Με αφορμή τη μαύρη επέτειο του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974, πολιτικά κόμματα και οργανώσεις της Κύπρου προχώρησαν σε ανακοινώσεις εκφράζοντας τις διαχρονικές τους θέσεις για τις τραγικές συνέπειες εκείνων των γεγονότων.

 

ΔΗΠΑ 

Η Δημοκρατική Παράταξη καταδικάζει το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο και τιμά τους ήρωες της Δημοκρατίας. Δέσμευση για επανένωση, δικαιοσύνη και τερματισμό της κατοχής.

Η Δημοκρατική Παράταξη δεν ξεχνά και καταδικάζει απερίφραστα το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο, της προδοτικής αυτής ενέργειας, που αποτέλεσε την απαρχή της τραγωδίας της τουρκικής εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής μεγάλου μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η 15η Ιουλίου παραμένει μια ημέρα βαθιάς θλίψης αλλά και ιστορικού αναστοχασμού για τον κυπριακό ελληνισμό. Το πραξικόπημα κατά της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης οδήγησε σε ανυπολόγιστες ανθρώπινες απώλειες, ξεριζωμό δεκάδων χιλιάδων προσφύγων, παραβίαση της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Τιμούμε με σεβασμό και ευγνωμοσύνη όλους όσοι στάθηκαν όρθιοι υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία στην Κύπρο, τη νομιμότητα και την ελευθερία και πλήρωσαν με τη ζωή ή την ελευθερία τους την πίστη στις δημοκρατικές αρχές. Η θυσία των ηρώων της Δημοκρατίας αποτελούν φάρο έμπνευσης για τις επόμενες γενιές, ενώ η θυσία τους αποτελεί αδιαπραγμάτευτο κομμάτι της ιστορικής μνήμης της Κύπρου και διαχρονική παρακαταθήκη.

Η Δημοκρατική Παράταξη επαναβεβαιώνει τη σταθερή προσήλωσή της στον αγώνα για:

-Αποκατάσταση της δικαιοσύνης στην Κύπρο, στα πλαίσια των ψηφισμάτων των Η.Ε και του ευρωπαϊκού κεκτημένου

-Επιστροφή των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες,

-Διερεύνηση και καταδίκη των ενόχων του πραξικοπήματος,

-Τερματισμό της τουρκικής κατοχής, χωρίς κατοχικά στρατεύματα και εγγυήσεις

-Επανένωση της Κύπρου σε συνθήκες ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας για όλους.

Δεν ξεχνούμε. Δεν σιωπούμε. Οφείλουμε να διατηρήσουμε ζωντανή τη μνήμη, να υπερασπιστούμε την ιστορική αλήθεια και να αντλήσουμε διδάγματα, ώστε να μην επαναληφθούν ποτέ τέτοια τραγικά σφάλματα.

Δεν λησμονούμε ότι η εθνική τραγωδία του 1974 δεν ήταν απλώς ένα ιστορικό γεγονός, αλλά ένα οδυνηρό σημείο καμπής, οι συνέπειες του οποίου συνεχίζουν να επηρεάζουν την πορεία του τόπου μας.

Οφείλουμε ως λαός και ως Πολιτεία να διατηρήσουμε άσβεστη τη συλλογική μνήμη, να προστατεύσουμε την ιστορική αλήθεια και να διασφαλίσουμε πως οι θυσίες δεν θα πάνε χαμένες.

Η σημερινή μαύρη επέτειος του πραξικοπήματος, ειναι και ημέρα ευθύνης και δέσμευσης. Ευθύνης να μην επαναληφθούν ποτέ τέτοια εγκληματικά λάθη. Και δέσμευσης να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε με συνέπεια και αποφασιστικότητα για μια Κύπρο ελεύθερη, δημοκρατική και ενωμένη, για το καλό όλων των νόμιμων κατοίκων της.

Καλούμε σε εσωτερική ενότητα όλες τις πολιτικές δυνάμεις, ανεξαρτήτως ιδεολογικών διαφορών ή κομματικών τοποθετήσεων, ώστε να στηριχθούν συντονισμένα και με υπευθυνότητα οι προσπάθειες του Προέδρου της Δημοκρατίας για τη δημιουργία των κατάλληλων προϋποθέσεων που θα επιτρέψουν την επανέναρξη ουσιαστικών και παραγωγικών διαπραγματεύσεων για την επίλυση του Κυπριακού.

