Είναι η τουρκική λύση, όπως καθορίστηκε ως στρατηγικός στόχος από το 1956 και έχει χαραχθεί επί του εδάφους, καθώς και διοικητικά και πληθυσμιακά με την εισβολή του 1974, την ανταλλαγή των πληθυσμών και τον εποικισμό. Ζήτω! Μισός σχεδόν αιώνας συνομιλιών για να πανηγυρίσουμε, όπως λένε, τελικά τη «λύση».

Δηλαδή την ήττα μας! Τη διχοτόμηση. Και να καταργήσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία για να την αντικαταστήσουμε με δυο ισότιμου καθεστώτος συνιστώντα κρατίδια, εκ των οποίων το ένα θα είναι το υφιστάμενο ψευδοκράτος, το οποίο επί τη βάσει των ψηφισμάτων 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας είναι μη ισχύον.

Και αυτό και οι θεσμοί του και το σύνταγμά του. Ε, δόξα τω Θεώ, με την ευφάνταστη και σκληρή διαπραγμάτευση θα καταφέρουμε να συναντηθούμε με τον τουρκικό στρατηγικό στόχο της ομοσπονδίας. Και θα πάρουμε, όπως λέγεται, εδάφη και κυρίως χρήμα... Από πού δεν είναι σίγουρο.

Το μόνο σίγουρο είναι από δανεισμούς. Και τι θα δώσουμε ως αντάλλαγμα; Τον Βορρά να είναι εσαεί τουρκικός. Χωρίς να έχουμε εκεί δικαίωμα ψήφου. Ούτε καν το δικαίωμα ψήφου που έχουμε στη Βρετανία στις εθνικές εκλογές ως κράτος μέλος της Κοινοπολιτείας.

Όντως, ο συμβιβασμός και η υποταγή στον κατακτητή και η υπογραφή μιας λύσης που στηρίζεται σε μια φασιστική τουρκική πολιτική είναι μορφή ρεαλισμού. Όχι, όμως, έντιμου συμβιβασμού. Η εντιμότητα και η αξιοπρέπεια δεν επιτρέπουν την υιοθέτηση των τουρκικών στόχων της δικτατορικής Τουρκίας.

Θα μπορούσε να ήταν έντιμος ο συμβιβασμός, εάν η βάση των συνομιλιών ήταν το νομικό και πολιτικό πλαίσιο που καθόρισε η ΕΕ, κυρίως με την αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 και τις κυπρογενείς υποχρεώσεις, που αξιώνουν από την Τουρκία την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γιατί αυτές οι νομικές και πολιτικές θέσεις της ΕΕ ετέθησαν στο ράφι; Γιατί τις εκτέλεσαν εν ψυχρώ; Για να μην υπάρχει εναλλακτική επιλογή, ενώ υπήρχε.

Διότι, θα σπάσουν οι μύθοι και θα χαθούν κομματικές και πολιτικές καριέρες, ημετέρων και ξένων, που επένδυσαν στην ομοσπονδία και στην επαναφορά ενός ανάλογου σχεδίου με εκείνο του Ανάν. Ιδού λοιπόν το μεγαλείο του λεγόμενου «ρεαλισμού»:

Η μετεξέλιξη του ψευδοκράτους και η αναγνώρισή του ως ισότιμου συνιστώντος κράτους. Εύγε! Θέλει μεγάλο κόπο και πείσμα και πολιτική ευφυΐα να είσαι έτοιμος να υπογράφεις ως λύση τον διχοτομικό, ομοσπονδιακό στόχο του κατακτητή σου...