Το ράσο του Μακαρίου και το προπατορικό αμάρτημα

ΠΟΙΑ Η ΛΟΓΙΚΗ ΑΚΙΝΤΖΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

 

Γιατί χωρίς την απαγκίστρωση από την ομοσπονδία δεν μπορεί να γίνεται λόγος για αλλαγή στρατηγικής και τι πίστευαν οι ιστορικοί ηγέτες του ΔΗΚΟ

 

· Πώς η Τουρκία πάει από τη διχοτόμηση στην τουρκοποίηση

 

· Από τον Μακάριο ώς τον Αναστασιάδη υπηρέτησαν την ομοσπονδία και απέτυχαν

 

· Ποια είναι η τόλμη της ΕΔΕΚ και η ατολμία του ΔΗΚΟ

 

Το δείπνο ήταν φιάσκο, όπως και όλη η διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού. Ο καθένας αφήνει να διαρρεύσει και λέει ό,τι τον βολεύει. Η ουσία είναι η εξής:

 

1. Επαναρχίζουν οι συνομιλίες, με την Τουρκία να επιμένει και στις τέσσερεις βασικές ελευθερίες και στο θέμα των εγγυήσεων και του στρατού, καθώς και στην εκ περιτροπής προεδρία.

 

2. Οι συνομιλίες διακόπηκαν διότι θα έπρεπε η Τουρκία να γλιτώσει τον μπελά της δικής της εμπλοκής στα ζητήματα που αφορούν τον στρατό και τις εγγυήσεις.

 

3. Δεν υπάρχει σταθερό έδαφος επί του οποίου να δικαιολογείται επαρκής συναντίληψη.

 

4. Η άποψη του κ. Έιντε ήταν ότι θα έπρεπε να διατηρηθεί η διαδικασία ζωντανή, διότι το αδιέξοδο δεν βοηθούσε κανέναν.

 

Από ομοσπονδία σε τουρκοποίηση

 

Εάν η τουρκική πολιτική παραμείνει η ίδια και οι συνομιλίες καρκινοβατούν, η Κυβέρνηση θα δεχθεί μεγάλη πίεση στο εσωτερικό, διότι, όπως γίνεται αντιληπτό και από στελέχη του ΔΗΣΥ, εάν επιτευχθεί συμφωνία, το επόμενο διάστημα, το όχι θα υπερισχύσει λόγω της δυσπιστίας του κόσμου. Βεβαίως, αυτή η προσέγγιση βολεύει την τουρκική πλευρά, διότι, όπως εξελίσσεται το σκηνικό, ποιο είναι το μήνυμα που μας στέλνει;

 

Πρώτο, ή θα βρεθεί λύση όπως την καθορίζουν οι ίδιοι ή δεν θα υπάρξει λύση από ευθύνη της ελληνοκυπριακής πλευράς, διότι δεν τηρούνται τα υπεσχημένα. Ο κ. Ακιντζί κατηγορεί σε αξιωματούχους της Ε.Ε. τον Πρόεδρο Αναστασιάδη ότι, ενώ είχε υποσχεθεί την εκ περιτροπής προεδρία, την κρατά για το τέλος και δημιουργεί προβλήματα, παρότι, όπως ισχυρίζεται η τουρκική πλευρά, το ΑΚΕΛ διαφωνεί μαζί του.

 

Όταν η τουρκική πλευρά μιλά για λύση, εννοεί εκτός της εκ περιτροπής προεδρία:

 

Α) την παραμονή τουρκικού στρατού είτε στο πλαίσιο κυρίαρχης τουρκικής Βάσης στο μοντέλο των Βρετανικών ή συζητούν μια ΝΑΤΟϊκή Βάση χωρίς να υπεισέρχονται σε λεπτομέρειες. Εκείνο που θέτουν ως κόκκινη γραμμή είναι την παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων, καθώς και τον κυρίαρχο ρόλο που θα έχει η Τουρκία σε περίπτωση κρίσης και επέμβασης.Συναφώς, αντί της λέξης εγγυήσεις προβάλλει τη λέξη διασφάλιση.

 

Β) Την εφαρμογή των τεσσάρων βασικών ελευθεριών για τους Τούρκους πολίτες, ώστε να μετατραπούν σε Ευρωπαίους. Το ίδιο αξιώνουν να ισχύει και για τις τουρκικές εταιρείες. Εκείνο λοιπόν που θέτουν ως βάση των συνομιλιών και τελική λύση είναι τη νομιμοποίηση του εποικισμού και την οικονομική εξάρτηση της Κύπρου από την Τουρκία.