Μέσα από τη συλλογική στάση και την αρραγή ενότητα στο εσωτερικό μέτωπο, μπορούμε να ενισχύσουμε τη διαπραγματευτική ισχύ της πλευράς μας και να δώσουμε το μήνυμα προς τη διεθνή κοινότητα ότι παραμένουμε σταθερά προσηλωμένοι σε μια βιώσιμη και λειτουργική λύση, στη βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, του διεθνούς δικαίου και του ευρωπαϊκού κεκτημένου.

ΕΛΑΜ 

Η σοβαρή αμέλεια και εγκληματική ολιγωρία που αποκαλύπτεται μέσα από το πόρισμα για τους αερόσακους Takata στην Κύπρο, μας προκαλεί οργή και αγανάκτηση.

Επί σειρά ετών, οι αρμόδιες αρχές και οι αρμόδιοι Υπουργοί, αδιαφόρησαν ή κατά ελάχιστο απέτυχαν να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία των πολιτών, αφήνοντας σε κυκλοφορία χιλιάδες οχήματα με αποδεδειγμένα επικίνδυνους μηχανισμούς, που στοίχησαν ανθρώπινες ζωές.

Το γεγονός ότι τουλάχιστον δύο θάνατοι νεαρών ανθρώπων συνδέονται άμεσα με την εγκληματική αμέλεια των αρχών, καθιστά την ανάγκη για απόδοση ευθυνών αδιαπραγμάτευτη.

Ως ΕΛΑΜ, απαιτούμε την πλήρη διερεύνηση του πορίσματος και την παραδειγματική τιμωρία σύμφωνα με την διατάξεις της κείμενης νομοθεσίας σε σχέση με τη διάπραξη ποινικών αδικημάτων. Αναμένουμε επίσης ή από τα εμπλεκόμενα πολιτικά πρόσωπα και τους οποιουσδήποτε άλλους εμπλεκόμενους να αναλάβουν οι ίδιοι τις ευθύνες που τους αναλογούν ως πράξη αναγνώρισης για την αδράνεια ή και σκοπιμότητα που οδήγησε στη συγκάλυψη ενός σκανδάλου τεράστιων διαστάσεων.

Ελπίζουμε αυτή τη φορά το πόρισμα της ερευνητικής επιτροπής να μην καταλήξει στα σκουπίδια.

Η ευθύνη βρίσκεται τώρα στα χέρια του Γενικού Εισαγγελέα, ο οποίος καλείται να οδηγήσει ενώπιον της Δικαιοσύνης, αυτούς που έσπειραν τον θάνατο, ενώ ταυτόχρονα έθεσαν σε καθημερινό κίνδυνο το σύνολο της κοινωνίας.

Θα παρακολουθούμε την εξέλιξη του ζητήματος μέχρι και την ώρα που θα βεβαιωθούμε για την τιμωρία των ενόχων.

Κίνημα Άλμα 

15 Ιουλίου: Μέρα Μνήμης, Μέρα Δημοκρατικής Εγρήγορσης

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 υπήρξε το αποκορύφωμα μίας σειράς έκνομων ενεργειών, συντονισμένων από την ΕΟΚΑ Β’ και τη χούντα των Αθηνών, εναντίον του εκλεγμένου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, καθώς και ολόκληρου του κυπριακού λαού. Οι «δήθεν ανυπότακτοι αγωνιστές», που διακήρυσσαν την ένωση με την Ελλάδα, οδήγησαν τη χώρα στον σπαραγμό και τη συνεχιζόμενη έως σήμερα διχοτόμηση. Άλλοι από ιδεολογική τύφλωση, άλλοι από ωμή σκοπιμότητα, άλλοι από αφροσύνη, παρέδωσαν την Κύπρο στα σχέδια της Τουρκίας, που καραδοκούσε – και που οι ίδιοι γνώριζαν ότι καραδοκούσε.

Το πραξικόπημα δεν ήταν απλώς μια εκτροπή από τον ιερό κανόνα της λαϊκής κυριαρχίας: Ήταν ένα προσχεδιασμένο έγκλημα, ήταν εθνική προδοσία. Κι όμως, κανείς στην πραγματικότητα δεν τιμωρήθηκε. Τουναντίον, κάποιοι παρέμειναν ρυθμιστές της πολιτικής ζωής της χώρας, ενώ η ατιμωρησία κανονικοποιήθηκε και διαπότισε τις δομές της κρατικής και θεσμικής μας υπόστασης.

Οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι η δημοκρατία δεν αποτελεί απλώς ένα τυποποιημένο σύστημα πολιτειακών κανόνων· αποτελεί τον ύψιστο αξιακό πυλώνα της κοινής μας συνύπαρξης. Η άμεση ή έμμεση υπόσκαψή της, είτε από τους ακροδεξιούς θιασώτες της χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ που συνεχίζουν να διασπείρουν τη μισαλλοδοξία, τον διχασμό και την ακρότητα, είτε από όσους κρύβονται πίσω από ένα κατ’ επίφαση θεσμικό φορμαλισμό με στόχο να εργαλειοποιήσουν, να καταχραστούν ή να υπονομεύσουν τους δικαιοκρατικούς θεσμούς, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι εξίσου επικίνδυνες και μας καλούν σε εγρήγορση.

Η μνήμη του πραξικοπήματος και των θυμάτων του και η τιμή προς όσους υπερασπίστηκαν τη δημοκρατία πρέπει να είναι πολιτική, ενεργή και διαρκής. Η πατρίδα είναι υπόθεση όλων μας. Σήμερα ιδίως, η προστασία των αρχών του κράτους δικαίου και η προσήλωσή μας προς τη δημοκρατική νομιμότητα, την υγιή και σύννομη λειτουργία του κράτους, την αποκατάσταση του κύρους των θεσμών και την ανόρθωση της εμπιστοσύνης των πολιτών, συνιστούν επιτακτική προτεραιότητα και καθήκον όλων μας.

ΑΚΕΛ

51 χρόνια και ο λαός μας μετρά ακόμα τις αιμάσσουσες πληγές του. Τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο, οι μνήμες και οι εικόνες μάς κυνηγούν. Ο πόνος, ο θυμός, η οργή είναι λίγα μόνο από τα συναισθήματα που διακατέχουν όσους ζήσαμε το δίδυμο έγκλημα και τα γεγονότα του καλοκαιριού του 1974.

Βαρύ είναι πάντα το καθήκον διατήρησης της μνήμης και απόδοσης τιμής, αλλά επιβεβλημένο. Γι' αυτό κάθε Ιούλη στεκόμαστε με δέος και αφήνουμε δάφνες στα μνήματα των ηρώων μας. Γιατί, τότε που η καταχνιά σκέπαζε τη δημοκρατία και την ελευθερία, οι αγωνιστές και οι ήρωες έβλεπαν καθαρά, έκαναν συνειδητή επιλογή. Γι’ αυτό τους πρέπει η μέγιστη τιμή.

Γιατί, μπορεί κατά που λέει ο ποιητής οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά, μα τούτοι οι ήρωες φώτισαν με το μεγαλείο της θυσίας τους την έννοια της πατρίδας και του καθήκοντος.

Η Κλήρου, μα και η ευρύτερη περιφέρεια, έχουν το δικό τους πικρό μερίδιο ηρωικής θυσίας, η Κλήρου έχει γράψει και ένα ξεχωριστό κομμάτι της τραγικής κυπριακής ιστορίας. Εκείνες τις μαύρες μέρες του 1974, από τις 15 Ιουλίου όταν οι προδότες πραξικοπηματίες κατέλυσαν τη νομιμότητα μέχρι την προσωρινή κατάπαυση του πυρός από τους Τούρκους κατακτητές, σχεδόν κάθε περιοχή της Κύπρου είχε τη δική της μαρτυρία να εξιστορήσει. Τη δική της μάχη, τους δικούς της ήρωες. Είχε να πει για προδότες που έστρεψαν τα όπλα προς τη νόμιμη κυβέρνηση της ίδιας τους της πατρίδας, είχε να πει για ήρωες που αντιστάθηκαν στην προδοσία, για ήρωες που υπερασπίστηκαν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας από τους κατακτητές.

Ως γνωστό, ο κυριότερος στόχος των επίορκων προδοτών το πρωινό της 15ης Ιουλίου 1974 ήταν το Προεδρικό Μέγαρο. Συστατικό στοιχείο της κατάλυσης της δημοκρατίας ήταν η βίαιη ανατροπή του νόμιμου Προέδρου. Η ηρωική αντίσταση του Εφεδρικού Σώματος κατά των πραξικοπηματιών, έδωσαν την ευκαιρία και τον χρόνο στον Πρόεδρο Μακάριο να σωθεί, να διαφύγει και να συνεχίσει να ηγείται του τόπου.

