Ακριβώς ένας αιώνας από τη βύθιση του υπερωκεανίου - Μπορεί να πέρασαν εκατόν ολόκληρα χρόνια από τη βύθιση του υπερωκεανίου «Τιτανικός», πολλά, όμως, στοιχεία του ναυαγίου βγαίνουν σήμερα στην επιφάνεια

Η ΠΟΛΗ Σαουθάμπτον είχε τα περισσότερα θύματα από το ναυάγιο

Εκατό χρόνια μετά την τραγωδία του «Τιτανικού», το ενδιαφέρον του κόσμου παραμένει αμείωτο. Στις 10 Απριλίου 1912, ο «Τιτανικός» απέπλευσε για το πρώτο του ταξίδι από το Σαουθάμπτον με προορισμό τη Νέα Υόρκη. Το κρουαζιερόπλοιο ονομάστηκε «Millionaire's Special», επειδή ανάμεσα στους επιβάτες του ήταν πολλοί διάσημοι εκατομμυριούχοι, όπως ο Αμερικανός επιχειρηματίας Μπέντζαμιν Γκουγκενχάιμ, ο συνιδιοκτήτης των πολυκαταστημάτων Macy's Ίσιντορ Στράους με τη σύζυγό του Ίντα, αλλά και ο Βρετανός δημοσιογράφος Τόμας Στιντ.

Όλα κυλούσαν υπέροχα, μέχρι που ήρθε η πρόσκρουση του πλοίου σε παγόβουνο αργά τη νύχτα της 14ης Απριλίου 1912, με αποτέλεσμα να βυθιστεί τις πρώτες πρωινές ώρες της 15ης Απριλίου. Η δεξιά πλευρά του ξύστηκε κατά μήκος του παγόβουνου και τουλάχιστον πέντε από τα υδατοστεγή διαμερίσματά του προς την πλώρη διερράγησαν. Μόλις τα μπροστινά διαμερίσματα του πλοίου πλημμύρισαν, η πλώρη βυθίστηκε, όπως ήταν λογικό, με αποτέλεσμα τα νερά να φτάσουν και στα άλλα διαμερίσματα, σφραγίζοντας τη μοίρα του «Τιτανικού», που είχε χαρακτηριστεί ως «αβύθιστος».

Νεκροί και επιζώντες

Από τους συνολικά 2.223 επιβάτες και πλήρωμα, οι 1.517 έχασαν τη ζωή τους και μόνο 706 επέζησαν. Στην πρώτη θέση ταξίδευαν συνολικά 325 άτομα, από τους οποίους οι 201 επέζησαν. Στη δεύτερη θέση από τους 284 επιβάτες 118 κατάφεραν να επιζήσουν. Η τρίτη θέση υπέστη τις μεγαλύτερες απώλειες. Από τους 710 επιβάτες, μόνο 174 επέζησαν. Ακόμη το 76% (692) των μελών του πληρώματος από τους συνολικά 908 χάθηκε και μόνο οι 216 επέζησαν.

Αμερικανοί και Βρετανοί ερευνητές πρότειναν διάφορα μέτρα ασφαλείας μετά το ναυάγιο του «Τιτανικού» και το 1913 πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο η πρώτη Διεθνής Διάσκεψη για την Ασφάλεια της Ζωής στη Θάλασσα. Στη διάσκεψη καθορίστηκαν σημαντικοί κανόνες για την ασφάλεια των επιβατών, όπως το ότι κάθε πλοίο πρέπει να έχει στις σωσίβιες λέμβους του θέσεις για όλους τους επιβαίνοντες και το πλήρωμά του να πραγματοποιεί ασκήσεις ετοιμότητας εγκατάλειψης πλοίου σε κάθε του ταξίδι.

