Γάλλοι, δηλ. ευνούχοι, φαλλοβάτες και βάκηλοι ή… βλάκες

(τα πρωινά διαβάσματα από τον Λουκιανό και τον Πολύβιο)

• Kι οι Γάλλοι ψηφίζουν… Μακρόν
   

Η τοποθεσία, πού βρίσκεται χτισμένο τό ιερό, είν' ένας λόφος καταμεσής στην πολιτεία καί τριγυρισμένος από διπλά τείχη- Το ενα από τά τείχη αυτά είναι αρχαίο, καί τό άλλο πολύ πιο παλιό από μας. Τά προπύλαια τού ιεροΰ είναι στραμμένα πρός τό βοριά κι έχουν μήκος εκατό περίπου όργυιές- σ' αυτά τά προπύλαια βρίσκονται καί οί φαλλοί, πού είχαν στηθή από τό Διόνυσο, κι έχουν ύψος τριάντα οργιών.

Σ' εναν άπ' αυτούς τούς φαλλούς ανεβαίνει δυό φορές τό χρόνο ένας άνδρας καί κάθεται στήν κορυφή του επτά ημέρες. Αιτία γι' αυτό τό ανέβασμα λένε πώς είναι τό ακόλουθο• οί περισσότεροι λένε ότι από τό ύψος εκείνο μιλεί μέ τούς θεούς καί ζητεί καλά γιά όλη τή Συρία, καί οι θεοί ακούνε από πιό κοντά τις ευχές του. "Αλλοι πάλι πιστεύουν πώς αυτό γίνεται για τιμή στον Δευκαλίωνα καί σέ ανάμνηση; τής συμφοράς εκείνης, δταν οί άνθρωποι καταφεύγανε στά βουνά καί στις κορυφές τών δένδρων από τό φόβο του κατακλυσμού. Σ' εμένα αυτά τά πράγματα μου φαίνονται απίθανα" καί νομίζω ότι κι αυτό γίνεται γιά τιμή του Διονύσου, καί νά που στηρίζω τήν γνώμη μου.

"Οσοι στήνουν φαλλούς στό Διόνυσο καθίζουν επάνω σ' αυτούς ξύλινους άνδρες, γιά ποιό λόγο αγνοώ, μά νομίζω πώς κι αυτό γίνεται γιά νά μιμηθούν τόν ξύλινο άνδρα. Τό ανέβασμα γίνεται μ' αυτό τόν τρόπο- μέ μιά μικρή αλυσίδα δένει τόν εαυτό του καί τό φαλλό καί υστέρα ανεβαίνει μέ τή βοήθεια ξύλων πού είναι στηριγμένα σ' αυτόν καί αρκετά πλατειά ώστε νά χωρή τό πόδι του. "Οσο ανεβαίνει τραβά καί τήν αλυσίδα, όπως οί ηνίοχοι πού τραβούν τά ηνία.

"Αν δέν είδε κανείς αυτό τό πράγμα, είδεν ωστόσο πώς ανεβαίνουν στις φοινικιές στήν Αραβία ή στήν Αίγυπτο ή αλλού, καταλαβαίνει τί θέλω νά πώ. Σάν φθάση πιά στήν κορυφή, άφίνει μιά άλλη μακρυά άλυσσίδα πού έχει μαζύ του καί άνασερνει μ' αυτήν όλα του τά χρειαζούμενα ξύλα, ρούχα κι άλλα πράγματα, πού φτιάχνει μ' αυτά τήν κατοικία του, σάν φωλιά καί μένει σ' αυτήν όσο καιρό είπα. Πολλοί πού πάνε εκεί του φέρνουν χρυσάφι, ασήμι καί χαλκό, τ' αφήνουν μπροστά του καί φεύγουν αφού ό καθένας πή τ' όνομα του.