Στην καταγραφή των γεγονότων της διαφυγής του Προέδρου Μακαρίου, το χωριό σας, η Κλήρου, έπαιξε και αυτό τον ρόλο του. Έβαλε και η Κλήρου το λιθαράκι της στη μάχη κατά του φασισμού και έγραψε το όνομα της κοινότητας σας στον δρόμο της δημοκρατικής αντίστασης. Συνδέθηκε με το χρονικό της κυπριακής τραγωδίας, όχι μόνο ως προσωρινό σημείο στάσης και ανεφοδιασμού του Προέδρου Μακαρίου, αλλά και με τη μοίρα τεσσάρων ηρωομαρτύρων της δημοκρατίας, η δολοφονία των οποίων αποτελεί ένα από τα πιο τραγικά πειστήρια των φρικιαστικών εγκλημάτων της εοκαβήτικης τρομοκρατίας.

Από το χωριό αυτό, ο ήρωας Χριστάκης Κόμπος, μέλος της φρουράς του Μακαρίου, κατευθύνθηκε στο γειτονικό Φικάρδου όπου έσμιξε με τους συμπατριώτες του, αδελφούς Χαράλαμπο και Αναστάση Χριστοφή και τον φίλο τους Παντελάκη Χαραλάμπους. Οι τέσσερις τους ξεκίνησαν για τη Λεμεσό για να μεταφέρουν αστυνομικό που προφασίστηκε ασθένεια.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής κι ενώ τα πλοκάμια της προδοσίας είχαν απλωθεί σε κάθε γωνιά της χώρας, έπεσαν σε μπλόκο της ΕΟΚΑ Β’. Οι οπλοφόροι τους συνέλαβαν, τους οδήγησαν σε ανάκριση και στη συνέχεια τους καταδίκασαν σε θάνατο. Έπειτα από άγριους βασανισμούς, οδηγήθηκαν στον Άγιο Τύχωνα όπου εκτελέστηκαν εν ψυχρώ και θάφτηκαν πρόχειρα σε ένα σκουπιδότοπο.

Το χωριό σας, έδωσε στον αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία, και πέντε δικά του παιδιά. Ο Χριστάκης Αχιλλέως, ο Νικόδημος Χαραλάμπους και ο Ερωτόκριτος Γαλήνης, όλοι γέννημα θρέμμα της Κλήρου, κατετάγησαν ως έφεδροι για να υπερασπίσουν την πατρίδα μας από την εισβολή του Αττίλα. Δίνοντας έναν άνισο και προδομένο αγώνα, έχασαν τη ζωή τους. Τα οστά τους ταυτοποιήθηκαν από το 2007 έως το 2010 και κηδεύτηκαν με τιμές ηρώων. Πλάι στις οικογένειες των τριών αδικοχαμένων Κληριωτών, προσμένουν καρτερικά και αυτές των Φίλιππου Παύλου και του Χαράλαμπου Κουμπαρίδη, έταιρων συγχωριανών των οποίων η μοίρα ακόμη αναμένει διακρίβωση, αφού παραμένουν δυστυχώς αγνοούμενοι.

Το ερώτημα ασφαλώς είναι κατά πόσο η θυσία των συντρόφων μας μα και όλων των άλλων παιδιών της Κύπρου μας, που θυσιάστηκαν για την υπόθεση μιας ενωμένης πατρίδας, για ειρήνη, ελευθερία και δημοκρατία έχει δικαιωθεί. Δυστυχώς, η απάντηση είναι αρνητική. Πέραν του ισχυρού συμβολισμού, πέραν της σημασίας της θυσίας για τα πιστεύω μας, για αξίες και ιδανικά, ο αγώνας τους παραμένει αδικαίωτος.

 

Συμπατριώτισσες – συμπατριώτες,

Σήμερα συμπληρώνονται 51 χρόνια από το προδοτικό πραξικόπημα και στις 20 του Ιούλη, από την παράνομη τουρκική εισβολή και κατοχή. Με το λαό και τον τόπο μας να παραμένει διχοτομημένος. Με το συρματόπλεγμα να εμποδίζει την κοινή ζωή, τους κοινούς αγώνες Ε/Κ και Τ/Κ. Με τους συμπατριώτες μας Τ/Κ να ζουν υπό τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του τουρκικού κατεστημένου, με μια ηγεσία φερέφωνο της Τουρκίας και των διχοτομιστών της Άγκυρας. Με την Ε/Κ κοινότητα να ζει την αβεβαιότητα που προκαλεί η πέραν από μισό αιώνα κατοχή. Με ένα κομμάτι της Ε/Κ κοινότητας να εμφανίζει σημάδια κόπωσης ή ακόμα χειρότερα συμβιβασμού με την υπάρχουσα κατάσταση. Μα η διχοτόμηση και η κατοχή δεν είναι λύση, είναι καταστροφή.