Η ανακάλυψη του ναυαγίου

Το ναυάγιο του «Τιτανικού» ανακαλύφθηκε από μια γαλλοαμερικανική ομάδα της οποίας ηγείτο ο Ρόμπερτ Μπάλαρντ και ο Jean-Louis Michel, την 1η Σεπτεμβρίου 1985. Τον Σεπτέμβριο του 1985 καταγράφηκαν οι πρώτες υποθαλάσσιες εικόνες του «Τιτανικού», όταν ανακαλύφθηκαν οι τεράστιοι λέβητές του. Αργότερα βίντεο έδειξε το κρουαζιερόπλοιο κομμένο στα δύο. Οι ερευνητές ολοκλήρωσαν τον Μάρτιο ένα χάρτη του ναυαγίου. Η ομάδα των χαρτογράφων εργάστηκε πάνω σε 130 χιλιάδες φωτογραφίες που τράβηξαν από το 2010 δύο υποβρύχια ρομπότ και χρησιμοποιώντας κάμερες ηλιακής απεικόνισης δημιούργησαν την τελειότερη εικόνα του ναυαγίου, που εκτείνεται σε 3 μίλια πλάτος και 5 μίλια μήκος.
Δεκάδες βιβλία κυκλοφόρησαν με θέμα τον «Τιτανικό» και η τραγωδία του ενέπνευσε τους δημιουργούς πολλών ταινιών όπως η «A Night to Remember» (1958) και το διάσημο «Titanic» (1997) του Τζέιμς Κάμερον.

Η Μιλβίνα Ντίν, η τελευταία από τους επιζώντες, πέθανε τον Ιούνιο του 2009, σε ηλικία 97 ετών. Ήταν μόλις εννιά εβδομάδων όταν οι γονείς πούλησαν την πάμπ που διατηρούσαν στο Λονδίνο για να ανοίξουν καπνοπωλείο στην πόλη Γουιτσίτα του Τέξας.

Αδελφά σκάφη του «Τιτανικού» ήταν o «Βρεταννικός», που βυθίστηκε στα νερά του Αιγαίου (δυτικά της Νήσου Κέας) κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο μετά από πρόσκρουσή του σε νάρκη, και το «Ολύμπικ» που το 1935 πήρε το παρατσούκλι «Παλαιός αξιόπιστος», λόγω της μακράς καριέρας του.

Κρουαζιέρα στη μνήμη των θυμάτων

ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ του ταξιδιού του «Τιτανικού» επιχειρεί να μεταφέρει η κρουαζιέρα που ξεκίνησε την περασμένη Κυριακή από το Σαουθάμπτον της Βρετανίας, μία κρουαζιέρα μνήμης για τα θύματα του θρυλικού ναυαγίου του «Τιτανικού». Συγγενείς μερικών από τους επιβάτες που πνίγηκαν στο ναυάγιο ταξιδεύουν στην πλευρά του βόρειου Ατλαντικού που συνέβη το ναυάγιο πριν από 100 χρόνια. Το πλοίο «Balmoral» διέγραψε την ίδια ρότα που έκανε το μοιραίο πλοίο στο πρώτο και τελευταίο του ταξίδι. Το Balmoral, που μεταφέρει τον ίδιο αριθμό επιβατών με τον «Τιτανικό», θα βρεθεί στο σημείο του ναυαγίου αυτό το σαββατοκύριακο για την τέλεση μνημόσυνου.

Οι επιβάτες που συμμετέχουν στο ταξίδι, οι οποίοι προέρχονται από 20 χώρες, θα είναι συγγενείς επιζησάντων, συγγραφείς, ιστορικοί και άνθρωποι που απλώς τους εξάπτει η ιστορία του «Τιτανικού». Τα γεύματα πάνω στο πλοίο θα είναι από το αυθεντικό μενού του «Τιτανικού».

Ο Φίλιπ Λίτλτζον, εγγονός του επιζήσαντα Αλεξάντερ Τζέιμς, Λίτλτζον, και ο μόνος συγγενής επιβάτη που βούτηξε στο ναυάγιο, δήλωσε: «Είμαι σίγουρος ότι ο παππούς μου, μέλος του πληρώματος της Α' θέσης, θα είναι υπερήφανος που θα ξέρει ότι την ιστορία του θα την μοιραστούν οι επιβάτες αυτής της ιστορικής κρουαζιέρας». «Θα είναι μία στιγμή έντονης συναισθηματικής φόρτισης, όταν θα βρεθούμε στην πλευρά του ναυαγίου, όπου βούτηξα το 2001, και όπου ο παππούς μου άφησε τον "Τιτανικό" κωπηλατώντας τη "Σωστική Λέμβο 13"».

