Η εικόνα του ευρωβουλευτή Φειδία Παναγιώτου να κάθεται απέναντι από τον ηγέτη του κατοχικού μορφώματος, Ερσίν Τατάρ, και μετέπειτα να φωτογραφίζεται μαζί του χαμογελαστός στο λεγόμενο «προεδρικό» στα κατεχόμενα, είναι επιεικώς τραγική. Με κάθε ατόπημα του ευρωβουλευτή σκέφτεσαι πως «ώς εδώ ήταν» και το έχει τερματίσει, ωστόσο ο Φειδίας έχει ένα χάρισμα να καταφέρνει πάντα να σε διαψεύδει και να αποδεικνύει ότι ο πάτος είναι βαθύτερος και ότι έχει κι άλλα επίπεδα, πιο επικίνδυνα.

Ήταν πραγματικά δύσκολο να φανταστεί κανείς πως θα μπορούσε να υπάρξει κάτι χειρότερο από τις φωτογραφίες που είχαν διαρρεύσει με τον ίδιο να ποζάρει, παλαιότερα πριν εκλεγεί, με μπουρνούζι και ναργιλέ στα κατεχόμενα, με αναφορά στην τοποθεσία «Girne», δηλαδή την Κερύνεια. Και, όμως, το κατάφερε όταν ανήρτησε βίντεο ανήμερα της μαύρης επετείου της δεύτερης φάσης της εισβολής του Αττίλα, λέγοντας σε όλους, αγκαλιά με Τουρκοκύπριο στην Πράσινη Γραμμή, πως «μας δίδαξαν μόνο τη μισή Ιστορία». Τα κατάφερε και όταν τσακώθηκε με συγγενείς αγνοουμένων, λέγοντάς τους κυνικά ότι «δεν είναι οι μόνοι ορφανοί». Το επιβεβαίωσε ξανά όταν ρωτήθηκε πώς μετέβη πρόσφατα στη Ρωσία και απάντησε αβίαστα, «μέσω Ίστανμπουλ». Και τώρα, αναζητώντας την προβολή και τις θεάσεις, το κορυφώνει δίνοντας βήμα στον κατοχικό ηγέτη να κάνει προπαγάνδα, προσφέροντάς του μάλιστα και διεθνές ακροατήριο.

Δυστυχώς, ο Φειδίας Παναγιώτου είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Δεν ήρθε να καταστρέψει κάτι το υγιές, αλλά να κολυμπήσει στα ερείπια που του παραδώσαμε σαν λαός. Οι κινήσεις του είναι μια συλλογική ντροπή, ένας αυτοεξευτελισμός μιας κοινωνίας, που αντί να τιμωρήσει τους ενόχους, τιμώρησε τον εαυτό της και τώρα κοιτάζει απορημένη τον καθρέφτη βλέποντας τα συμπτώματα μιας ασθένειας που φαντάζει ανίατη. Ο Φειδίας, όμως, είναι απλώς το σύμπτωμα. Το νόσημα είναι οι πλείστοι από εκείνους που σήμερα τον καταδικάζουν, οι ίδιοι που οδήγησαν την κοινωνία στον λαϊκισμό και την απαξίωση και τώρα μας το παίζουν οι γιατροί της ασθένειας, παριστάνοντας τους σοκαρισμένους αθώους θεατές, όντας οι ίδιοι σκηνοθέτες του έργου που βλέπουμε. Είναι οι ίδιοι που συνδιαμόρφωσαν τις πολιτικές που ακολουθεί ο Φειδίας σήμερα.

Δεν τους ενδιαφέρει η Κυπριακή Δημοκρατία, διότι αν τους ενδιέφερε δεν θα μάχονταν να την διαλύσουν με νύχια και με δόντια. Ούτε η ουσία του θεσμικού εκτροχιασμού. Τους ενδιαφέρει η ευκαιρία, να κεφαλαιοποιήσουν την αγανάκτηση, να κερδίσουν πόντους πουλώντας υπευθυνότητα.

Είναι τα ίδια κόμματα και οι ίδιοι πολιτικοί μηχανισμοί που για δεκαετίες ξεγέλασαν τον λαό, προσέβαλαν τη νοημοσύνη του και οδήγησαν το Κυπριακό σε αδιέξοδο, μετατρέποντάς το σε ένα επαναλαμβανόμενο σκηνικό ψευδαισθήσεων. Ο Φειδίας, όπως και ο γράφων, μεγάλωσε βλέποντας αυτές τις εικόνες. Προέδρους να συντρώγουν χαμογελαστοί με τους κατοχικούς ηγέτες, να υποβαθμίζουν τους εαυτούς τους από αρχηγούς κράτους σε κοινοτάρχες και να επιτρέπουν την αναβάθμιση των εγκαθέτων της Άγκυρας σε «ισότιμους εταίρους». Βουλευτές να πίνουν το καφεδάκι τους στην Κερύνεια, τα λεφτά για την άμυνα να καταλήγουν να γεμίζουν τρύπες οικονομικής κακοδιαχείρισης και τα παραδοσιακά κόμματα να πλασάρουν την τουρκοποίηση ως ρεαλισμό. 

Η εκ περιτροπής προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος, οι εσωτερικές ιθαγένειες, η θετική ψήφος των Τουρκοκυπρίων (δηλαδή το βέτο στο Υπουργικό Συμβούλιο), ο αγωγός φυσικού αερίου μέσω Τουρκίας που θα παρέδιδε τον ενεργειακό έλεγχο της Κύπρου στην Άγκυρα, φράσεις όπως «ο Κερυνειώτης δεν θα πάει ποτέ σπίτι του», προέρχονται όλα από τους «σοβαρούς», δεν είναι του Φειδία. Αυτό ήταν το σκηνικό που τον διαμόρφωσε. Και μέσα σε αυτήν τη στρεβλή «κανονικότητα» πίστεψε πως όλα επιτρέπονται, αρκεί να πλασάρονται όμορφα στα social media.

Αυτούς λοιπόν τους «σοβαρούς» είναι που πρέπει να φτύσει πρώτα ο κόσμος. Εκείνους που κυβέρνησαν, διαπραγματεύτηκαν, απέτυχαν και σήμερα σπεύδουν να χτίσουν πολιτικό κεφάλαιο πάνω στις στάχτες του Φειδία, ξεχνώντας ότι ο κόσμος ψήφισε Φειδία για να τιμωρήσει αυτούς, ασχέτως αν η συγκεκριμένη επιλογή ήταν λάθος. Η μεγαλύτερη παγίδα σήμερα είναι να μείνουν όλοι κολλημένοι στον Φειδία και να αφήσουν τους πραγματικούς υπαίτιους να κρύβονται πίσω του ως «φωστήρες». Αν γίνει αυτό, τότε ο Φειδίας απλώς θα καταφέρει, ενδεχομένως με την άγνοιά του, να ξεπλύνει εκείνους που με πλήρη επίγνωση μάς οδήγησαν εδώ.