 

Δηλαδή εφόσον σε αυτό το στάδιο των συνομιλιών η τουρκική πλευρά έχει κερδίσει τον διχοτομικό χαρακτήρα της λύσης προχωρεί ακόμη ένα βήμα. Σε αυτό της πλήρους τουρκοποίησης. Δεύτερον, εάν υπάρξει ναυάγιο, οι Τούρκοι θα διατηρήσουν ό,τι έχουν και θα επιδιώξουν να θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιο Β ή Γ. Δηλαδή είτε την πλήρη ενσωμάτωση μέσω δημοψηφίσματος, ασχέτως εάν αυτό θα είναι παράνομο με βάση το διεθνές δίκαιο, είτε την αναγνώριση του ψευδοκράτους και εν συνεχεία την προσάρτηση για να αυξήσουν τις πιθανότητες νομιμοποίησης της δράσης τους.

 

Η ουρά της Τουρκίας

 

Τα όσα συνέβησαν μετά το δείπνο της Κυριακής και την ανακοίνωση της επανέναρξης των συνομιλιών βοηθούν επί του παρόντος και τις ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ, διότι καλύπτουν την αποτυχημένη εξευμενιστική τους πολιτική, αλλά και την Τουρκία, η οποία βγάζει την ουρά της έξω. Τώρα, ως προς τα χρονοδιαγράμματα ώς τον Ιούνιο, αυτά, όπως τονίζει η τουρκική πλευρά, τίθενται εκ των πραγμάτων, διότι μετά το καλοκαίρι ή θα γίνει δημοψήφισμα περί το φθινόπωρο ή θα υπεισέλθει η Κυπριακή Δημοκρατία σε τροχιά εκλογών, οπότε ο Πρόεδρος δεν θα μπορεί να διαπραγματευτεί ελεύθερα, αλλά κάτω από πίεση. Ταυτοχρόνως, δε, παρέχεται η δυνατότητα και στον ΔΗΣΥ και στο ΑΚΕΛ να παρακάμπτουν την κριτική της αντιπολίτευσης για την αλλαγή στρατηγικής εφόσον η υφιστάμενη διαδικασία συνεχίζεται.

 

Ενόψει εκλογών

 

Ο Πρόεδρος, από την πλευρά του, ακόμη και αν δεν υπάρχει πρόοδος, θα επιδιώξει να περιορίσει την προεκλογική περίοδο και αν η αντιπολίτευση δεν κατέλθει με εναλλακτική πρόταση, που σημαίνει απόρριψη της ομοσπονδίας και υποβολή νέου στόχου και στρατηγικής για υλοποίησή του, τα πράγματα θα είναι για τον λεγόμενο ενδιάμεσο χώρο ή τον ή τους υποψηφίους του, δύσκολα.

 

Διότι, οι μεν πολίτες δεν θα έχουν εναλλακτική ουσιαστική επιλογή στο Κυπριακό και ο Πρόεδρος προφανώς θα προβάλει τους εξής ισχυρισμούς:

 

1. Προσπάθησα, αλλά δεν ευθύνομαι για το γεγονός ότι δεν επήλθε λύση. Τι θέλετε, να προχωρήσω σε υποχωρήσεις για να με κατηγορήσετε για ενδοτικό;

 

2. Δώστε μου χρόνο να ολοκληρώσω εφόσον δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση.

 

Και επί τούτου θα ήταν δυνατό να προβληθεί και ο εξής ισχυρισμός. Να τεθεί το εξής δίλημμα: Εφόσον όλοι είναι δεσμευμένοι στην ομοσπονδία, γιατί να αλλάξει διαχείριση στο Κυπριακό; Είναι πρόβλημα διαχείρισης μόνο ή και πολιτειακού στόχου λύσης. Όταν εγώ, θα μπορούσε να πει ο Ν. Αναστασιάδης, που με κατηγορεί ο ενδιάμεσος χώρος ως απλοχέρη δεν τα καταφέρνω, πώς θα τα καταφέρουν οι απορριπτικοί; Με πόλεμο;

 

Καλή ομοσπονδία και επανακαθορισμός στόχου

 

Από αυτές τις στήλες έχουμε δώσει απαντήσεις. Εμείς, όμως, δεν είμαστε ο ενδιάμεσος χώρος, ούτε εραστές της εξουσίας. Τα κίνητρα του καθενός είναι διαφορετικά. Εκείνο το οποίο τονίζουμε είναι το εξής: 1. Δεν μπορεί να γίνεται λόγος για καλή ομοσπονδία. Η λύση της ομοσπονδίας είναι μια παραλλαγή του σχεδίου Ανάν. Διότι είναι γι’ αυτόν τον σκοπό που την οικοδόμησαν οι Τούρκοι με τους Βρετανούς από το 1956. Και εφόσον έγινε δεκτή ως βάση συζήτησης και εφόσον έχει δοθεί η ισοτιμία του καθεστώτος των δυο ισότιμων κρατών, δηλαδή η διχοτόμηση, η Τουρκία, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, διεκδικεί την πλήρη τουρκοποίηση.