Από το σημείο του ναυαγίου, το Balmoral θα συνεχίσει προς τη Νέα Σκοτία, όπου έχουν ταφεί τα σώματα κάποιων από τους νεκρούς και στη συνέχεια θα κατευθυνθεί στη Νέα Υόρκη, τον προορισμό όπου ο «Τιτανικός» δεν έφτασε ποτέ.

Την ίδια ώρα, μία ακόμη κρουαζιέρα -με αντίστροφη όμως πορεία- θα ξεκινήσει από τη Νέα Υόρκη, θα περάσει από το Χάλιφαξ του Καναδά και θα περάσει τη νύχτα της 14ης Απριλίου στο σημείο του Ατλαντικού όπου βυθίστηκε ο «Τιτανικός».

Μεγάλη η πληγή στη νότια Άγγλια

Κανένα άλλο μέρος δεν υπέφερε περισσότερο από το Σαουθάμπτον (πόλη στη νότια Αγγλία) από την τραγωδία του «Τιτανικού». Περισσότερα από 540 άτομα που χάθηκαν στο ναυάγιο προέρχονταν από τη βρετανική πόλη. Στο παλιό νεκροταφείο της βρίσκονται 44 ταφόπλακες. Καμία από αυτές δεν σηματοδοτεί κάποιον τάφο.

Οι ταφόπλακες φέρουν τα ονόματα των κατοίκων του Σαουθάμπτον που χάθηκαν εκείνο το βράδυ. Πολλές φτωχές οικογένειες δεν μπορούσαν να επαναπατρίσουν τις σορούς των αγαπημένων τους προσώπων, ενώ άλλοι δεν ανασύρθηκαν ποτέ από τα παγωμένα νερά του Ατλαντικού. Έναν αιώνα μετά το ναυάγιο, η πόλη θέλει να διηγηθεί την ιστορία των θυμάτων.
Το να βρει κανείς δουλειά πάνω στο κρουαζιερόπλοιο θεωρείτο μεγάλη τύχη για τους άνδρες της πόλης: αυτό σήμαινε τρία γεύματα την ημέρα και κατάλυμα για τη νύχτα σε μια περίοδο πολύ σκληρή.

Η απεργία των ανθρακωρύχων, που είχε προηγηθεί, είχε αφήσει πολλούς χωρίς δουλειά. Όταν η White Star Line ανακοίνωσε ότι ζητά προσωπικό, οι κάτοικοι της πόλης έκαναν ουρά για μια θέση στο πλοίο.

Οι φωνές ενθουσιασμού από την αναχώρηση του πλοίου έγιναν πέντε ημέρες μετά, κραυγές θλίψης. «Η ιστορία του "Τιτανικού" για το Σαουθάμπτον είναι πολύ ιδιαίτερη, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού προερχόταν από το Σαουθάμπτον. Είναι μια ιστορία που δεν έχει ειπωθεί πουθενά αλλού μέχρι σήμερα», λέει η Μαρία Νιούμπερι, υπεύθυνη μουσείου που φιλοξενεί τις ιστορίες του προσωπικού. Το εν λόγω μουσείο φιλοξενεί μία έκθεση που αφηγείται την ιστορία του ναυαγίου όπως τη βίωσε το Σαουθάμπτον.

Το μέγεθος της καταστροφής στο Σαουθάμπτον

ΓΙΑ ΝΑ καταλάβει κανείς το μέγεθος της καταστροφής για την πόλη, αρκεί να ρίξει μια ματιά στους αριθμούς:

* Στο σχολείο Νόρθαμ, 120 από τους 250 μαθητές έχασαν τον πατέρα τους.
* Από τα 900 άτομα ενεργό πλήρωμα, περισσότερα από 720 άτομα ήταν από την πόλη. Όλοι -εκτός από τρεις- ήταν άνδρες. Μόνο 124 επέστρεψαν στην πόλη.
* Ανάμεσα στα θύματα ήταν ο 60χρονος Άρθουρ Μέι και ο 23χρονος γιος του, και αυτός Άρθουρ. Αυτό ήταν το πρώτο ταξίδι που έκαναν μαζί.
* Ανάμεσα στα θύματα ήταν και ένας πρώην στρατιώτης από το Δουβλίνο, που έφερε το όνομα Τζακ Ντόσον. Το όνομα αυτό ήταν που χρησιμοποίησε ο Τζέιμς Κάμερον για τον χαρακτήρα του Λεονάρντο Ντι Κάπριο στην ταινία «Τιτανικός».
* Η είδηση του ναυαγίου δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο παράθυρο των γραφείων μιας τοπικής εφημερίδας, μερικές ώρες μετά. Στην αρχή, κανείς δεν το πίστεψε.
«Δεν νομίζω ότι υπήρχε δρόμος που να μην είχε χάσει κάποιον σε αυτό το πλοίο», αναφέρει ο Τσαρλς Μόργκαν, που το 1912 ήταν εννέα ετών, σύμφωνα με τα αρχεία της πόλης.

