Εφόσον η λύση του Κυπριακού στη βάση της ομοσπονδίας θα είναι τόσο επικερδής, όπως λέγεται, γιατί ο Γ.Γ. του ΟΗΕ Έσπεν Μπαρθ Έιντε τρέχει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) για να βρει χρήματα; Εκεί σπεύδουν, κυρίως, όσοι έχουν προβλήματα ή όσοι χρεοκοπούν. Και είναι πρόδηλο ότι χρεοκοπημένες πολιτικές οδηγούν σε χρεοκοπημένες οικονομίες. Και αυτό δεν το θέλει κανείς. Βεβαίως, τι ενδιαφέρει τον κ. Έιντε εάν χρεοκοπήσουμε ή εάν δεν χρεοκοπήσουμε. Αυτός τη δουλειά του κάνει. Και επί της δικής μας πλάτης οικοδομεί τη δική του πολιτική καριέρα. Ελπίζουμε, δε, να μην το πράξει επί ερειπίων. Δηλαδή επί της διάλυσης του ενιαίου κράτους και της οικονομίας. Όσης έμεινε..

Οι αποστάσεις του Προέδρου

Είναι πάντως σαφές ότι ο τουρκικός ισχυρισμός που θέλει, ούτως ή άλλως, το κράτος να έχει διαλυθεί από το 1963 ουδόλως ευσταθεί, παρότι ακούγεται πλέον και από ημετέρους. Και δεν ευσταθεί, διότι αν ήταν έτσι τα πράγματα, δεν θα ψάχναμε για λύση. Θα ήταν ήδη νομιμοποιημένη η διχοτόμηση. Απλώς, η τουρκική πλευρά επιδιώκει να υφαρπάξει την υπογραφή μας για να επιτύχει αυτό στο οποίο πάντα στόχευε. Δηλαδή, αρχικά τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης και σταδιακά και σταθερά τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου από την Άγκυρα μέσω:

1. Του ομόσπονδου πολιτειακού συστήματος όπως οι Τούρκοι το οραματίστηκαν από το 1956 μετά των Βρετανών ως τη συνώνυμη μορφή της διχοτόμησης.

2. Της ισχύος της και δη της στρατιωτικής.

3. Της απώλειας της ελληνικής μας ταυτότητας ως εργαλείου βιωσιμότητας της λύσης. Μια συνταγή, η οποία όπου έγινε προσπάθεια επιβολής της απέτυχε παταγωδώς. Από τη Σοβιετική Ένωση ώς τη Γιουγκοσλαβία και την Τσεχοσλοβακία.

4. Των Τουρκοκυπρίων και των εποίκων ως στρατηγικών πληθυσμιακών εργαλείων για τον έλεγχο της ομοσπονδίας στο πλαίσιο της πολιτικής ισότητας. Ενός πολιτειακού συστήματος που θα οικοδομηθεί, όπως λέει ο Τούρκος Πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου από του βήματος των Ην. Εθνών, από τους δυο συνιδρυτικού λαούς.

Με χωριστές, δηλαδή, εξουσίες και κυριαρχίες. Και επί τούτων προσθέτει ο Μουσταφά Ακιντζί την πλήρη υποστήριξή του στην παραμονή όλων των εποίκων και στην εφαρμογή πρωτογενούς δικαίου, ενώ ταυτοχρόνως υπενθυμίζει την πάγια θέση της Άγκυρας ότι στον βορρά θα υπάρχει πλειοψηφία και επί του εδάφους και επί του πληθυσμού. Θα είναι εσαεί τουρκικός. Και αυτήν την αντίληψη, τόσο η Άγκυρα όσο και ο Τουρκοκύπριος ηγέτης τη στηρίζουν στην κοινή δήλωση Αναστασιάδη - Έρογλου της 11ης Φεβρουαρίου.

