Πώς χάνονται τα χρόνια… Σαν τους βηματισμούς των περαστικών.
Πώς χάθηκαν τα λόγια… Σαν την ομίχλη του πρωινού.
Ακουμπώ στο κρύο τζάμι, για να ‘σοκάρω’ τον πυρετό μου. Όσα ακούω… όσα μαθαίνω… και όσα χρεώνω σε καλούς, κακούς και άσχημους, βράζουν το μυαλό και την ψυχή μου!
Γορίλας στην ομίχλη της κυπριακής πραγματικότητας, φοβισμένος, απορημένος, θυμωμένος!
Είμαι εκεί, πίσω από το τζάμι του αδιέξοδου δωματίου μου, και ετοιμάζομαι για το εγγαστρίμυθο ουρλιαχτό μου!