Χορεύετε;

Γιατί όταν εσύ ακούς τη λέξη «μετά» πρέπει να πεις με δύναμη ψυχής «τώρα». Δεν είναι έλλειψη υπομονής είναι αποφασιστικότητα που χάθηκε και αυτή πίσω από λέξεις που πλέον δεν κάνουν νόημα. Και η αποφασιστικότητα πρέπει να χορέψει το βαλς της αγκαλιά με την αξιοπρέπεια.

Εγώ το πρώτο βαλς το χόρεψα όταν πήγαινα Τρίτη δημοτικού. Ήμουν στη λέσχη αξιωματικών Μυτιλήνης. Ήταν Σάββατο. Ο μπαμπάς μου ένας κούκλος, ευθυτενής, μυστακιοφόρος, τζέντλεμαν. Μου ζητάει να χορέψουμε βαλς! Βέβαια επειδή είναι και δυο μέτρα με κρατούσε από τα χέρια, ήταν σκυμμένος και εγώ με ανοιχτό στόμα και έντρομη ακολουθούσα το «1, 2, 3-1,2,3». Μας κοιτούσαν όλοι! Κανένας άντρας δεν χορεύει σαν το πατέρα μου. Αλήθεια. Κυλούσα στο ballroom και αισθανόμουν η πιο όμορφη στον κόσμο. Παρόλο που φορούσα τα γυαλάκια μου (τα φοράω ακόμα), ήμουν στρουμπουλό (είμαι ακόμα) και είχα και τον στραβισμό (έκανα εγχείρηση για αυτό). Για τον μπαμπά μου όμως ήμουν πριγκίπισσα και πιστεύω ότι πάντα θα είμαι. Μετά από εκείνο το χορό, έμαθα ότι τα χρόνια που ζούμε σαν παιδιά κυλάνε αργά, γιατί ζούμε στιγμές που γράφονται στο dna μας. Όλα τα μαθαίνουμε και όλα τα ζούμε για πρώτη φορά. Όπως εκείνο το βαλς…

Και μετά; Μετά ακολουθεί το βαλς για ένα φιλί.

Το πρώτο μου λοιπόν βαλς για ένα φιλί, το χόρεψα με τον Σεμπαστιάνο στην 5^th Avenue. Αλήθεια. Ο Σεμπαστιάνο, Ιταλός, κούκλος, ψηλός και μουσκουλάτος. Πρώτα πήγαμε στο θρυλικό Copa Campana όπου τραγουδούσε η Celia Cruz και χορεύαμε σάλσα. Την επόμενη μέρα έφευγε για Κονέκτικατ και εγώ για Θεσσαλονίκη. Έτσι μετά από τη σάλσα περπατούσαμε πιασμένοι χέρι-χέρι έως ότου βρεθήκαμε να χορεύουμε καταμεσής της 5^th Avenue με τα ταξί να κορνάρουν στις 4 το πρωί. Και με φίλησε … χάθηκα σε ένα βαλς για ένα φιλί…

Μετά από κείνο το χορό έμαθα πως ο έρωτας μπορεί να διαρκέσει όσο ένα φιλί. Αλλά όσο υπάρχει μπορεί να είναι τόσο δυνατός που να μοιάζει ότι κράτησε για πάντα. Ο Σεμπαστιάνο, τις μέρες που χάνομαι σε σκέψεις, χορεύει μόνος του βαλς και μου χαρίζει εκείνο το φιλί …

Και μετά; Μετά ακολουθεί το βαλς των χαμένων ονείρων, οι κουβαρίστρες. Ο μεγάλος μου φόβος.

Το πρώτο μου βαλς των χαμένων ονείρων το χόρεψα τον Ιούλιο του 2016. Φοβήθηκα τις κουβαρίστρες. Άκουγα μέσα στο μυαλό μου τον Μάνο Χατζιδάκι να λέει ότι ««Κανένα σύστημα δε θα σας υποσχεθεί την ελευθερία σας, δεν υπάρχει τέτοιο σύστημα, σας είπαν ψέματα. Μόνιμα θα διεκδικείτε ολοένα και περισσότερο αυτό που σας αρνούνται βασιζόμενοι στην κούρασή σας, με λίγες μόνο εξαιρέσεις. Μα, με τις εξαιρέσεις ο κόσμος προχωρά. Όσοι ανθέξετε θα πάτε ένα βήμα πιο μπροστά». Και έτσι χόρεψα με τρέλα το βαλς των χαμένων ονείρων, γιατί θέλω να πιστεύω ότι είμαι εξαίρεση σε έναν κανόνα που επιδεικτικά επιβεβαιώνεται.

Επιβεβαιώνεται με ανθρώπους που μοιάζουν τόσο με το στερητικό Α. Άμυαλοι, Ανόητοι, Αμόρφωτοι, Ακαλλιέργητοι, Απαίδευτοι, Απροσάρμοστοι, Ανεπαρκείς, Ανεπρόκοποι, Άκοσμοι, Άοσμοι, Άνοστοι, Αγράμματοι, Απολίτιστοι, Άξεστοι, Ανούσιοι …

Συνεχίζω να χορεύω … 1,2,3-1,2,3 και ναι ακόμα πιστεύω ότι είμαι πριγκίπισσα και η πιο όμορφη του χορού… έτσι δεν είναι μπαμπά;