 

Άρα, το πρώτο σημείο αλλαγής πολιτικής είναι ο επανακαθορισμός του στόχου. Που σημαίνει ότι εφόσον απορρίπτεται η ομοσπονδία που εξελίσσεται σε λύση χειρότερη από τη διχοτόμηση, θα πρέπει να καθοριστεί ως στόχος η επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία επί τη βάσει εδαφικών αναπροσαρμογών, και νέας διοικητικής διάρθρωσης, που θα διορθώνει στο πλαίσιο ενός ενιαίου αποκεντρωτικού κράτους, έξι περιφερειών, εκ των οποίων οι δυο θα διοικούνται σε τοπικό επίπεδο από τους Τουρκοκύπριους και οι άλλες τέσσερεις από Ελληνοκύπριους, τα λάθη της Ζυρίχης.

 

Εκείνο που πρωτίστως θα πρέπει να κατοχυρωθεί είναι η εφαρμογή της αρχής ένας άνθρωπος μία ψήφος και ο πλήρης σεβασμός των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων και των τεσσάρων βασικών ελευθεριών, χωρίς φυλετικές και ρατσιστικές διακρίσεις για τους Ευρωπαίους πολίτες, ενώ η Κεντρική Κυβέρνηση θα είναι μία και μόνη.

 

Χωρίς αλλαγή του στόχου δεν υπάρχει λόγος αλλαγής στρατηγικής. Και η αλλαγή στόχου πρέπει να είναι σαφής: Η διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η βελτίωση των κακώς εχόντων της Ζυρίχης επί τη βάσει μιας κοινής Βουλής στο πλαίσιο της νομιμότητας, και για την ανατροπή των τετελεσμένων της εισβολής και όχι της νομιμοποίησής τους μέσω των δυο συνιστώντων κρατών.

 

Στρατηγική σημαίνει στόχος και πίστη σε αυτόν, μεθοδολογία και διάθεση μέσων. Σημαίνει αποτροπή της τουρκικής απειλής, κοινωνική συνοχή, ένοπλες δυνάμεις, συμμαχίες και πρόκληση κόστους στον αντίπαλο για να υποχωρήσει. Η ανάγκη πρόκλησης κόστους είναι πρόδηλη, διότι η εξευμενιστική πολιτική απέτυχε και επέφερε τα αντίθετα αποτελέσματα από τα αναμενόμενα.

 

Εάν η λεγόμενη εναλλακτική στρατηγική είναι αυτά που ακούμε καθημερινά, δηλαδή χωρίς αλλαγή στόχου, τότε πολύ φοβούμαστε ότι η αλλαγή ηγεσίας δεν θα προσφέρει κάτι διαφορετικό εκτός από αδιέξοδα και παγίωση της de facto διχοτόμησης.

 

Τρύπα στο νερό

 

Η άλλη ομοσπονδιακή πολιτική, πέραν αυτής των ηγεσιών ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, είναι εκείνη που είχε υιοθετηθεί κατά καιρούς από τις κυβερνήσεις ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ, αλλά απέτυχε. Συνεπώς, εάν το ΔΗΚΟ αναφέρεται σε αλλαγή στρατηγικής χωρίς αποποίηση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, ακόμη και αν έρθει στην εξουσία υπάρχει ο κίνδυνος, τελικά, να βγάλει μια τρύπα στο νερό. Άρα, το ΔΗΚΟ θα πρέπει να αποποιηθεί το προπατορικό αμάρτημα της ομοσπονδίας.

 

Άλλωστε, οι ηγέτες του, τόσο ο Σπύρος Κυπριανού όσο και ο Τάσσος Παπαδόπουλος, σε κατ' ιδίαν συζητήσεις, θεωρούσαν ως λανθασμένη επιλογή την ομοσπονδία, την οποία αποδέχθηκαν επειδή δεν τολμούσαν να διαφωνήσουν με τον Μακάριο. Το ράσο του ήταν μεγάλη δύναμη και σε αυτό πολλοί πολιτικοί έβρισκαν καταφύγιο. Ήταν εκκλησιαστικό σύμβολο και πολιτική επένδυση, κάτω από το οποίο κρύβεται ώς σήμερα το προπατορικό αμάρτημα της διχοτομικής μορφής της ομοσπονδίας.

 

Η νέα ηγεσία της ΕΔΕΚ, πάντως, είχε την τόλμη να πράξει αυτό το οποίο έπρεπε να πράξει από το 1977 ο Βάσος Λυσσαρίδης, όταν προέκυψαν οι πρώτες συμφωνίες κορυφής. Αυτός και αν δεν πίστεψε ποτέ στην ομοσπονδία. Και τι έχασε που απαγκιστρώθηκε από την ομοσπονδία η ΕΔΕΚ; Ελάχιστα μειώθηκαν τα ποσοστά της στις τελευταίες εκλογές. Και αυτό το αποτέλεσμα ήταν πολύ περισσότερο πρόβλημα οργανωτικό και προσωπικών διαφορών που είναι φυσιολογικές, παρά την αλλαγή πολιτικής θέσης. Στην ουσία διόρθωσης.

