Η τριμερής σύνοδος κορυφής που πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, του Αμπντούλ Χαμίντ Ντμπέιμπα και της Τζόρτζια Μελόνι, προβάλλεται από τα λιβυκά μέσα ως «στρατηγική αναδιάρθρωση στη Μεσόγειο», προβάλλοντας με εμφανή πολιτική πρόθεση την Τουρκία και την Ιταλία ως θεμελιώδεις συνομιλητές της Τρίπολης, παρακάμπτοντας επιδεικτικά την Ελλάδα.

Η λιβυκή ιστοσελίδα Libya Observer περιγράφει τη σύνοδο με ύφος σχεδόν θριαμβευτικό για τον άξονα Άγκυρας–Τρίπολης, παρουσιάζοντάς την ως ιστορική καμπή. Όπως γράφει χαρακτηριστικά:

«Η σύνοδος κορυφής της Κωνσταντινούπολης σηματοδοτεί στρατηγική αναδιάρθρωση στη Μεσόγειο».

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα αφήγημα που χαϊδεύει τα αυτιά της Τουρκίας και της Ιταλίας, με την τελευταία να εμφανίζεται ως Ευρωπαίος εταίρος που αποδέχεται διακριτικά το τουρκο-λιβυκό θαλάσσιο αφήγημα. Η επιμονή της λιβυκής οπτικής να δίνει τόση σημασία στην εν λόγω σύνοδο, παρά την έλλειψη ουσιαστικών ανακοινώσεων, αντικατοπτρίζει την επιθυμία της Τρίπολης να νομιμοποιήσει διεθνώς τη συμμαχία της με την Τουρκία, αλλά και με μία ευρωπαϊκή χώρα, όπως η Ιταλία.

Η συνάντηση, όπως σχολιάζει το δημοσίευμα, αποτέλεσε «μια προσεκτικά χρονομετρημένη γεωπολιτική δήλωση, που αντανακλούσε μια βαθύτερη σύγκλιση μεταξύ Τουρκίας, Λιβύης και Ιταλίας σε θέματα ενέργειας, μετανάστευσης και περιφερειακής επιρροής». Το άρθρο δεν παραλείπει να επισημάνει τη χρονική σύμπτωση της συνόδου με την «νέα ένταση μεταξύ Λιβύης και Ελλάδας» — παρουσιάζοντάς την ως καθόλου τυχαία.

Η παρουσία της Μελόνι, σύμφωνα πάντα με το λιβυκό αφήγημα, συνιστά «μια ρεαλιστική κίνηση» της Ιταλίας, η οποία «διεκδικεί το ρόλο της ως γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Βόρειας Αφρικής». Παρότι η Ρώμη δεν έχει αναγνωρίσει επισήμως τη συμφωνία Τουρκίας–Λιβύης του 2019, το άρθρο υπαινίσσεται ότι οι ιταλικές επενδύσεις σε λιμένες και ενέργεια εντός του πλαισίου αυτής της συμφωνίας αποκαλύπτουν μια έμμεση αποδοχή της.

Αναλύοντας τη λιβυκή στάση, το Libya Observer προσθέτει ότι η κυβέρνηση Ντμπειμπά «προβάλλει μια εικόνα κυρίαρχης δράσης — επιδιώκοντας συνεργασίες όχι μόνο για να απελευθερώσει επενδύσεις αλλά και για να ανακτήσει γεωπολιτική ισχύ». Στην Κωνσταντινούπολη, όπως υπογραμμίζει, «ο Ντμπειμπά παρουσίασε τη Λιβύη ως πιθανό κόμβο που συνδέει την Ευρώπη, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή».

Η κατακλείδα του δημοσιεύματος επισημαίνει ότι, παρότι η σύνοδος δεν οδήγησε σε μεγάλες δηλώσεις, «ο συμβολισμός της ήταν βαθύς». Σηματοδότησε, κατά το λιβυκό μέσο, την επανεμφάνιση της Λιβύης ως διπλωματικού παίκτη και την επιβεβαίωση της Τουρκίας ως σταθερού παράγοντα στην περιοχή.

Μέσα από ένα αφήγημα εμφανώς θετικά διακείμενο προς την Τουρκία και με μια Ιταλία σε ρόλο σιωπηλού συνεργού, η Ελλάδα απουσιάζει — όχι μόνο από το τραπέζι, αλλά και από την περιφερειακή αντίληψη που το διαμορφώνει.