Μετά την τραγωδία τα βλέμματα του κόσμου στράφηκαν στο Σαουθάμπτον, όπου εκατοντάδες οικογένειες έπρεπε να παλέψουν όχι μόνο με τη θλίψη, αλλά και με τη φτώχια. Οι δωρεές άρχισαν να συρρέουν σε ειδικό ταμείο που δημιουργήθηκε και συνεχίστηκαν μέχρι το 1994.

Κάποιοι από τους επιζώντες αναγκάστηκαν να γυρίσουν στη θάλασσα, παρά τις εικόνες που τους στοίχειωναν από το ναυάγιο. Ο Ντέιβ Φρέντερικς μιλά για τον παππού του, Γουόλτερ: «Μερικοί (επιζώντες) γύρισαν αμέσως στα πλοία. Αυτός ήταν ο τρόπος τους για να το αντιμετωπίσουν. Ο Γουόλτερ είχε μόλις κάνει οικογένεια, οπότε, όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν, αναγκάστηκε να γυρίσει στη θάλασσα».

Τα συναισθηματικά σημάδια ήταν βαθύτερα και για πολλά χρόνια οι κάτοικοι της πόλης προσπαθούσαν να αποδεχθούν τον θάνατο των αγαπημένων τους προσώπων. Για παράδειγμα ο Φρεντ Φλιτ, ο άνθρωπος που ειδοποίησε για την ύπαρξη παγόβουνου, υπέφερε από τις αναμνήσεις του ναυαγίου για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Το 1965, όταν πέθανε η γυναίκα του, την ακολούθησε, βάζοντας τέλος στη ζωή του.

Καταρρίφθηκαν πέντε μύθοι για το ναυάγιο

Η ΒΥΘΙΣΗ του βρετανικού υπερωκεανίου της εταιρείας White Star Line «Τιτανικός», που θεωρείτο τότε ως το «θαύμα της ναυπηγικής», γέννησε μια ολόκληρη παραφιλολογία σχετικά με τις συνθήκες του ναυαγίου πριν και κατά τη διάρκειά του, με αποτέλεσμα τη διάδοση μερικών δημοφιλών «αστικών μύθων», που έμειναν στην ιστορία κυρίως λόγω της, προ 15ετίας, ομώνυμης ταινίας του Καναδού σκηνοθέτη Τζέιμς Κάμερον. Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός αιώνα από τη ναυτική τραγωδία, πέντε από αυτούς τους μύθους καταρρίπτονται σε δημοσιεύματα των διεθνών μέσων ενημέρωσης.

* Μύθος 1: το δήθεν «αβύθιστο πλοίο»

«Είναι ο μεγαλύτερος μύθος σχετικά με τον "Τιτανικό"», λέει ο Ρίτσαρντ Χάουελς του βρετανικού πανεπιστημίου Κινγκς Κόλετζ, προσθέτοντας πως «η ίδια η εταιρεία ποτέ της δεν είπε κάτι σχετικό με το "αβύθιστο" του "Τιτανικού", αλλά είναι μια ιστορία που βολεύει παρά πολύ τη λαϊκή δοξασία γιατί φέρνει στο νου την αρχαιοελληνική έννοια της ύβρεως και την τιμωρία ενός καραβιού από τον Θεό εξαιτίας της αλαζονείας του». Αντιθέτως, όπως τονίζει ο Χάουελς, «η βύθιση του "Τιτανικού" δεν θεωρήθηκε τόσο σημαντικό γεγονός στην εποχή του, καθώς πολλοί πίστευαν τότε πως κάτι τέτοιο, αργά ή γρήγορα, θα συνέβαινε».