"Ενας άλλος ιερέας πού στέκεται επάνω τ' αναγγέλει, κι εκείνος, αφού ακούσει τ' όνομα, κάνει δέηση γιά τoν καθένα, χτυπώντας ενα χάλκινο όργανο, πού κινιέται καί βγάζει μεγάλο καί βροντερό ήχο. Ό άνθρωπος εκείνος δέν κοιμάται, κι άν τόν πάρει ο ύπνος καμιά φορά, ανεβαίνει επάνω ένας σκορπιός καί τόν ξυπνά μέ τό σουβλερό του δάγκωμα- αυτή είναι ή τιμωρία πού παθαίνει άν κοιμηθή. Αυτά πού λένε γιά τό σκορπιό είναι ιερά καί θεοπρεπή, μά δέν μπορώ νά βεβαίωσω άν είναι αλήθεια. Νομίζω ωστόσο ότι στήν αϋπνία συντελεί πολύ καί ο φόβος νά μή γκρεμιστή. Φθάνουν λοιπόν κι αυτά γιά τούς φαλλοβάτες, Ό ναός είναι στραμμένος πρός τήν ανατολή του ήλιου.

Στο «Περὶ τῆς Συρίης θεοῦ», λοιπόν αναφέρονται σὲ μερικὰ μέρη τῆς Συρίας καὶ τῆς Μ. Ἀσίας οἱ μητραγύρται ἢ γάλλοι κίναιδοι τῆς Μητρὸς που ήταν καὶ φαλλοβάται ἢ ἀργότερα έγιναν γνωστοί ως λεγόμενοι στυλίτες.

‘Γάλλος’: Ὁ φιλοπάτωρ Πτολεμαῖος· διὰ τὸ

φύλλοις κισσοῦ κατεστίχθαι, ὡς οἱ γάλλοι. Ἀεὶ γὰρ

ταῖς Διονυσιακαῖς τελεταῖς [κισσῷ ἐστεφανοῦντο.]

‘Γάλλος’: Ὁ τῇ μητρὶ τῶν θεῶν ὀργιαζόμενος· ὁ

ἄλλός τις γενόμενος καὶ μεταβαλὼν τὴν φύσιν ἐξ

ἀνδρῶν, καὶ οὔτε ἀνὴρ ὢν οὔτε γυνή· ἐξετέμνοντο γὰρ

οἱ τελούμενοι τῇ θεῷ. Ἢ ἀπὸ Γάλλου ποταμοῦ

τῆς Φρυγίας, παρ' ὃν ἐτελοῦντο.

Ὁ μὲν χῶρος αὐτός, ἐν τῷ τὸ ἱρὸν ἵδρυται,

λόφος ἐστίν, κέαται δὲ κατὰ μέσον μάλιστα τῆς

πόλιος, καί οἱ τείχεα δοιὰ περικέαται. τῶν δὲ

τειχέων τὸ μὲν ἀρχαῖον, τὸ δὲ οὐ πολλὸν ἡμέων

πρεσβύτερον. τὰ δὲ προπύλαια τοῦ ἱροῦ ἐς

ἄνεμον βορέην ἀποκέκρινται, μέγαθος ὅσον τε

ἑκατὸν ὀργυιέων. ἐν τούτοισι τοῖσι προπυλαίοισι

καὶ οἱ φαλλοὶ ἑστᾶσι τοὺς Διόνυσος ἐστήσατο,

ἡλικίην καὶ οἵδε τριηκοσίων ὀργυιέων. ἐς τουτέων

τὸν ἕνα φαλλὸν ἀνὴρ ἑκάστου ἔτεος δὶς ἀνέρχεται

οἰκέει τε ἐν ἄκρῳ τῷ φαλλῷ χρόνον ἑπτὰ ἡμερέων.

