Η Εκκλησία ανέκαθεν καταδίκαζε και απαγόρευε την άμβλωση, ταυτίζοντάς την με φόνο αφού αφαιρείται μια ζωή, η ζωή του κυοφορούμενου εμβρύου. Την άποψη αυτή ασπάζονται πολλοί, υπάρχουν όμως και αρκετοί άλλοι άνθρωποι που έχουν, αν όχι αντίθετη άποψη, την πεποίθηση ότι η Εκκλησία θα πρέπει να είναι λιγότερο «αυστηρή» και σε κάποιες περιπτώσεις να θεωρεί ότι η άμβλωση μπορεί να γίνει χωρίς ενδοιασμούς ή ενοχές.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Μητροπολίτης Πάφου Γεώργιος υπογραμμίζει ότι η Εκκλησία δεν αμφιταλαντεύτηκε καμιά φορά στο να καταδικάσει την άμβλωση ως φόνο. Τα έμβρυα, λέει, είναι ανθρώπινα όντα που δημιουργήθηκαν από το Θεό, ο οποίος και ενδιαφέρεται γι' αυτά.
Ο Πάφου Γεώργιος εξηγεί τη θέση της Εκκλησίας στο φλέγον θέμα και τονίζει ότι στον πυρήνα του όλου προβλήματος βρίσκεται το ερώτημα: Από πότε, από ποιαν, δηλαδή, στιγμή μπορούμε να μιλούμε για ανθρώπινη ζωή, πότε δηλαδή ξεκινά η ανθρώπινη ζωή;

Ερ.: Πανιερότατε, πότε ξεκινά η ζωή; Είναι γεγονός ότι οι απόψεις διίστανται.
Απ.: Για την Εκκλησία η ζωή ξεκινά με τη γονιμοποίηση του ωαρίου από το σπερματοζωάριο. Το ζυγωτό, δηλαδή, το γονιμοποιημένο ωάριο για την Εκκλησία είναι άνθρωπος που χρειάζεται τη δέουσα προσοχή και δεν επιτρέπεται για την Εκκλησία η καταστροφή του. Μπορεί κάποιοι γιατροί να λένε ότι μέχρι τις 14 μέρες δεν το θεωρούν ότι είναι άνθρωπος, πρέπει να προσκολληθεί στη μήτρα για να το θεωρούν. Η Εκκλησία θεωρεί πως -είτε μέσα στη μήτρα είτε στις σάλπιγγες είτε μέσα στο δοκιμαστικό σωλήνα- το ζυγωτό είναι άνθρωπος και χρειάζεται προστασία.
Σε καμιά περίπτωση δεν γίνεται δεχτή από την Εκκλησία η αφαίρεση ζωής, η καταστροφή ζωής. Επομένως εξ ορισμού αποκλείονται οι εκτρώσεις.
Το ότι η ζωή για την Εκκλησία ξεκινάει από την πρώτη στιγμή φαίνεται και από τις γιορτές που έχει θεσπίσει. Δεν γιορτάζουμε μόνο τη γέννηση της Παναγίας στις 8 Σεπτεμβρίου αλλά γιορτάζουμε και τη σύλληψή της από την Αγία Άννα 9 Δεκεμβρίου. Το ίδιο και για τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Γιορτάζει τη σύλληψή του στις 23 Σεπτεμβρίου και εννέα μήνες αργότερα, στις 24 Ιουνίου, τη γέννησή του. Και για την κατά σάρκα γέννηση του Χριστού έχουμε την αντίστοιχη εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου εννέα μήνες προηγουμένως.
Επομένως από την πρώτη στιγμή υπάρχει για την Εκκλησία ζωή και δεν επιτρέπεται η αφαίρεσή της.

Ερ.: Δεν νομίζετε, Πανιερότατε, ότι υπάρχουν και κάποιες ιδιαίτερα σοβαρές περιπτώσεις όπου η έκτρωση θα έπρεπε να «επιτρέπεται» από την Εκκλησία;
Απ.: Γίνεται λόγος για τρεις περιπτώσεις. Είτε όταν η κοπέλλα είναι θύμα βιασμού είτε αν έχει διαγνωσθεί ότι το παιδί που θα γεννηθεί θα είναι άρρωστο είτε τίθεται σε κίνδυνο η ζωή της μητέρας.
Θα επαναλάβω πάλι τη θέση της Εκκλησίας ότι στην κύηση δεν έχουμε ένα πρόβλημα που αφορά στη γυναίκα και το σώμα της. Έχουμε ένα νέο πρόσωπο, ένα νέο άνθρωπο που η σχέση του είναι σχέση προς το Θεό και όχι προς το γονέα, μητέρα ή πατέρα. Έστω και αν είναι μέσα στη μήτρα της μάνας του, έχει απευθείας σχέση με το Θεό. Η αφαίρεση της ζωής δεν ανήκει ούτε στη μητέρα ούτε στον πατέρα. Είναι ο Θεός που είναι Κύριος αυτής της νέας ζωής.

