Τα σοβαρά επεισόδια που εκτυλίχθηκαν το βράδυ της Δευτέρας στη Λεμεσό, ανέδειξαν ακόμα μία φορά το κοινωνικό πρόβλημα της βίας. Από πού πηγάζει όμως η ανάγκη αυτή; Γιατί κάποια άτομα επιλέγουν να δώσουν μάχη σώμα με σώμα, που μπορεί να τους στοιχίσει μέχρι και τη ζωή; Ποιοι ευθύνονται και πώς μπορούμε να το αλλάξουμε; Ζητήσαμε την άποψη του Δρ. Νίκου Περιστιάνη, είναι άκρως ενδιαφέρουσα και σας την παρουσιάζουμε.
Κρίση ταυτότητας από την παιδική στην ενήλικη ζωή, τοπικισμός και καθημερινές κοκορομαχίες πολιτικών σε μία τεταμένη ατμόσφαιρα προεκλογικής περιόδου, είναι μόνο μερικοί από τους παράγοντες που ώθησαν ακόμα μία φορά, νεαρά, κυρίως, πρόσωπα, να σοκάρουν ξανά το παγκύπριο με τις εικόνες που έκαναν το γύρο του διαδικτύου και στις οποίες απεικονίζονταν σε μάχες σώμα με σώμα, που θα μπορούσαν να τους στοιχίσουν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.
Κρίση ταυτότητας από την παιδική στην εφηβική ηλικία
Όπως επισήμανε ο κ. Περιστιάνης, στα προχθεσινά επεισόδια στη Λεμεσό, όπως και στα πλείστα επεισόδια σε γήπεδα, συμμετέχουν νεαρά κυρίως πρόσωπα από 15 έως 25 ετών. Είναι η χαρακτηριστική μεταβατική περίοδος από την παιδική στην ενήλικη ζωή. Τότε που κάποιοι έχουν την ανάγκη ν’ αποδείξουν ότι όντως έγιναν άνδρες. Και το αποδεικνύουν αυτό με το «ξύλο», η μάχη σώμα με σώμα είναι και μία «ένδειξη ανδρισμού» για τις συγκεκριμένες ομάδες.
«Χουλιγκάνοι ακροδεξιοί» -Αλήθεια ή όχι – Επιστημονική άποψη
Ένας ακόμη σημαντικός παράγοντας, ειδικά για την κρίσιμη αυτή ηλικία (15-25), είναι η διαγραφή του προτύπου του γονιού από το μυαλό του νεαρού. Πλέον δεν έχει πρότυπο τους γονείς του, πλέον πρότυπά του είναι οι φίλοι του, το συγκεκριμένο σύνολο στο οποίο εντάχθηκε. Πρέπει ν’ αποδείξει στους φίλους του, πλέον, τον ανδρισμό του. Έτσι, αναπόφευκτα δημιουργείται η γνωστή σε όλους μας «κλίκα».
Κοινό χαρακτηριστικό των εν λόγω ατόμων, είναι η αναζήτηση τρόπων για να ξεχωρίσουν την ταυτότητά τους.
Η ατμόσφαιρα του γηπέδου «επιτρέπει» τη βία
Ένας φιλήσυχος άνθρωπος μπορεί στο γήπεδο να μεταμορφωθεί. Υπάρχει ένας «άγραφος κανόνας», μία περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ότι στο γήπεδο μπορείς να πας και να είσαι πιο βίαιος.
Πιο ευκολά η κοινωνία θα «δικαιολογήσει» φαινόμενα βίας που συμβαίνουν εντός ή πλησίον του γηπέδου, σε σχέση με φαινόμενα βίας μακριά από το γήπεδο.
Τοπικισμός – Ακόμα ένας διαχωρισμός ταυτότητας
Ερωτηθείς ο κ. Περιστιάνης, αν στα προχθεσινά επεισόδια - όπως και σε άλλες περιπτώσεις που συγκρούστηκαν οπαδοί ομάδων της πρωτεύουσας με οπαδούς ομάδων της Λεμεσού - υπάρχει υπόβαθρο τοπικισμού, απάντησε ότι όντως ο τοπικισμός είναι ακόμα μία περίπτωση διαχωρισμού ταυτότητας.
Εμείς είμαστε οι Λευκωσιάτες, αυτοί είναι οι Λεμεσιανοί. Αυτόματα δημιουργείται διχασμός, το κάθε σύνολο εντοπίζει τον «αντίπαλο» που ψάχνει.
Ξεχωρίζουν τον εαυτό τους, βάζουν ταμπέλες τόσο στους ίδιους όσο και στους «απέναντι» για να ικανοποιήσουν τα ένστικτά τους. Όμοια, θα μπορούσαν να βάλουν την ταμπέλα του «βουτύρου, του δεξιού, του αριστερού», αρκεί να υπάρχει μια «ταμπέλα» που να υποδηλώνει ότι ο απέναντι είναι και αντίπαλος.
Η ιεραρχία της κοινωνίας τσακώνεται καθημερινά
Τα νεαρά αυτά πρόσωπα, τονίζει ο Δρ. Περιστιάνης, βλέπουν καθημερινά τους πολιτικούς αρχηγούς και τους εκπροσώπους κομμάτων, να προβαίνουν σ' ένα αδιάκοπο «πολιτικό ξύλο». Από το πρωί μέχρι τη νύχτα, οι νεαροί βλέπουν πολιτικές αντιπαραθέσεις χωρίς ουσία, η ιεραρχία της κοινωνίας τσακώνεται. Φυσικό επακόλουθο είναι ν’ ακολουθήσει και η κοινωνία και ειδικότερα οι εν λόγω μάζες των νεαρών.
Οι νεαροί δεν έχουν πολιτικά επιχειρήματα, το επιχείρημά τους θα είναι η μάχη σώμα με σώμα.
Με ποια μέτρα θα αντιμετωπίσουμε τη βία
Τις επιφυλάξεις του διατηρεί ο Δρ. Νίκος Περιστιάνης σ’ ό,τι αφορά στα μέτρα που προωθεί η πολιτεία γι’ αντιμετώπιση της βίας στα γήπεδα. Με την απαγόρευση των μετακινήσεων, για παράδειγμα, δεν θεωρείται δεδομένο ότι η βία θα εξαλειφθεί, το πιο πιθανόν είναι να μεταφερθεί κάπου εκτός γηπέδων.
Αντιθέτως, ο Δρ. Περιστιάνης τονίζει ότι θα πρέπει να υπάρχουν «χώροι εκτόνωσης» για τις συγκεκριμένες ομάδες, γιατί η ανάγκη τους για διαχωρισμό ταυτότητας και αναπόφευκτα για βία, θα συνεχίσει να υφίσταται.
Θα πρέπει, επίσης, να βρεθούν τρόποι για κοινωνικοποίηση των εν λόγω ατόμων, τονίζεται. «Η ανάγκη για απόδειξη του ανδρισμού, θα πρέπει να υποκατασταθεί από ένα άλλο ιδανικό, το οποίο να μην είναι επιθετικό», διατρανώνει ο Νίκος Περιστιάνης.