αἰτίη δέ οἱ τῆς ἀνόδου ἥδε λέγεται. οἱ μὲν

πολλοὶ νομίζουσιν ὅτι ὑψοῦ τοῖσι θεοῖσιν ὁμιλέει

καὶ ἀγαθὰ ξυναπάσῃ Συρίῃ αἰτέει, οἱ δὲ τῶν

εὐχωλέων ἀγχόθεν ἐπαΐουσιν. ἄλλοισιν δὲ δοκέει

καὶ τάδε Δευκαλίωνος εἵνεκα ποιέεσθαι, ἐκείνης

ξυμφορῆς μνήματα, ὁκότε οἱ ἄνθρωποι ἐς τὰ

οὔρεα καὶ ἐς τὰ περιμήκεα τῶν δενδρέων ᾖσαν

τὸ πολλὸν ὕδωρ ὀρρωδέοντες. ἐμοὶ μέν νυν καὶ

τάδε ἀπίθανα. δοκέω γε μὲν Διονύσῳ σφέας

καὶ τάδε ποιέειν, συμβάλλομαι δὲ τουτέοισι.

φαλλοὺς ὅσοι Διονύσῳ ἐγείρουσι, ἐν τοῖσι φαλ-

λοῖσι καὶ ἄνδρας ξυλίνους κατίζουσιν, ὅτευ μὲν

εἵνεκα ἐγὼ οὐκ ἐρέω. δοκέει δ' ὦν μοι, καὶ ὅδε

ἐς ἐκείνου μίμησιν τοῦ ξυλίνου ἀνδρὸς ἀνέρχεται.

Ἡ δέ οἱ ἄνοδος τοιήδε· σειρῇ μικρῇ ἑωυτόν

τε ἅμα καὶ τὸν φαλλὸν περιβάλλει, μετὰ δὲ

ἐπιβαίνει ξύλων προσφυῶν τῷ φαλλῷ ὁκόσον

ἐς χώρην ἄκρου ποδός· ἀνιὼν δὲ ἅμα ἀναβάλλει

τὴν σειρὴν ἀμφοτέρωθεν ὅκωσπερ ἡνιοχέων. εἰ

δέ τις τόδε μὲν οὐκ ὄπωπεν, ὄπωπεν δὲ φοινικο-

βατέοντας ἢ ἐν Ἀραβίῃ ἢ ἐν Αἰγύπτῳ ἢ ἄλλοθί

κου, οἶδε τὸ λέγω. Lucianus Soph., De Syria dea

Section 28, line 8

 

Γαλλία=Γαλατία, παρά τοις αρχαίοις Έλλησιν εκαλείτο η χώρα αύτη της Ευρώπης Κελτική και Γαλλία δε ελέγετο μετά ταύτα συνήθως υπό των Ρωμαίων υπό το οποίον όνομα εννόουν ούτοι όλην την νυν ιδίως Γαλλία την αρκτικήν Ιταλίαν και μέρος της Ελβετίας

Γάλλοι=Ελέγοντο οι ιερείς της θεάς Κυβέλης, οίτινες εώρταζον τα μυστήρια αυτής με ενθουσιαστικά άσματα και κρότον τυμπάνων και είχον ίδιον κορυφαίον Αρχέγαλλον λεγόμενον, ζώντες εξ ελέους και εκτεμνόμενοι οι ίδιοι. Εκαλούντο δε ούτως από του εν Φρυγία Γάλλου ποταμού, του οποίου το ύδωρ έλεγον ότι είχεν ενθουσιαστικήν τινα δύναμιν.(Νικ. Λορέντης).

Γάλλοι=όνομα ευνούχων ιερέων της Κυβέλης εν τη αρχαία Φρυγία (Πρωΐας)

Γάλλος= Γαλάτης ο κάτοικος της Γαλλίας.

Γάλλος=Ποταμός μικρός της Βιθυνίας.

Γαλλογραικία=Γαλατία η εν Φρυγία (Στράβων)

Γάλος -Γέλας= Ποταμός Φρυγίας.