 

Οι ιστορικοί ηγέτες

 

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι μόνο η τουρκική πολιτική. Είναι γνωστή για όσους θέλουν να τη διαβάζουν, να την ακούν και να την βλέπουν. Όπως οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ έχουν εμμονές με το σχέδιο Ανάν, το οποίο επιδίωξαν να επαναφέρουν μέσω της υφιστάμενης ομοσπονδιακής διαδικασίας, ανάλογες εμμονές και βαρίδια έχει και μερίδα του ενδιάμεσου χώρου και δη το ΔΗΚΟ, που θέλει να έχει ηγετικό ρόλο, προβάλλοντας την καλή ομοσπονδία, στο πλαίσιο της οποίας επιχειρήθηκε και στο παρελθόν η επίλυση του Κυπριακού, αλλά χωρίς θετικό αποτέλεσμα.

 

Δεν είναι μόνο η ομοσπονδιακή πολιτική Αναστασιάδη που απέτυχε, αλλά και οι προηγούμενες αποχρώσεις των Χριστόφια, Παπαδόπουλου, Κληρίδη, Κυπριανού και Μακαρίου. Δεν υπάρχουν πλέον πισωγυρίσματα. 43 χρόνια θεωρούνται αρκετά για να γίνει αντιληπτό ότι η επιλογή της ομοσπονδίας δεν οδηγεί σε λύση αλλά σε χείριστη μορφή διχοτόμησης και στο προηγούμενο στάδιο της τουρκοποίησης.

 

Εκείνο που πολλοί γνωρίζουν, αλλά παρασιωπούν για μικροκομματικά συμφέροντα, είναι το εξής: Δεν υπάρχει καλή ομοσπονδία και δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή στρατηγικής χωρίς τον σαφή καθορισμό ενός και μόνου στόχου. Της αποκατάστασης της παραβιασθείσας έννομης τάξης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

Η κολυμβήθρα

 

Υπάρχουν και αυτοί που ισχυρίζονται ότι όλα αυτά ακούγονται καλά, αλλά είναι ανέφικτα. Εκείνο που έχει αποδειχτεί ως ανέφικτο είναι η ομοσπονδία, καλή, κακή ή άσχημη. Εκείνο που είναι πραγματικότητα, ακόμη, είναι η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας τελούσας υπό κατοχήν και συνεχίζουσας να αποτελεί κράτος μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε. Ως γνωστόν, η Ε.Ε. καλεί την Τουρκία να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία ως προϋπόθεση για την ενταξιακή της πορεία και γενικότερα των σχέσεών της.

 

Παρόλ' αυτά, και οι Κυβερνήσεις μας και το Εθνικό Συμβούλιο δεν έχουν απόφαση προς αυτήν την κατεύθυνση, γιατί αν είχαν, θα ήταν αυτή, δηλαδή η νομική και πολιτική θέση της Ε.Ε., η βάση λύσης του Κυπριακού και όχι η όποια διχοτομική φόρμουλα. Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν θα είχαμε ως βάση την κινούμενη άμμο της 11ης Φεβρουαρίου και το κοινό όραμα. Το οποίο ακόμη και οι πιο ένθερμοι καλοπροαίρετοι οπαδοί του κατανοούν ότι όχι μόνο ήταν φιάσκο, αλλά και ότι εξελίσσεται σε αδιέξοδο εφιάλτη εκβιαστικών διχοτομικών διλημμάτων, από τα οποία μπορούμε να απεγκλωβιστούμε μόνο εάν απαλλαγούμε από την αιτία που τα προκάλεσε.

 

Δηλαδή την πολιτική των ψευδαισθήσεων για τις προθέσεις της Τουρκίας και του Ακιντζί και την πολιτική της ομοσπονδίας και του εξευμενισμού. Μόνο εάν απαλλαγούμε από το προπατορικό αμάρτημα τής μετά την εισβολή πολιτικής και κομματικής κατάστασης. Αρκετά μας κατατρύχει για 39 χρόνια. Από τις Πρώτες Συμφωνίες Κορυφής του '77 ώς σήμερα. Ζητείται ηγεσία και κολυμβήθρα με στόχο και στρατηγικό βάθος.

 

Το ζητούμενο δεν είναι να φύγουν οι σημερινοί για να έρθουν οι αυριανοί, αλλά εάν είναι να φύγει η υφιστάμενη Κυβέρνηση, να έρθει μια νέα, με συγκροτημένη εναλλακτική στρατηγική και όχι για ν' αλλάξουν οι ένοικοι της εξουσίας…