Γι’ αυτό και εμείς επιμένουμε, δεν παραιτούμαστε. Το ΑΚΕΛ πιστό στα νάματα, στους αγώνες και τις θυσίες όλων των παιδιών της μικρής, πικρής πατρίδας που θυσιάστηκαν για μια Κύπρο ελεύθερη, δημοκρατική, κοινή πατρίδα, θα συνεχίσει να αγωνίζεται για:

Τον τερματισμό της κατοχής, την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και τον τερματισμό του εποικισμού.

Την αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας και της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς και την αποκατάσταση της ενότητας του κράτους, του λαού, των θεσμών και της οικονομίας.

Τη μετεξέλιξη του ενιαίου πλην όμως διχοτομημένου δικοινοτικού κράτους του ΄60 σε δικοινοτική διζωνική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, που δεν σημαίνει αριθμητική ισότητα αλλά ουσιαστική συμμετοχή και των δύο κοινοτήτων στη διαχείριση του κοινού μας κράτους.

Την κατάργηση των όποιων επεμβατικών δικαιωμάτων και του αναχρονιστικού καθεστώτος των εγγυήσεων.

Τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και βασικών ελευθεριών όλων των Κυπρίων, περιλαμβανομένου του δικαιώματος επιστροφής και περιουσίας των προσφύγων και των νόμιμων ιδιοκτητών και από τις δύο κοινότητες.

Την πλήρη αποστρατιωτικοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Δηλώνουμε εμφαντικά ότι ο κίνδυνος της οριστικής διχοτόμησης είναι πλέον άμεσος και ορατός. Κρίνοντας ότι υπάρχει ακόμη ελάχιστο περιθώριο αναχαίτισης αυτής της καταστροφικής πορείας, αποτελεί αδήριτη ανάγκη η άμεση εγκατάλειψη των τακτικισμών και της επικοινωνιακής διαχείρισης του κυπριακού. Επιβάλλεται να επιδειχθεί συνέπεια στη βάση λύσης του Κυπριακού, καθώς και ετοιμότητα στην πράξη και όχι στα λόγια για επανεκκίνηση της διαπραγματευτικής διαδικασίας. Με σεβασμό στο κεκτημένο των διαπραγματεύσεων και στο Πλαίσιο Γκουτέρες, επί του οποίου πρέπει να επανεκκινήσει η διαδικασία, χωρίς αχρείαστες προτάξεις, αστερίσκους και υποσημειώσεις.

Η επικείμενη συνάντηση στη Νέα Υόρκη, παρά τις χαμηλές προσδοκίες, είναι σημαντική για τη διατήρηση της προοπτικής για επανέναρξη ουσιαστικών συνομιλιών. Το ΑΚΕΛ, ως κόμμα πατριωτικό και υπεύθυνο, δηλώνει πανέτοιμο να στηρίξει την προσπάθεια, με κάθε τρόπο.

Ξέρουμε ποια είναι η Τουρκία. Σκληρή, προκλητική και απαράδεκτη. Το ζήτημα είναι εμείς τί κάνουμε. Πως ενεργούμε για να αποσείσουμε τη ρετσινιά της πολιτικής αναξιοπιστίας που κληροδότησαν οι χειρισμοί της προηγούμενης δεκαετίας παλινδρομήσεων και σκοπιμοτήτων.

Γιατί μόνο με τη λύση μπορεί να δικαιωθεί η θυσία των ηρώων  μας. Γιατί μόνο με τη λύση μπορούν να δημιουργηθούν συνθήκες ειρήνης, ευημερίας και ασφάλειας για τους ανθρώπους μας. Αλλά αυτό προϋποθέτει επανέναρξη ουσιαστικού διαλόγου. Μόνο μέσω διαλόγου θα τεθεί η τουρκική πλευρά προ των ευθυνών της για να διεκδικήσουμε λύση. Αντίθετα, η άγονη έλευση του χρόνου εξυπηρετεί τουρκικούς σχεδιασμούς και εμβαθύνει τη διχοτόμηση. Επί του εδάφους μα και στις καρδιές των ανθρώπων.

