Με τον θάνατο της Βασίλισσας Ελισάβετ Β στον ελληνικό χώρο είναι πολλοί αυτοί που θυμήθηκαν  δεινά της αποικιοκρατίας στην Κύπρο. Είναι όμως και άλλες περιοχές του κόσμου που υπέφεραν κάτω από τον ζυγό της βρετανικής κυριαρχίας και η καταστολή απέναντι στα αιτήματα για αυτόδιάθεση υπήρξε εξίσου βίαιη με την Κύπρο. Μια από αυτές της περιοχές ήταν το Άντεν της Υεμένης. 

 

Το 1937 αποσπάστηκε από την Ινδία και αποτέλεσε την βρετανική Αποικία του Άντεν. Το 1967 μετά την επανάσταση που ξέσπασε στην Υεμένη ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της Νότιας Υεμένης, η οποία αντιστοιχούσε περίπου στο προτεκτοράτο του Άντεν

 

Η βασίλισσα Ελισάβετ κυβέρνησε τη Νότια Υεμένη ως αποικία στην οποία οι ντόπιοι Υεμενίτες χωρίζονταν από τη δημόσια ζωή, ενώ οι λευκοί Βρετανοί έλεγχαν ουσιαστικά τη χώρα.

Το 1963 ο λαός της Υεμένης επαναστάτησε ενάντια στη βρετανική αποικιοκρατία. Με τη σειρά της η Βασίλισσα διέταξε τα στρατεύματά της να καταστείλουν βίαια κάθε διαφωνία όσο το δυνατόν πιο σκληρά.

Το κύριο τιμωρητικό μέτρο της αποικίας Άντεν της Βασίλισσας Ελισάβετ ήταν οι αναγκαστικές απελάσεις ιθαγενών Υεμενιτών στην καρδιά της ερήμου της Υεμένης. Οι απελάσεις ήρθαν ως απάντηση στο κάλεσμα του Συνδικάτου του Άντεν για βιομηχανική δράση το 1958.

 

 

Στις 30 Νοεμβρίου 1967 έφυγε και ο τελευταίος Βρετανός στρατιώτης φεύγει από την Υεμένη και ο λαός της Υεμένης κατέβηκε στους δρόμους γιορτάζοντας τη νίκη του αντιαποικιακού αγώνα του.