Με άλλα λόγια, ο ευρωπαϊστής, όπως λέγει ο κ. Έιντε, Ακιντζί, δεν χρησιμοποιεί την Ε.Ε. για την επανένωση, αλλά για την επίτευξη των πάγιων τουρκικών στόχων: Την παρθενογένεση και τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Την αντικατάστασή της από δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη, εκ των οποίων το ένα θα είναι το ψευδοκράτος. Το οποίο θα νομιμοποιηθεί και θα καταστεί ισότιμος συνεταίρος. Αυτό είναι το κοινό όραμα που μοιράζεται με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη; Αληθές πάντως είναι ότι, μετά τους πρώτους ενθουσιασμούς, ο Πρόεδρος άρχισε να παίρνει κάποιες αποστάσεις.

Οι τουρίστες της αναθεωρητικής πολιτικής

Η Τουρκία επιδιώκει να επιβάλει την αναθεωρητική της πολιτική. Δηλαδή να αλλάξει το νομικό καθεστώς που διέπει τις σχέσεις της με την Κύπρο και την Ελλάδα και να νομιμοποιήσει τα τετελεσμένα της εισβολής και τους στρατηγικούς της στόχους, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και ο έλεγχος του φυσικού αερίου στη βάση της τριχοτόμησης της Κυπριακής ΑΟΖ (μία για κάθε συνιστών κράτος και μία για την Τουρκία), καθώς και της μετατροπής της περιοχής από τη Μαρμαρίδα ώς την Αλεξανδρέττα σε τουρκική λίμνη. Αυτά δεν τα λέμε εμείς.

Τα έχει αναλύσει ο Τούρκος Πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου σε ομιλία του στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και τα έχει ανακοινώσει δημόσια το 2011 ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν (για τους άπιστους ακόμη Θωμάδες υπάρχουν τα σχετικά έγγραφα, τα οποία μπορούν να μελετήσουν). Το κλειδί που ανοίγει την πύλη στην τουρκική αναθεωρητική πολιτική βρίσκεται στη λύση της ομοσπονδίας, διά της οποίας η Άγκυρα έχει στρατηγικά, οικονομικά και άλλα οφέλη, όπως είναι η εμπέδωσή της ως περιφερειακής δύναμης και ενεργειακού κόμβου με δικό της φυσικό αέριο μέσω Κύπρου ή και με αγωγό προς την Τουρκία.

Ερώτημα: Υπό αυτές τις συνθήκες, πώς η λύση της ομοσπονδίας θα είναι win-win situation; Μήπως επί τη βάσει του οικονομικού οφέλους που θα έχουν οι Ελληνοκύπριοι; Ποιου οφέλους; Του δανεισμού από το ΔΝΤ; Ή μήπως από το γεγονός ότι στην καλύτερη περίπτωση θα επιστρέψουμε ως τουρίστες στα σπίτια μας;

Ανώμαλη προσγείωση και οι κρουνοί του ουρανού…

Στο θέμα της οικονομίας, από τη μια ο Πρόεδρος της ΟΕΒ δήλωσε ότι η Κύπρος θα γίνει το Χονγκ Γκογκ της Τουρκίας. Με άλλα λόγια επαρχία της, ενώ, παραλλήλως, ο Πρόεδρος του ΚΕΒΕ, όπως και άλλοι οικονομολόγοι, ισχυρίζονται, χωρίς να μπορούν να τεκμηριώσουν τη θέση τους, ότι με τη λύση, όπως έλεγαν και παλαιότερα, προ της ένταξης, θα ανοίξουν οι κρουνοί του ουρανού και θα βρέχει χρήμα. Λένε όμως και κάτι άλλο: Ότι θα κατακτήσουν όχι μόνο την τουρκική αγορά, αλλά και τις λοιπές τουρκογενείς! Αυτούς περιμένουν οι Τούρκοι.

Τους νέους κατακτητές τους! Παλαιότερα έλεγαν ότι, σε περίπτωση λύσης, θα καταλάβουν οικονομικά τα κατεχόμενα. Τώρα δεν τους αρκούν. Έχουν ξεφύγει. Έχουν σχέδια οικονομικού Μεγαλοϊδεατισμού, που υποδηλούν επαρχιώτικα σύνδρομα και ψευδαισθήσεις, καθώς και άγνοια πώς λειτουργούν οι διεθνείς σχέσεις, τμήμα των οποίων είναι οι κανόνες της αγοράς και της οικονομίας σε συνδυασμό με μια σειρά άλλων μεταβλητών, που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τη δομή των πολιτειακών συστημάτων, τη λειτουργικότητά τους, τη διαφάνεια, τη διαφθορά, τα δημοκρατικά ελλείμματα, την πολιτική σταθερότητα ή αστάθεια, τις σχετικές με τα διάφορα θέματα συμφωνίες και νομοθεσίες που αναφέρονται σε ποσοστώσεις ή ακόμη και αποκλεισμούς, στον ρόλο που διαδραματίζουν ισχυρότερα κράτη, καθώς και στη διαπλοκή, οικονομική και άλλων στρατηγικών συμφερόντων.