Γάλια, Γιάλια=Τοπωνύμια με πολλά ύδατα. Εις Κέρκυραν Καφέ-Γιαλί τοπωνύμιον δίπλα στη θάλασσα. Λίγα μέτρα πιο πέρα τοπωνύμιο Σπηλιά, πιο πέρα μικρό σπήλαιο που στεγάζεται η “Παναγίτσα

Η Ιεράπολις είναι γνωστή για τη λατρεία της στην Μητέρα Θεά –Κυβέλη με πολυάριθμα ιερά καθώς και τους γάλλους – ευνούχους ιερείς της, καθώς επισης και για το ιερό του Απόλλωνα Αρχηγέτη- ως μυθικός ιδρυτής της, το σπήλαιο είσοδο στον Αδη – γνωστό ως Πλουτώνιο, καθώς και την λατρεία του Ποσειδώνα, όντας μια πόλη με έντονη σεισμική δραστηριότητα.

Λέγεται ότι στην πόλη αυτή γεννήθηκε και ο Επίκτητος.

Οι γάλλοι λοιπον ιερείς εκτελούν και χρέη δύτη ή κολυμβητή ή κόλυμβου όταν Columba είναι η λατινική απόδοση της περιστεράς. Κόλυμπος ή κολύμπα, στα κρητικά, λέγεται κι ο λάκκος με τα στάσιμα νερά, και Κόλυμβος, στους βυζαντινούς η κυρία αίθουσα στις Βλαχέρνες, του Αγιάσματος ή Λούσματος, χωρίς να ξεχνάμε πως στην κολυμβήθρα του Ιησού, δηλ. στον Ιορδάνη ποταμό, έγινε η κάθοδος του Αγ.Πνεύματος "εν είδει περιστεράς" (Ματθ.Γ,16 κλ), ενώ ο Ιωάννης, ο Βαπτιστής είδαμε πως ετυμολογικά σημαίνει Περιστέρι (απ' τη λ. ιωνάς ή οινάς και παλαιότερα κειμενα περί Περιστεράς)

Ετσι, ξέροντας πως η Κυβέλη λεγόταν στους Ρωμαίους Turrigera (Πυργοφόρος ή Πυργοστέφανος) απ' τη λατιν. λ. turris(-is)=πυργοειδής,αλλά και περιστερεών, αντιλαμβανόμαστε την έννοια του περιστερεώνος σαν κολουμβαρίου ή νεκροταφείου, και θα σημειώσω πως ο gallus, δηλ. ο ευνούχος ιερέας της Κυβέλης, είναι μια λέξη που στα λατινικά σημαίνει επίσης αλέκτωρ (ο πετεινός), απ' όπου και το θηλυκό gallina (δηλ. κόττα): η κόττα, όμως, στ' αρχαία ελληνικά λέγεται αλεκτρίς, λέξη που γραμματαριθμικά βγάζει ακριβώς 666.

Δηλαδή ο Αλέκτωρ-Ιερεύς, με τον ευνουχισμό του και την κατ' ανάγκην θηλυκοποίησή του, μεταβάλλεται σε Κόττα ή Αλεκτρίδα=666, διαδικασία στην οποία βασικά αποβλέπει (με την επέκταση της Ομοφυλοφιλίας ) η Συνωμοσία της Περιστεράς. (κείμενα Παύλου Κυράγγελου)

Από την Φρυγία δε και από τον ποταμό Γάλλο ονομάστηκαν και οι ευνούχοι ιερείς Γάλλοι. Λέγεται μάλιστα ότι το νερό αυτού του ποταμού είχε ενθουσιαστική δύναμη, που καταλάμβανε τους ιερείς της πόλης. Η γύρω του ποταμού αυτού χώρα ονομάστηκε Γαλλία. Οι κάτοικοι γύρω από τον ποταμό Γάλλο της Φρυγίας λέγονταν Ποταμογαλλίτες ή Ποταμογαλληνοί. Ενώ το κείμενο μιλά και για έναν Γάλλο που μετοίκισε από τον Τύραν ή Τηρία ποταμό και είναι εκείνος (λόγω ευνουχισμού) έγινε αιτία ο ποταμός στην Φρυγία να ονομαστεί Γάλλος.

