Η πορεία των μοτοσικλετιστών ήταν σιωπηλή. Σταμάτησε την Κυριακή, για λίγο, στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Και κανείς δεν φώναξε τίποτα. Τόσα χρόνια μετά, κι ακόμα τίποτα δεν μπορούσε να ειπωθεί. Τι θα μπορούσαν να φωνάξουν, άλλωστε, που να μην το επικάλυπτε εκείνο το παχύ στρώμα του δέους που προκαλεί η θυσία για την πατρίδα; Τι να έλεγαν που να μην το είχαν πει ήδη οι νεκροί;
Η πορεία στο οδόφραγμα ήταν σιωπηλή, γιατί κραύγαζε ο χώρος. Έχει ψυχή ο χώρος. Ψυχή που φώναζε υπό το βάρος της μεγάλης θυσίας. Ψυχή εμποτισμένη από τις ψυχές εκείνων που έπεσαν για τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απ’ αυτήν, την «κόρη πανώρια» του Ευαγόρα, την Ελευθερία. Γι’ αυτό και οι μοτοσικλετιστές, όταν άνοιξαν το στόμα τους, το μόνο που είχαν να πουν ήταν έναν Ύμνο σ’ αυτήν. Δεν υπάρχει, άλλωστε, μεγαλύτερη τιμή, από το να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο προς τιμήν σου. Ωδή στην Ελευθερία, ωδή στους ήρωες.
Η πορεία των μοτοσικλετιστών ήταν σιωπηλή. Ίσως γιατί το ένστικτο όλων άκουγε, απ’ τον χώρο εκείνον τον ιερό, τον παφλασμό των κυμάτων της Αμμοχώστου, που πάλευαν να πνίξουν το φάντασμα που η κατάρα ήθελε να τη στοιχειώνει.
Η πορεία ήταν σιωπηλή, γιατί μιλούσαν οι εικόνες εκείνες που έχουν γίνει τατουάζ μες στο μυαλό μας. Οι γκρίζοι λύκοι πάνω από τον Τάσο, χωρίς ίχνος ντροπής. Η σφαίρα που βρίσκει τον Σολωμό στον ιστό. Ποιος να βγάλει τσιμουδιά την ώρα που απευθύνεται σ’ ένα αιώνιο κοινό η ελληνική ιστορία;
Η πορεία των μοτοσικλετιστών εκεί, στο 38χρονο «αλτ» της Δερύνειας, ήταν σιωπηλή. Γιατί κανείς δεν τολμά να διακόψει, σαν κάνει διάλογο το παρελθόν με το μέλλον. Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, στον Αύγουστο του 1996, δύο ηρωικές μορφές ξεπρόβαλλαν και άγγιζαν σαν πατρίδα το παρόν μας. Δεν χρειαζόταν να πει κανείς τίποτα. Το μέλλον απαντούσε σε όλα, σαν φώναζε, με φωνή δυνατή και καθάρια: «Σολωμέ, Αναστάση το οδόφραγμα θα σπάσει».