Βεβαίως, ο Έιντε προσγειώνει τους πάντες ανώμαλα αφού ψάχνει οικονομικές φόρμουλες δανεισμού από το ΔΝΤ για να στηριχθεί η λύση. Σε αυτήν δε την πρωτοβουλία ενίσταται, και ορθώς πράττει, το ΑΚΕΛ, το οποίο, μάλιστα, ευθυγραμμίζεται με όσα υποστηρίζαμε από τις στήλες αυτές προ καιρού. Ότι, δηλαδή, τα σπασμένα της λύσης δεν πρέπει να τα πληρώσουμε εμείς αλλά η Τουρκία, που τα προκάλεσε. Η οποία, όμως, όπως είχαμε αποκαλύψει προ μηνών, δεν είναι διατεθειμένη να δώσει ούτε ευρώ για τη λύση. Ούτε γρόσι.

Και αυτά ελέχθησαν σε συνομιλία μεταξύ του πρέσβη των ΗΠΑ στην Άγκυρα και του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος ήταν ξεκάθαρος: «Δεν πληρώνω»! Το ΑΚΕΛ, βεβαίως, είναι ενοχλημένο με τον Έιντε διότι ανακατεύει τα κάρβουνα και καίει τον μύθο της επικερδούς λύσης, τον οποίο χρησιμοποίησε και το ίδιο για να ωραιοποιήσει την ομοσπονδία. Τώρα, όμως, ο κ. Έιντε χαλά τη σούπα. Και τον προτρέπουν να μην ασχολείται και να μην εγείρει στην παρούσα φάση τέτοια ζητήματα.

Να αφήσει τον κόσμο να ζει στη μακαριότητά του. Και γίνονται αυτές οι προτροπές διότι, εκτός των άλλων, τίθεται εν κινδύνω η συμμαχία μιας μερίδας της ηγεσίας του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ -ευτυχώς η βάση των δυο κομμάτων διαφοροποιείται- της οποίας η οικοδόμηση δεν στηρίζεται μόνο επί της ομοσπονδίας, αλλά και επί της αντι-ΝΑΤΟϊκής φιλοσοφίας. Ο άλλοτε υπέρμαχος της ένταξης της Κύπρου στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη -που συνιστά πρόγραμμα του ΝΑΤΟ- Υπουργός Εξωτερικών, Ι. Κασουλίδης, εκτός του ότι έβαλε το θέμα στο ράφι επειδή θυμώνουν οι Τούρκοι, έσπευσε να βγάλει από τη μέση και το ΝΑΤΟ, όχι ως αριστερός ιδεολόγος (που δεν είναι) ή ως ρεαλιστής πολιτικός (που ούτε αυτό είναι αφού ανήκει στην εξευμενιστική σχολή σκέψης), αλλά ως καταλύτης για την εμπέδωση συμμαχίας με το ΑΚΕΛ. Μια συμμαχίας που θα επιδιώξει να βγάλει ένα ισχυρό ναι, όπως το οραματίστηκε το 2004 ο Δημήτρης Χριστόφιας.

Εάν η λύση θα ήταν δημοκρατική και βιώσιμη, εάν ανέτρεπε τα τετελεσμένα της εισβολής, ουδέν πρόβλημα. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι προς αυτήν την κατεύθυνση που κινούνται οι συνομιλίες. Δεν είναι αυτή η πρόθεση ούτε του Ακιντζί ούτε της Άγκυρας. Μετά τις επαφές Έιντε με το ΔΝΤ, το ΑΚΕΛ δεν μπορεί να δικαιολογήσει στους ψηφοφόρους του, και δη στους ιδεολόγους αριστερούς, ότι από αντιμνημονιακό θα γίνει μνημονιακό κόμμα, για το χατίρι μιας «λύσης» που τελεί υπό αμφισβήτηση κατά πόσον είναι «συμβιβασμός» ή συνθηκολόγηση.