Stephanus Gramm., Ethnica (epitome)

Page 198, line 3

‘Γάλλος,’ ποταμὸς Φρυγίας. οἱ περίοικοι κατὰ μὲν Τιμό-

θεον Ποταμογαλλῖται, κατὰ δὲ Προμαθίδαν Ποταμογαλληνοί,

οὓς παρατίθεται ὁ πολυίστωρ ἐν τῷ περὶ Φρυγίας τρίτῳ·

καὶ ὅτι τὸν Γάλλον καὶ τὸν Ἄττιν ἀποκόψαι τὰ αἰδοῖα, καὶ

τὸν μὲν Γάλλον ἐλθεῖν ἐπὶ τὸν Τηρίαν ποταμὸν καὶ οἰκῆσαι

καὶ τὸν ποταμὸν Γάλλον καλέσαι. ἀπ' ἐκείνου γὰρ τοὺς

τεμνομένους τὰ αἰδοῖα γάλλους καλοῦσι.

Στο «Ιστορίαι» του Πολύβιου υπάρχει η εξής αναφορά: Δύο γάλλοι ιερείς με όλο την τυπική τους αμφίεση καθώς και τα επιστήθια κοσμήματα τους δέονται για να μην συμβεί ανεπανόρθωτη και ολέθρια ζημιά στην πόλη τους…

Polybius Hist., Historiae

Book 21, chapter 6, section 7, line 1

θεατρικοὶ δὲ καὶ οἱ ἐπὶ θυμέλην ἀναβαίνοντες

αὐτόθεν διὰ τὰς ὑποκρίσεις πᾶσιν ἄπιστοι, καὶ σοφισταὶ

καὶ πένητες καὶ γάλλοι καὶ ἀπόκοποι καὶ σπάδοντες·

οὗτοι γὰρ καὶ μὴ λέγοντές τι ψευδεῖς τὰς ἐλπίδας εἶναι

μηνύουσι διὰ τὸ φύσει μήτε ἐν ἀνδράσι μήτε ἐν γυναιξὶν

ἀριθμεῖσθαι. (Artemidorus Onir., Onirocriticon

Book 2, chapter 69, line 33)

Ενώ παρακάτω στο ίδιο κεφάλαιο αναφέρεται η απόφαση των ανδρών να μετατραπούν σε γάλλους- ευνούχους- ιερείς και ν΄ αφιερωθούν στον Αττη και τον Βάτακο- ιερείς της Μητέρας των θεών- με πλήρη αμφίεση επιστήθιων κοσμημάτων οι οποίοι ισχυρίζονται και προαναγγέλουν την νίκη της Θεάς κατά κράτος-

Οι ευνούχοι χωρίζονται σε αποκοπους, πλήρως αποκομμένους των αιδοίων τους αλλά ακόμα σε σπάδωνες –(Σπάδων, ο ευνούχος, παρά το σπάσθαι τι μέρος αυτού, και σπαδωνισμός ο ευνουχισμό ), αργότερα εμφανίζονται και με την ονομασία καστράτοι –γνωστοί για τις αγγελικές φωνές- οι ευνούχοι φύλακες των χαρεμιών κατά την οθωμανική αυτοκρατορία κλπ.

Ο μεγάλος αριθμός των ευνούχων είχε να κάνει με το πολύ λίγοι τελικά επιβίωναν από διαδικασίες αποκοπής αιδοίων. Πάρα πολλοί πέθαιναν από τις μολύνσεις και η όλη διαδικασία ευνουχισμού δεν ήταν παρά ένα μαρτύριο.
 

Επιζούσε ένας στους 80 ή 100 άλλους που πέθαιναν, μην αντέχοντας την φοβερή δοκιμασία. Γι’ αυτό και αργότερα θα είναι πανάκριβοι, όταν θα ξεκινήσει το δουλεμπόριο ευνούχων.

 

Το μακάβριο ήταν ότι πολλές φορές οι γονείς συναινούσαν στο να μετατρέψουν τα παιδιά σου σε ευνούχους και καστράτους προσδοκώντας μεγάλα οφέλη από την πώληση τους.

