Η λύση του Κυπριακού δεν επηρεάζει μόνο την ασφάλεια της Κύπρου, αλλά και της περιοχής. Και εφόσον η τουρκική πολιτική δεν αλλάζει, δεν τερματίζει τον επιθετικό της χαρακτήρα, είτε η λύση του Κυπριακού θα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Άγκυρας είτε το πρόβλημα θα μείνει άλυτο. Και αν διευθετηθεί θα ανοίξει εκ νέου.

Εκτός και αν διαβάσουμε ορθότερα το σκηνικό στη γειτονιά μας και διεθνώς και προχωρήσουμε σε στρατηγικές διορθωτικές κινήσεις σε δυο άξονες. Ο ένας είναι η ΕΕ και η πρόκληση κόστους την Τουρκία. Διότι, χωρίς  κόστος η Άγκυρα δεν αλλάζει πολιτική. Άλλωστε, στην ΕΕ δεν ενταχθήκαμε   για να αναγνωρίσουμε το ψευδοκράτος ως τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος, αλλά για να αναγνωρίσει η Τουρκία την Κυπριακή Δημοκρατία, όπως η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 καθορίζει. Ο δεύτερος άξονας είναι αυτός της ασφάλειας, που είναι συναφής με συμμαχίες και δη με το Ισραήλ, το οποίο δεν θα ήθελε να δει την περιοχή της Κύπρου να πέφτει στα χέρια της Τουρκίας μέσα από μια ομοσπονδιακή λύση. Είναι γνωστοί οι λόγοι επί των οποίων μπορεί να οικοδομηθεί μια τέτοια συμμαχία. Αρχίζουν από την κοινή αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, που είναι ζήτημα συναφές με το ελλειμματικό στρατηγικό βάθος του  Ισραήλ και την έξοδο του μέσω Κύπρου, και φτάνουν ως τα κοινά ενεργειακά συμφέροντα.

Βεβαίως, το Ισραήλ δεν θα κάνει πόλεμο για το χατίρι μας, αλλά θα επιδιώξει, μέσω των ΗΠΑ, να κατοχυρώσει τα ελάχιστα δικά του στρατηγικά συμφέροντα και αν έχουμε μυαλό και τα δικά μας. Επειδή δε, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να έχουν το πάνω χέρι στην περιοχή, πρέπει μέσα από αυτή τη συμμαχία, ή και μέσω δικών μας μονομερών πρωτοβουλιών,  να καταστήσουμε αντιληπτό  ότι εφόσον η τουρκική πολιτική παραμένει η ίδια, η λύση της ομοσπονδίας ενδέχεται να  προκαλέσει τριβές στις σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ. Μια εξέλιξη που δεν βοηθά τις ΗΠΑ. Συνεπώς, μια συμμαχία με το Ισραήλ θα ήταν, εκτός των άλλων, και  το όχημα για την αναθεώρηση της πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή.  Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χαλάμε τη σχέση μας με τη Ρωσία. Άλλωστε,  γιατί η Μόσχα να θέλει τη γεωπολιτική ενδυνάμωση της Τουρκίας, μέσω του Κυπριακού και δη μιας ομοσπονδιακής λύσης σε μια εποχή, που οι σχέσεις της με την Άγκυρα είναι ανάλογες ή αν όχι χειρότερες με εκείνες του ψυχρού πολέμου. Το είδαμε, άλλωστε,   και στην περίπτωση της Συρίας. ΗΠΑ και Μόσχα τα βρήκαν  στη βάση της κοινής εξυπηρέτησης συμφερόντων. 

Υπάρχουν, λοιπόν, εναλλακτικές επιλογές δράσης και σύνδεσης συμφερόντων. Από τη μια έχουμε τον πυλώνα του δικαίου και των αρχών της ΕΕ, εφόσον εμείς δεν τον εξουδετερώνουμε  για να ισχυριστούμε ότι δεν έχουμε άλλην επιλογή από αυτήν της ομοσπονδίας των δυο συνιστών  κρατών,  που δεν συνάδει, όμως,  με τις αρχές και αξίες της ΕΕ. Από την άλλη, έχουμε τις διπλωματικές και στρατηγικές κινήσεις αποτροπής της τουρκικής απειλής και αλλαγής συντελεστών ισχύος για να γίνει η κατάσταση με ή  χωρίς λύση καλύτερη από την υφιστάμενη και όχι χειρότερη.

Και γινόμαστε σαφείς: Ο στόχος δεν είναι η μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε δυο διάδοχα συνιδρυτικά κράτη, αλλά η συνέχειά της, με τρόπον ώστε να τερματίζεται ο διοικητικός, πληθυσμιακός και γεωγραφικός διαχωρισμός, τον οποίο η Τουρκία επιβάλλει από το 1974 μέσω των τετελεσμένων της εισβολής και θέλει να νομιμοποιήσει με  την ομοσπονδία. Η οποία εκ των πραγμάτων δεν συνιστά πρόταση έντιμου συμβιβασμού, αλλά τμήμα της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής που τροφοδοτεί τον αυταρχισμό του Σουλτάνου της Άγκυρας.

Τα περί Σουλτάνου, για τον κ. Ερντογάν   δεν είναι δικές μας αναφορές, αλλά δημοκρατικών ευρωβουλευτών, άλλων Ευρωπαίων αξιωματούχων, καθώς  και του δυτικού και ρωσικού Τύπου… Είναι και αυτοί αντιτούρκοι και Έλληνες «εθνικιστές»;