Με διαβατήριο την καρδιά...

Η ώρα πήγε 2 μετά τα μεσάνυχτα. Εδώ στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος άνθρωποι πάνε και έρχονται. Άλλοι αναχωρούν και άλλοι επιστρέφουν. Όλοι όμως ταξιδεύουν για κάποιο σκοπό. Ίσως κάποιοι για να δουν συγγενείς ξενιτεμένους, κάποιοι άλλοι για να ξεφύγουν από την πιεστική τους καθημερινότητα ΄΄αγοράζοντας΄΄ λίγες μέρες ευτυχίας. Μερικοί ίσως ν΄ αναζητούν μια δεύτερη ιατρική γνώμη επιχειρώντας να ζήσουν μερικούς μήνες ή και χρόνια. Κάποιοι άλλοι για επαγγελματικούς λόγους. Ποιος ξέρει άραγε... Εγώ κάθομαι σε μια γωνιά μόνος  σε μια καφετέρια και τους χαζεύω αναμένοντας την δεύτερη μου πτήση που αναχωρεί στις 7:00. ''ΟΑ250: ATHENS to MYTILINI''.  Για το ταξίδι της ζωής μου όπως το έχω χαρακτηρίσει.

 Ο χαρακτηρισμός δεν είναι τυχαίος καθώς για πρώτη φορά στα 36 μου χρόνια ταξιδεύω χωρίς να έχω στις αποσκευές μου είτε μικρόφωνα, είτε χάρτες προς εξερεύνηση νέων προορισμών. Ένα ταξίδι μοναχικό μακριά απο όλους και όλα. Ένα ταξίδι για εκείνους... Είμαι σίγουρος ότι τους είδατε και εσείς. Να επιβιβάζονται σε λαστιχιένιες βάρκες αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο αφού κάποιοι τους διέλυσαν το σήμερα τους. Τα σπίτια τους, την καθημερινότητα τους, τη ζωή τους. Κάποιοι δεν τα κατάφεραν ποτέ να ¨πιάσουν¨ στεριά. Θύματα λαθρεμπόρων ψυχών που τους εγκαταλείπουν μισοπέλαγα αδιαφορώντας ακόμη και για το γεγονός ότι ανάμεσα τους υπάρχουν και αθώα παιδιά. Θα θυμάστε σίγουρα τον Αϋλάν, στην ψυχή του οποίου χύθηκαν ποτάμια κροκοδείλιων δακρύων. Βλέπετε, μια εικόνα λένε πως ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Δυστυχώς όμως σε αυτή την περίπτωση ισοδυναμεί και με άλλες τόσες υποκρισίες από εκείνους που άφησαν τα πράγματα να εξελιχθούν κατα τρόπο που πλέον είναι εκτός ελέγχου.

 Εκεί στη Λέσβο που λέτε οι λαστιχένιες βάρκες φτάνουν καθημερινά κατά δεκάδες μεταφέροντας καθημερινά εκατοντάδες ταλαιπωρημένες ψυχές. Ψυχές που αφήνουν πίσω τους ερείπια, νεκρούς και με μόνη περιουσία τα ρούχα που φοράνε. Σαν δέντρα δίχως ρίζες, θάλασσες χωρίς νερό, αστέρια δίχως φως. Εδώ και μήνες παρακολουθώ σιωπηρά τα όσα εκτυλίσσονται στο νησί. Μαζί με τους πρόσφυγες, στη Λέσβο φτάνουν καθημερινά και δεκάδες άνθρωποι ως εθελοντές που εγκαταλείπουν την καθημερινότητα και τη βολικότητα τους. Από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Άνθρωποι άγνωστοι, άνθρωποι μονάχοι, άνθρωποι οικογενειάρχες, πλούσιοι, φτωχοί και οτιδήποτε άλλο μπορεί να τους χαρακτηρίζει. Έχουν όμως για κοινό διαβατήριο την καρδιά τους. Είναι αυτοί που δεν έμαθαν να διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε μαύρους, άσπρους, μουσουλμάνους, χριστιανούς. Είναι άνθρωποι που για προσωπικό ύμνο έχουν το "Imagine" του Λένον. Χωρίς να διεκδικώ δάφνες απόλυτης ανθρωπιάς, ένιωσα ότι αυτούς τους ανθρώπους θέλω να τους ακολουθήσω. Να γίνω ένα μαζί τους για έναν κοινό σκοπό. Να βάλω και γω ένα λιθαράκι ελπίδας για εκείνους. Τον Αχμέτ, τον Τζαμάλ, την Χανίγια...

 Ξέρω ότι θα δω εικόνες πρωτόγνωρες που δεν "ταιριάζουν" με την μεσοαστική καθημερινότητα και το "βόλεμα" μου. Είναι κάτι που το θέλω όμως. Σε αυτή τη συντομη ζωή που αποτελεί μόλις μια στιγμη στην αιωνιότητα, το μόνο που μένει είναι οι πράξεις και οτιδήποτε αληθινό. Ξέρω πολυ καλά τι θα πει προσφυγιά απο τον παππου μου που τ' άφησε ολα με 9 παιδιά. Τότε είμασταν εμείς... Σήμερα αυτοί... Αυριο ποιος ξέρει...Αυτό το ταξίδι πιστευω πως θα με πονέσει και θα μου γδάρει το μέσα μου. Νιωθω όμως πως αυτά που θα μου δώσει μέσα μου για το υπόλοιπο της ζωής μου θα ειναι υπερδιπλάσια. Και τα έχω ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε.

 Είχα πάντοτε ως προμετωπίδα της ύπαρξης μου το να βοηθώ ανθρώπους. Κάποιοι το ξέρουν, άλλοι δε θα το μάθουν ποτε. Αυτό που εγώ έμαθα, είναι πως όταν βοηθάς πρέπει να το κάνεις με την ψυχή σου για την ψυχή σου. Χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα. Οι άνθρωποι δυστυχώς ξεχνούν εύκολα και συνήθως απογοητεύουν. Γι΄ αυτό εκείνο που πάντα θα μένει είναι η πράξη. Αυτή κανείς δεν μπορεί να την αποδομήσει. Όλα όμως είναι μαθήματα ζωής. H χρονιά που φεύγει ήταν δύσκολη σε πολλούς τομείς και μου άφησε σημάδια στο είναι και την ύπαρξη μου. Αυτά τα σημάδια θέλω να τα μετατρέψω σε σπόρους ελπίδας. Μαζί μου κουβαλώ και ένα ημερολόγιο το οποίο μου δώρισε ένας δικός μου άνθρωπος. Για το επόμενο δεκαήμερο θα το συμπληρώνω σαν ένα προσωπικό ΄΄ευαγγέλιο΄΄ που θα αφηγούμαι κάποτε στα παιδιά μου. Η ώρα πήγε 3:00...Θα προσπαθήσω να κλείσω για λίγο τα μάτια και να σκεπαστώ με το πέπλο της αγωνίας για όσα θα δω τις επόμενες μέρες...

Ένα ταξίδι για εκείνους λοιπόν...