Το φέσωμα και αποζημιώσεις

Το ίδιο όμως πρόβλημα με το ΑΚΕΛ έχει και ο ΔΗΣΥ. Διότι είναι κοινή λογική πως, με τον τρόπο που ενεργεί ο Έιντε, αλλά και μέσα από τις αντιφάσεις και τις υπερβολές, με τη λύση ουδόλως θα πνιγούμε στο χρήμα. Μάλλον πάμε για νέο μνημόνιο εάν η οικονομική πτυχή της λύσης δοθεί μέσω του ΔΝΤ. Δεν είναι τυχαίο ότι η Άγκυρα πάγωσε τις διαδικασίες της Επιτροπής Αποζημιώσεων στα κατεχόμενα. Γιατί να πληρώνει για το ξεπούλημα των περιουσιών μας, αφού θα γίνει δάνειο από το ΔΝΤ (άντε να βρεθούν και κάποιοι δωρητές, οι οποίοι, όμως, θα τα πάρουν αλλιώς), διά του οποίου θα πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα και τους τόκους, αντί η Τουρκία.

Στην ουσία τι θα συμβεί; Θα δανειστούμε από το ΔΝΤ για να πληρώσουμε αποζημιώσεις στους εαυτούς μας και για να περάσουν οι περιουσίες των Ελληνοκυπρίων στο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος, έτσι ώστε να έχουν Τουρκοκύπριοι και έποικοι πλειοψηφία και επί της γης και επί του πληθυσμού. Για να εμπεδωθούν τα διχοτομικά τετελεσμένα της εισβολής. Και γιατί θα έχουν την πλειοψηφία του πληθυσμού οι Τουρκοκύπριοι και οι έποικοι στον βορρά; Διότι εάν δεν την έχουν, θα υπάρχουν στην πράξη δυο ελληνοκυπριακά συνιστώντα κράτη!

Άρα για να μη συμβεί κάτι τέτοιο στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας, στην καλύτερη περίπτωση οι Ελληνοκύπριοι θα μπορούν να ζουν, να εργάζονται και να κατοικούν στον βορρά, χωρίς όμως να έχουν δικαίωμα ψήφου στις εθνικές εκλογές. Θα είναι ως να διαμένουν και να εργάζονται στη Γερμανία ή στο Βέλγιο και την Ολλανδία. Στην «ευρωπαϊκή αλλοδαπή», όπου δικαιούται κάποιος να συμμετέχει στις ευρωεκλογές και στις δημοτικές εκλογές, αλλά όχι στις εθνικές εκλογές. Σε αυτές θα πρέπει να πάει στην πατρίδα του και στο κράτος του.

Εκεί μόνο μπορεί να ψηφίσει. Ερώτημα: Υπό αυτές τις συνθήκες, πώς ο βορράς της Κύπρου θα είναι πατρίδα μας; Πώς θα γίνει επανένωση; Προφανώς στην πρακτική της συνομοσπονδίας δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών. Και κάτι τελευταίο: Πού βρίσκεται ο κερδοφόρος χαρακτήρας της λύσης; Στο δάνειο, δηλαδή στο νέο μνημόνιο, από το ΔΝΤ; Εν ολίγοις, όπως μας τα λένε ημέτεροι και ξένοι, αυτή δεν είναι λύση, αλλά διάλυση. Άνθρακας ο υποσχόμενος θησαυρός.

Όπως και αν το δει κάποιος, πολιτειακά, οικονομικά και άλλως πώς, πρόκειται για φέσωμα κανονικό! Το τραγικό είναι ότι ενώ μας τα λένε, κάποιοι ημέτεροι αρνούνται, δεν θέλουν να δουν και να κατανοήσουν την πραγματικότητα, ζώντας, προφανώς, σε κατάσταση ιδεοληψίας.