Ο δρόμος μας είναι μακρύς και δύσβατος. Από το οριακό σημείο στο οποίο έχει οδηγηθεί το κυπριακό μέχρι τη μέρα της λύσης μας χωρίζει το επικίνδυνο βάθεμα της διχοτόμησης και η δεδομένη σκλήρυνση της τουρκικής στάσης. Στη δική μας αντίληψη, η πορεία για αναστροφή της παθητικής ενατένισης και για ανατροπή του διχοτομικού στάτους κβο, χρειάζεται ρεαλιστική διεκδίκηση και άδολο πατριωτισμό. Όχι πατριωτικές κορώνες και ανέξοδο πατριωτισμό στα όρια της πατριδοκαπηλίας. Αν δεν είναι ήδη αργά, εδώ που φτάσαμε. Μα οφείλουμε, συμπατριώτισσες και συμπατριώτες, να το παλέψουμε. Οφείλουμε να αγωνιστούμε. Για εκείνους που έφυγαν. Για εκείνους που θυσιάστηκαν. Μα πρωτίστως έχουμε καθήκον να αγωνιστούμε για εκείνους που έρχονται, για τα παιδιά μας, για τους νέους μας, για τις επόμενες γενιές.

Διότι εμείς δεν βολευόμαστε ούτε με την κατοχή ούτε με λεγόμενες δεύτερες καλύτερες λύσεις. Εμείς δεν είμαστε εδώ για να κτίζουμε και να πωλούμε γυάλινους πύργους σε «Κύπρο μισή αλλά ελληνική». Είμαστε εδώ για να γκρεμίσουμε τα τείχη του διαχωρισμού και της μισαλλοδοξίας. Είμαστε εδώ για να κτίσουμε την Κύπρο του αύριο. Μια Κύπρο κοινή πατρίδα όλων των παιδιών της, Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Αρμένιων, Μαρωνιτών και Λατίνων. Μια Κύπρο δημοκρατική, ειρηνική, ευημερούσα και φιλόξενη για όλους τους νόμιμους κατοίκους της.

 

Φίλες και φίλοι,

Τούτες τις μέρες, η σκέψη μας μοιραία στρέφεται σε όλο αυτόν τον κόσμο που περιμένει εδώ και πέντε δεκαετίες να επιστρέψει στο σπίτι που άφησε, στην πόλη που εγκατέλειψε, στη ζωή που έχασε. Στρέφεται στις οικογένειες των ηρώων μας, των αγνοουμένων μας, των τότε αιχμαλώτων μας, των εγκλωβισμένων μας, των προσφύγων. Μα η σκέψη μας οφείλει να πάει και στις επόμενες γενιές στις οποίες χρωστούμε Κύπρο ειρηνική, ελεύθερη, επανενωμένη και ευημερούσα.

Δεσμευόμαστε, στη μνήμη των ηρώων μας, τιμώντας όλους όσοι αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία, τη λευτεριά και την αξιοπρέπεια, να συνεχίσουμε τον αγώνα. Μέχρι τη δικαίωση της θυσίας τους. Μέχρι τη δικαίωση της πατρίδας μας.

Ταυτόχρονα, βασική μας προσπάθεια παραμένει ο εντοπισμός όλων των αγνοουμένων μας, η διακρίβωση της τύχης τους. Πρέπει να σταματήσει το μαρτύριο της αβεβαιότητας για τους συγγενείς.

Η οφειλόμενη απότιση φόρου τιμής στους ήρωες και στους αγωνιστές μας αποτελεί ελάχιστο πολιτικό καθήκον και ηθική υποχρέωση. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι τίμησαν ιδανικά. Την ελευθερία, την τιμή, τον πατριωτισμό, τη Δημοκρατία, την αξιοπρέπεια. Όμως το πολιτικό καθήκον δεν εξαντλείται εδώ.  Και εμείς πρέπει να ξεπληρώσουμε το χρέος μας έναντι τους και έναντι των δικών μας παιδιών. Αγωνιζόμενοι για τη λύση του κυπριακού. Γνήσια αγωνιζόμενοι για απελευθέρωση και επανένωση του τόπου και του λαού μας.

Μέχρι τη μέρα που ο Πενταδάκτυλος, με τη δική μας πολιτική διεκδίκηση και αγώνα για λύση, θα ανασηκώσει την πλάτη και θα αποσείσει την τουρκική κατοχή. Μέχρι τη μέρα που θα σβήσει τη σημαία έκτρωμα του ψευδοκράτους από πάνω του και η Κύπρος θα ενωθεί.

Τιμή και δόξα στους ήρωές μας!

Τιμή και δόξα στους αγωνιστές για τη δημοκρατία και την ελευθερία!

Ζήτω η Κύπρος μας!