια σωτηρίας, ενώ εμείς, μόλις διαλύσουμε το υφιστάμενο αναγνωρισμένο κράτος της ενιαίας Κυπριακής Δημοκρατίας, θα μείνουμε μετέωροι. Και μην φανταστεί κάποιος ότι θα μας λυπηθούν. Τι είμαστε για να μας λυπηθούν; Μια κουκκίδα στον χάρτη… Και αφού δεν μπορούν να την αφανίσουν, το ευκολότερο, με βάση τους κανόνες της ισχύος, είναι να τη δώσουν στην Τουρκία!