Λίγα πράγματα αντιπαθώ όσο τα κομματόσκυλα. Κι αυτή η ανάρτηση είναι προσωπική. Γιατί δεν κάνω διακρίσεις στο χρώμα, στο φύλο και στη ράτσα. Τους αντιπαθώ όλους το ίδιο. Και τους αντιπαθώ ισοπεδωτικά. Τους λέω «πράγματα», όχι γιατί κάνω κακή χρήση της γλώσσας. Τους λέω «πράγματα», γιατί εκχωρούν την ανθρώπινή τους ιδιότητα σε κάποιο κόμμα. Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχουν κομματόσκυλα με καλές δικαιολογίες. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν κομματόσκυλα. Σκέτα κομματόσκυλα, μ’ ένα εκνευριστικό, μονότονο γαύγισμα, στον ίδιο πάντα τόνο. Στην ίδια κασέτα. Στην ίδια ξύλινη, γλωσσική επιφάνεια.

Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι συστηματικός ψηφοφόρος ή ακόμη και οπαδός ενός κόμματος, χωρίς να είναι κομματόσκυλο. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να αξιολογεί τον πολιτικό λόγο, να αποκωδικοποιεί τα μηνύματα, να ερμηνεύει. Ένα κομματόσκυλο δεν μπορεί. Δεν μπορεί, δηλαδή, να προβεί σε στοιχειώδεις ανθρώπινες δραστηριότητες. Δεν μπορεί να είναι ενεργός ή πολιτικοποιημένος πολίτης, επειδή δεν αξιολογεί, δεν αποκωδικοποιεί και δεν ερμηνεύει. Στοιχεία απαραίτητα για την υγιή λειτουργία της πολιτικής, όπως αυτή ασκείται σε συστήματα όπου οι ηγέτες ψηφίζονται από τον λαό και είναι υπόλογοι στο λαό.
Συνήθως ο πιο εύκολος τρόπος για να ξεχωρίσεις ένα φυσιολογικό, πολιτικοποιημένο άνθρωπο από ένα κομματόσκυλο είναι η προσωπολατρία (η φάτσα του «ηγέτη» σε κονκάρδα, στο μέρος της καρδιάς δεν είναι φυσιολογική συμπεριφορά, εκτός αν ζεις στην Βόρεια Κορέα). Κανένας πολίτης που κάνει στοιχειώδη πολιτική επεξεργασία δεν προσδίδει θεϊκό στάτους σ’ ένα πολιτικό πρόσωπο. Οι πολιτικοποιημένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι έχουν να κάνουν με άλλους ανθρώπους. Κι ότι η φύση δεν προγραμμάτισε ποτέ κανέναν άνθρωπο με τρόπο τέτοιο, ώστε να είναι αλάνθαστος. Ως εκ τούτου, στο πλαίσιο της αξιολόγησης, είναι σε θέση να ξεχωρίσουν πότε ένα πολιτικό πρόσωπο έπραξε ορθά και πότε λανθασμένα και να επιχειρηματολογήσουν γιατί προσφέρουν υποστήριξη σε κάποιον, παρόλο που έχει προβεί σε κάποια λάθη, που οι ίδιοι αναγνωρίζουν. Τα κομματόσκυλα δεν μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο, επειδή, απλούστατα, δεν μπορούν να αναγνωρίσουν λάθος στον όποιο «ηγέτη». Με παρόμοιο τρόπο, τα κομματόσκυλα, θεωρούν τον πολιτικό τους χώρο ή σχηματισμό αλάνθαστο, μη επιδεχόμενο κριτικής και είναι ικανά να υπερασπιστούν με σθένος (προφανώς όχι και με πειστικότητα) μέχρι και την τελευταία βλακεία, που προέρχεται απ’ αυτόν.
Τα κομματόσκυλα είναι, επί της ουσίας, αναπαραγωγικές μηχανές. Και προβαίνουν σε μαζική παραγωγή. Όταν, δε, είναι εντελώς ασύντακτη, ανορθόγραφη ή δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα, πρέπει να πιστεύουν ότι θα πάρουν και κομματικό αστεράκι. Συνήθως παρουσιάζουν εμφανή αδυναμία στην αναδιατύπωση της ίδιας δήλωσης, που έχουν επαναλάβει εκατοντάδες φορές, καθώς δεν την καταλαβαίνουν πραγματικά, αφού δεν έχουν μπει στην διαδικασία να την επεξεργαστούν. Απλώς λένε το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και ξανά (καταστρέφοντας την ελληνική γλώσσα πιο πολύ κάθε φορά). Κάτι που ποτέ δεν πήραν την πρωτοβουλία να σκεφτούν από μόνα τους αλλά είναι απότοκο της δημιουργικής διεργασίας της επικοινωνιακής ομάδας του κόμματος ή του «ηγέτη», ασχέτως αν δεν χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη ευφυΐα, αν δεν τεκμηριώνεται από γεγονότα ή αν δεν έχει λογική συνοχή.
Οι εκλογές λειτουργούν για τα κομματόσκυλα, όπως η βροχή για τα σαλιγκάρια. Βγαίνουν από το απολιτίκ σκυλοκαβούκι που κρύβονταν, ενόσω δεν υπήρχε επίσημη γραμμή για το τι πρέπει να λένε, να σκέφτονται και να αισθάνονται και ξεκινούν να σκορπούν τόνους αηδιαστικά σάλια πάνω στους φυσιολογικούς ανθρώπους. Σάλια κόκκινα, σάλια μπλε, σάλια κίτρινα, πράσινα, ροζ… Δεν έχει σημασία. Φτάνει να είναι αηδιαστικά. Αυτή είναι η δουλειά τους, να μας κάνουν να μουλιάσουμε στην ηλιθιότητα, μπας και μουδιάσει ο εγκέφαλός μας και σταματήσουμε κι εμείς οι υπόλοιποι να κατανοούμε.
Τα κομματόσκυλα είναι εκπληκτικά καλά μόνο σε ένα πράγμα: Να κατηγορούν τους αντιπάλους. Ποτέ δεν μπορούν να υποστηρίξουν τον δικό τους «ηγέτη». Απλώς μπορούν να ρίχνουν τόνους σκυλολάσπης στον αντίπαλο. Να σμίγουν την αλήθεια με το ψέμα, να διαστρεβλώνουν γεγονότα και καταστάσεις, να συγχέουν την πραγματικότητα με την ψιθυρολογία. Όλα αυτά είναι, άλλωστε, θέμα κρίσης. Κρίσης που δεν έχουν. Γιατί αν είχαν δεν θα ήταν κομματόσκυλα.
Ίσως να μην μπορώ να καταλάβω γιατί ένας άνθρωπος να θέλει να μετατραπεί σε κομματόσκυλο, επειδή δεν ξέρω να γαυγίζω. Ίσως πάλι, γιατί έκανα τον  μπόγια σ’ όλους αυτούς, σ’ όλη μου τη ζωή. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα κομματόσκυλα τα σιχαίνομαι και χαίρομαι αφάνταστα, που μετά τους πανηγυρισμούς και τα κλάματα, δεν θα ξανασχοληθούν με την πολιτική για πολύ καιρό. Διότι οι κανονικοί άνθρωποι ασχολούνται με την πολιτική καθημερινά, είτε έχουμε εκλογές είτε όχι, και δεν θέλουν αδέσποτα να τριγυρίζουν ενοχλητικά μέσα στα πόδια τους.  

*αφιερωμένο στον Μάικ μου, γιατί υποφέρουμε μαζί…