Ξύλινη γλώσσα και καρέκλες εξουσίας

Εξ απαλών ονύχων ακούμε τη γνωστή επωδό από την πολιτική ηγεσία του τόπου για την άσκηση πιέσεων επί της Τουρκίας, ώστε να αλλάξει η πολιτική της στο Κυπριακό, καθώς και για την ενεργητικότερη εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα και δη του ΓΓ των Ην. Εθνών με τον οποίο, τις προάλλες, συναντήθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη Νέα Υόρκη.

Τα ανωτέρω δεν ελέγχονται πλέον για την ορθότητά τους αλλά για κάτι άλλο: Πώς και αν μπορούν να καταστούν αποτελεσματικές πολιτικές δράσεις. Αλλιώς, εξελίσσονται σε μια γραφική ξύλινη γλώσσα.

Ερώτημα λοιπόν: Πώς θα ασκηθούν πιέσεις προς την Τουρκία, όταν το μήνυμα που δίδεται καθημερινά προς τη διεθνή κοινότητα είναι ότι βρισκόμαστε σχεδόν μιαν ανάσα προ της λύσης, ότι η Τουρκία δεν είναι κατοχική δύναμη, αλλά χώρα που υποβοηθά στη διαδικασία διευθέτησης του προβλήματος; Μια διαδικασία που συνιστά ιδιοκτησία των δυο Κοινοτήτων του νησιού, οι οποίες και ειδικότερα οι ηγεσίες τους ζουν μες στην τρελή χαρά. Πραγματοποιούν κοινωνικές εκδηλώσεις, συναντώνται, διασκεδάζουν, τρων πίνουν και… έξω φτώχια και καλή καρδιά. Ως να μη συμβαίνει τίποτε. Ως να έχει ήδη υπογραφεί η λύση των δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών. Ως να είναι εκλιπούσα η Κυπριακή Δημοκρατία και ως να αναμένουν όλοι από τον ΓΓ του ΟΗΕ να δώσει, απλώς, το τελικό σύνθημα με τις παρεμβάσεις του, έτσι ώστε να νομιμοποιηθεί η διχοτόμηση. Και αυτομάτως, όπως λέγεται, να ανοίξουν οι κρουνοί του ουρανού και θα βρέχει ευρώ μέχρι να πνιγούμε στο χρήμα!

Υπό αυτές τις συνθήκες, γιατί η Τουρκία και ο κ. Ακιντζί να αλλάξουν πολιτική και γιατί η διεθνής κοινότητα να ασκήσει πιέσεις επί της Τουρκίας; Και ας υποθέσουμε ότι ασκήθηκαν πιέσεις, προς τα πού θα κινηθεί η λύση; Εφόσον δεν υπάρχει σχέδιο Β, η λύση θα κινηθεί προς την ομοσπονδία, δηλαδή προς την υλοποίηση της πάγιας τουρκικής στρατηγικής, όπως αυτή καθορίστηκε από το 1956 και εμπλουτίστηκε στη λογική της αναθεωρητικής πολιτικής της Άγκυρας. Μιας πολιτικής, η οποία αποζητά την αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας με σύγχρονη έκδοση και με πρώτο βήμα την υπογραφή της ομοσπονδίας στην Κύπρο.

Βεβαίως, κάποιος θα διερωτηθεί, καλά και ποια είναι η εναλλακτική επιλογή; Την έχουμε αναπτύξει επί μακρόν από αυτές τις στήλες και στηρίζεται στη ρεαλιστική σχολή σκέψης, επί συμμαχιών και των αποφάσεων της ίδιας της ΕΕ, οι οποίες δεν αναφέρονται στη διάλυση του ενιαίου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας και στην αντικατάστασή του από δυο ισότιμα συνιστώντα κράτη, αλλά στην αναγνώρισή του από την Άγκυρα.

Θεωρούμε, πλέον, ότι το ερώτημα περί εναλλακτικής επιλογής τίθεται εκ του πονηρού και διοχετεύεται από εκείνους, οι οποίοι δεν είχαν ούτε θέλουν να έχουν σχέδιο Β. Επί σκοπώ, μάλιστα, ενταφιάζουν κάθε ευκαιρία και συγκυρία γι' αλλαγή και καθορισμό νέας εναλλακτικής στρατηγικής. Και το πράττουν αυτό για να αυτοδικαιώνονται για τις λανθασμένες επιλογές τους. Διότι, αλλιώς, το νέο και παλαιό κομματικό κατεστημένο, που οικοδόμησε την καριέρα του σε μιαν αυταπάτη, ότι δηλαδή η ομοσπονδία είναι επανένωση, θα καταρρεύσει.

Γι' αυτό και διατηρεί μια ξύλινη γλώσσα, η οποία είναι εύηχη μεν, αλλά χωρίς αποτέλεσμα δε. Και διερωτάται κάποιος εάν, τελικά, το κομματικό κατεστημένο προτιμά να σώσει την Κύπρο από την αναθεωρητική τουρκική πολιτική ή, τελικά, εγκλωβισμένο στα λάθη και τη ματαιοδοξία του, επιδιώκει να σώσει τις δικές του καρέκλες εξουσίας. Τις οποίες είναι έτοιμο να μοιραστεί όχι μόνο με τους Τουρκοκυπρίους, αλλά και τους εποίκους, στη βάση μιας ομοσπονδιακής παρθενογένεσης, όπως τονίζει ο κ. Ακιντζί, που θα τελεί, ρεαλιστικά ομιλούντες, υπό την κηδεμονία της Άγκυρας.