* Μύθος 2: η ορχήστρα «έπαιζε μέχρι το τέλος»

Ο μύθος λέει πως η ορχήστρα έπαιξε μέχρι τη βύθισή του, με τους επτά μουσικούς να παίζουν με τα πόδια τους χωμένα, κυριολεκτικά, μέσα στο νερό. Αυτόπτες μάρτυρες που είχαν διασωθεί, είχαν πει κατόπιν πως θυμούνται μεν την ορχήστρα να παίζει, αλλά φυσικά μέσα στο χαμό της ώρας εκείνης, κανείς δεν θυμάται αν έπαιξαν μέχρι το τέλος. «Σίγουρα πάντως δεν έπαιξαν τον θρησκευτικό ύμνο που ισχυρίζεται η ταινία του Κάμερον, αλλά ρυθμικά και δημοφιλή "ραγκτάιμ" κομμάτια της εποχής». «Η ιστορία με τους αυτόχειρες μουσικούς χρησιμοποιήθηκε, ποιητική αδεία, στην ταινία του 1998», τονίζει ο Πολ Λούντεν-Μπράουν, επικεφαλής της «Titanic Historical Society» και ιστορικός σύμβουλος του Καναδού σκηνοθέτη.

* Μύθος 3: ο καπετάνιος «πέθανε ηρωικά»

Ο καπετάνιος Έντουαρντ Σμιθ παρουσιάστηκε στην ταινία ως ένας βαριά πληγωμένος από τύψεις κι ενοχές άνθρωπος, που προτίμησε να πάει στον βυθό μαζί με το καράβι του από το να διασωθεί. «Τίποτα από αυτά δεν συνέβη όμως», τονίζει ο Λούντεν-Μπράουν. «Απλώς η τύχη του Σμιθ αγνοείται. Σαν να έγινε καπνός. Κανείς δεν ξέρει τι απέγινε. Ωστόσο, είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για το ναυάγιο του "Τιτανικού", αφού αυτός ήταν που οδήγησε το καράβι ανάμεσα στα παγόβουνα, θεωρώντας λανθασμένα ότι, παρά το μέγεθος του πλοίου του, μπορούσε με ελιγμούς να τα αποφύγει».

* Μύθος 4: ο «κακός» πρόεδρος της εταιρείας

Οι μύθοι περί του προέδρου της White Star Line, Μπρους Ισμέι, τον παρουσιάζουν ως έναν «καβγατζή» που πίεσε τον καπετάνιο να οδηγήσει το πλοίο μέσα από τα παγόβουνα για να κάνει πιο γρήγορα, καθώς και ότι όταν το πλοίο βυθιζόταν πήρε τη θέση μιας γυναίκας σε μια σωσίβια λέμβο, για να σωθεί. «Πολλοί αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν πως ο Ισμέι βοήθησε πολλούς επιβάτες να ανέβουν σε σωσίβιες λέμβους, προτού επιβιβαστεί στην τελευταία από αυτές», αναφέρει ο λόρδος Μέρσι, ο οποίος είχε διεξαγάγει την έρευνα για τις συνθήκες του ναυαγίου, λίγους μήνες μετά το δυστύχημα. Ο ίδιος ο Ισμέι σώθηκε και παραιτήθηκε από τη θέση του έναν χρόνο μετά, το 1913.

* Μύθος 5: η κλειδαμπαρωμένη «τρίτη θέση» επιβατών

Άλλος μύθος λέει πως, ανάμεσα από την πρώτη και τη τρίτη θέση επιβατών, υπήρχε μια πόρτα που έμεινε κλειδαμπαρωμένη, ακόμη και κατά τη διάρκεια του ναυαγίου, προκειμένου οι «κοινωνικά κατώτεροι» επιβάτες να μην έχουν την ευκαιρία να διασωθούν, αφήνοντας τους εύπορους επιβάτες να επιβιβαστούν στις σωσίβιες λέμβους. Όντως ένα τέτοιου τύπου κιγκλίδωμα υπήρχε, όμως η πόρτα δεν ήταν αμπαρωμένη και σίγουρα όχι κατόπιν εντολής. Σύμφωνα με το πόρισμα της έρευνας του Λόρδου Μέρσι, οι περισσότεροι επιβάτες της τρίτης θέσης (στην πλειοψηφία τους Αρμένιοι, Κινέζοι, Ολλανδοί, Ιταλοί, Ρώσοι και Σκανδιναβοί) αρνήθηκαν από μόνοι τους να αποχωριστούν τα λιγοστά τους υπάρχοντα και να επιβιβαστούν δίχως αυτά στις λέμβους - ενώ δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως δόθηκε εντολή από τον καπετάνιο να μείνουν κλειδωμένοι στον χώρο που τους αναλογούσε.

