Μυαλό, πατριωτισμός και κότσια...

Και τώρα τι; Θα συνεχίσουν τις συνομιλίες από εκεί όπου έμειναν; Από το ναυάγιο όπως οι ίδιοι λένε; Τι θα κάνει η Κυβέρνηση και οι ηγεσίες του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ των οποίων οι προσδοκίες διαψεύσθηκαν; Πνίγηκαν. Θα πουν mea culpa; Πού τέτοια τύχη. Θέλει κότσια. 

 

Οι ευσεβοποθισμοί και η πολιτική του καλού κλίματος κατέρρευσαν. Ο Ακιντζί φορτώνει ήδη τις ευθύνες στον Πρόεδρο. Το κατηγορεί ως μαξιμαλιστή! Η ηγεσία μας είναι εκτός πραγματικότητας. Αυτό έχει αποδειχτεί. Δεν έχει  σχέδιο Β. Έχει  αποτύχει. Η τουρκική αδηφαγία της  έδωσε τη χαριστική βολή. Με την υφιστάμενη πολιτική του ουτοπισμού και του εξευμενισμού, όχι πενήντα, άλλα χίλια χρόνια να συνομιλούν, χωρίς η άλλη πλευρά να έχει κόστος, εκείνο που θα καταφέρουν είναι είτε να οδηγήσουν σε παγίωση των τετελεσμένων της κατοχής είτε να τα νομιμοποιήσουν μέσω μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, όπως την επινόησαν Άγκυρα και Λονδίνο από το 1956 και όπως επιβάλλεται μέσα από τις υποχωρήσεις 43 ετών.  

 

Υπήρξε και αυτή τη φορά κακή εκτίμηση των δεδομένων. Όπως τις περισσότερες των περιπτώσεων. Και για τις προσθέσεις του Ερντογάν και για την ΕΕ και για το ρόλο και τις πιέσεις των ΗΠΑ και κυρίως για τις δυνατότητες του Ακιντζί και του Έιντα.   

 

Τώρα χρειάζεται και ρεαλισμός και σύνεση και νέα  στρατηγική. Με ξεκάθαρους στόχους. Για να εγκαταλειφθεί μία και δια παντός η ουτοπική πολιτική του εξευμενισμού, που οδηγεί σε αδιέξοδα και περιπέτειες. Και η ευθύνη δεν πέφτει μόνο στους ώμους του Προέδρου. Αυτός προσπάθησε. Το νέο χείριστο σφάλμα του θα είναι να μην αντιληφθεί τα προγενέστερα και να μην συνδράμει στην απαλλαγεί της Κύπρου από τις υποχωρήσεις και τα βάρη  που της φορτώθηκαν εν μέσω συνομιλιών. Άλλωστε, εφόσον δεν συμφωνήθηκαν όλα σημαίνει ότι δεν συμφωνήθηκε τίποτε. Αυτό δεν ισχύει ως αρχή στις συνομιλίες;

 

Όμως, αληθές είναι και κάτι άλλο: Στους ώμους της αντιπολίτευσης είναι που πέφτει το βάρος για μια νέα αρχή. Για να υποβάλει ενώπιον του Εθνικού Συμβουλίου εναλλακτική στρατηγική πρόταση. Με καθαρούς στόχους απαλλαγής από την κατοχή. Για επιβίωση. Για να υπάρξει ελπίδα. Με σοβαρότητα. Και χωρίς ευσεβοποθισμούς. Μακάρι. Δεν είμαστε σίγουροι αν μπορεί να το πράξει. Και ότι οι ηγεσίες της, εις ειν περίπτωση συνεχιστεί το αδιέξοδο στο Κυπριακό, δεν θα βγάλουν μαχαίρια για το  ποιος θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος. Φέρουν, πάντως, το βάρος της έκπληξης. Θέλει μυαλό, πατριωτισμό και κότσια. Αυτό, βεβαίως, ισχύει για όλους...