 

Υπήρχαν δε και διάφορες μέθοδοι όπου δεν κατέληγαν όλοι ευνούχοι καθώς υπήρχαν διαφορές στον τρόπο ευνουχισμού... ο θλησίας, ο θλιβίας, ο σπάδωνας, κλπ…..

Κατά τον Λουκιανό και πάλι στα «Περί της Συρίης Θεού» οι κάποιοι ιερείς πολλές φορές ήταν και φαλλοβάτες, στυλίτες αλλά εδώ μιλά ο συγγραφέας, για ιερά του Διονύσου κι όχι της Μητέρας Θεάς. Ισως οι ιδιοι ιερείς ήταν και ιερείς ευνούχοι γάλλοι της Κυβέλης είναι κάτι που δεν το αναφέρει ο Λουκιανός, όμως αναφέρει ύψος των οβελίσκων - στύλων μετρημένα σε οργυιές (Οργυιά «ανθρωπομετρική μονάδα μήκους» και ορίζεται ως το μήκος ανοίγματος των χεριών ενός ενήλικα, δηλαδή περίπου 1,8 έως 1,95 μέτρα)

Ενώ δεν μπορώ παρα να μην σταθώ στην ταυτιση του στύλου-οβελίσκου με τον φαλλό του Οσιρη- Διονύσου.(δες παλαιότερα κείμενα περί Διονύσου)

Από νωρίς η εξελληνισμένη μορφή της λατρείας της Μητέρας Θεάς συγχωνεύθηκε εν μέρει μ΄ εκείνη του Διονύσου, κι έτσι το τύμπανο της Θεάς καθιερώθηκε σε όλες τις μορφές της βακχικής λατρείας, της λατρείας με τους γάλλους και την περίτεχνη ετήσια εορτή, τα γνωστά Ταυροβόλια. Ο Αυγουστίνος αναφέρει ότι ο ευνουχισμός των γάλλων προέβλεπε σε μελλοντική ευδαιμονία ut post mortem vivat beate (μετά έζησαν ευτυχισμένοι)

Σχετικά με τον Διόνυσο τα όσα εισάγονται στα μυστήρια λέγεται ότι αντιστοιχούν στον μύθο του διαμελισμού, σε μια περίπτωση ο ίδιος ο Διόνυσος ονομάζεται μύστης, και επίσης ο ΄Αττης ταυτίζεται με τους οπαδούς του. ‘Ομοια και ο Βαττάκος ή Β-αττα-κης φέρει εντός του και το όνομα του 'Αττη-Αττα.

O Αριστέας Στέργιος Αρειμένιος Γραμμόζης γράφει για την σύνδεση της λέξεως Βάκηλος και την σύνδεση της με την λέξη Κυβέλη και τον Αττη – Αττα.

Βάκηλος, ο, λατ. bacelus, baceolus, ευνούχος, υπηρέτης εν τη λατρεία τής Κυβέλης, Gallus, Λουκ. Εύν. 8• ωσαύτως βακέλας Άνθ. Π. 7.709. II. άνηρ θηλυδρίας, αισχρός ή αδύνατος, ηλίθιος, βλάξ, Άντιφ. Καρ. 1, Μένανδ. Ύμν. 9• ίδε Θωμ. Μ. σ. 138.

Έτσι, η λέξη Κυβέλη έπλασε τη λέξη, βέκηλυς = βάκελος, και η λέξη βάκελος = βλάκς, κς=ξ, βλάκας, και στην ηπειρώτικη, πωγωνίσια - γραικική διάλεκτο νταβακέλης ή ταβακέλης και στο ιδίωμα των αρειμένιων βλάχων, τιβικέλ΄ου = βλάξ - βλάκας,(το -ου- στην ονομ. ενκ. δεν προφέρεται και τιβικέλου = ο βλάκας, (το -ου- = το άρθρο)