Οι μοναδικοί Έλληνες επιβάτες

ΜΠΟΡΕΙ οι περισσότεροι να γνωρίζουν την ιστορία των επιβατών του «Τιτανικού» Τζακ και Ρόουζ, όπως τη φαντάστηκε ο Τζέιμς Κάμερον, λίγοι, όμως, γνωρίζουν ότι στο πιο διάσημο ναυάγιο του κόσμου υπήρχαν και έλληνες επιβάτες. Οι τέσσερις άντρες κατάγονταν όλοι από το χωριό Άγιος Σώστης της Μεσσηνίας και κανένας τους δεν κατάφερε να επιζήσει. Όλοι οι νεαροί άνδρες, όπως δημοσιεύει η εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», ξεκίνησαν το ταξίδι τους προς τις ΗΠΑ με την ελπίδα ότι θα καταφέρουν να χτίσουν μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Ο 30χρονος Παναγιώτης Λυμπερόπουλος ήταν ο μεγαλύτερος από τους Έλληνες επιβάτες του «Τιτανικού» και ο μόνος που είχε σχέση με τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με όλα όσα έχουν γίνει γνωστά, ο Παναγιώτης Λυμπερόπουλος ήταν ο ιδιοκτήτης ενός μικρού εργοστασίου στη Νέα Υόρκη και είχε επιστρέψει στην Ελλάδα για να δει από κοντά τη βάπτιση του γιου του. Παρά τα παρακάλια της συζύγου, λίγες ημέρες μετά αποφάσισε να επιστρέψει και πάλι στη γη της επαγγελίας.

Μαζί του αποφάσισαν να ταξιδέψουν και οι δύο άλλοι συντοπίτες του, οι αδελφοί Χρονόπουλοι. Ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Απόστολος Χρονόπουλος, ήταν 26 ετών και ήταν εργάτης. Ο νεαρός άντρας επιβιβάστηκε στον «Τιτανικό» από το Χερβούργο μαζί με τον 19χρονο αδελφό του Δημήτρη. Καθότι και τα δύο αδέλφια ήταν επιβάτες της τρίτης θέσης, οι σοροί τους δεν βρέθηκαν ποτέ. Αντίθετα, το άψυχο σώμα του Παναγιώτη Λυμπεροπούλου εντοπίστηκε από τους ναύτες του πλοίου «Mackay Bennet» και αναγνωρίστηκε. Ο Παναγιώτης Λυμπερόπουλος ήταν ο μοναδικός που κατάφερε να επιβιβαστεί σε μιαν από τις σωστικές λέμβους, και αυτό επειδή μιλούσε αγγλικά και κατάφερε να φτάσει μέχρι το κατάστρωμα. Η σωστική αυτή λέμβος, όμως, βρέθηκε πολύ αργά και οι επιβάτες είχαν ήδη πεθάνει από ασιτία.

Ο τελευταίος έλληνας επιβάτης του «Τιτανικού» ήταν επίσης ο 19χρονος Βασίλειος Καταβέλης, ο οποίος ήλπιζε ότι θα καταφέρει να φτάσει στο Μιλγουόκι των ΗΠΑ. Η σορός του εντοπίστηκε από τα σωστικά συνεργεία και πάνω της βρέθηκε ένα εισιτήριο τρένου από τη Νέα Υόρκη προς το Μιλγουόκι, ένας μικρός καθρέφτης, δύο σημειωματάρια, μια χτένα και ένα κλειδί. Μάλιστα, τα προσωπικά του αντικείμενα παραδόθηκαν στα αδέλφια του Πέτρο, Παναγιώτη και Λαμπρινή στο λιμάνι του Πειραιά λίγο καιρό αργότερα.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι τόσο ο Λυμπερόπουλος όσο και ο Καταβέλης άλλαξαν τα εξιτήριά τους για να μπορέσουν να ταξιδέψουν μαζί με τους δύο αδελφούς.