Ερ.: Στις περιπτώσεις βιασμού, η Εκκλησία δεν θα μπορούσε να διαμορφώσει άλλη άποψη και να «αποδεχτεί», κατά κάποιον τρόπο, την άμβλωση; Δεν θα μπορούσε να λάβει υπόψη το γεγονός ότι η γυναίκα, που είναι κι εκείνη άνθρωπος, έπεσε θύμα βιασμού και ότι έζησε μια πραγματικά άσχημη εμπειρία, έναν εφιάλτη που δύσκολα μπορεί να τον ξεπεράσει;
Απ. Η Εκκλησία και εδώ δεν μπορεί να συναινέσει σε αφαίρεση ζωής. Έχει διαπιστωθεί, τόσο επιστημονικά όσο και στατιστικά, ότι η μητέρα, έστω και αν βιάστηκε, θα έχει πολύ περισσότερα προβλήματα αν υποβληθεί σε έκτρωση παρά να κρατήσει το παιδί. Μίλησαν χθες οι γιατροί και είπαν και για θέματα σωματικά. Μπορεί να υπάρχουν τόσα προβλήματα ώστε να μην μπορεί να ξανατεκνοποιήσει. Είναι πολλές που δεν τεκνοποίησαν μετά από έκτρωση.
Στις περιπτώσεις βιασμού, εκείνο που συστήνεται σήμερα, και η επιστήμη το συστήνει, είναι μεταξύ 24 - 36 ωρών, σε αυτό το πρώιμο στάδιο, η γυναίκα να ζητήσει ιατρική βοήθεια· τότε αποφεύγεται η γονιμοποίηση. Δεν γίνεται τόσο εύκολα η γονιμοποίηση γιατί θα προχωρήσει το σπερματοζωάριο με πολύ αργές κινήσεις προς τις σάλπιγγες για να βρει, αν υπάρχει εκεί, ωάριο και περνά αυτό το διάστημα.

Καταφύγιο η Εκκλησία για ανύπανδρες μητέρες
Ερ.: Σήμερα αρκετοί μαθητές και μαθήτριες γυμνασίου έχουν σεξουαλικές σχέσεις και αποτελεί κοινό μυστικό ότι οι εκτρώσεις αποτελούν «σύνηθες» φαινόμενο. Ως Εκκλησία έχετε ασχοληθεί με το πρόβλημα αυτό; Μπορεί σήμερα μια 14χρονη κοπέλλα να φέρει στον κόσμο ένα παιδί και να το αναθρέψει, όταν η ίδια είναι ακόμα παιδί;
Απ.: Η θέση της Εκκλησίας είναι να συστήσει στους νέους εγκράτεια. Αλλά αν δεν μπορούν να είναι εγκραστείς, θα πρέπει να προσέχουν. Μεταξύ του φόνου και της προφύλαξης, ασφαλέστατα δεν έχει σύγκριση το ένα με το άλλο. Η Εκκλησία συστήνει την εγκράτεια· ούτε προγαμιαίες ούτε εξωγαμιαίες σχέσεις συστήνει ή δέχεται. Σε αυτές τις περιπτώσεις έχει πολλές ευθύνες και το σπίτι.
Εάν, παρ' όλες τις διδασκαλίες μας, μια μαθήτρια, μια νέα κοπέλα έμεινε έγκυος, τότε εμείς δεν θα συναινέσουμε στο να σκοτωθεί το μωρό. Η Εκκλησία είναι έτοιμη, και ήδη το έχει πράξει σε αρκετές περιπτώσεις, να παράσχει προστασία. Μια κοπέλα που είναι έγκυος και δεν θέλει να γίνει γνωστή η εγκυμοσύνη της, μπορεί να φιλοξενηθεί σε κάποιο σπίτι της Εκκλησίας ή σε κάποιο μοναστήρι, μακριά από τα βλέμματα του κόσμου, να το κυοφορήσει και να το φέρει στη ζωή και, αν η ίδια επιθυμεί, να δώσει το παιδί για υιοθεσία.
Ερ.: Ποιο το σκεπτικό της Εκκλησίας στην αρνητική θέση που διατυπώνει για τις αμβλώσεις, αν διαγνωσθεί έγκαιρα ότι το έμβρυο, το παιδί που θα γεννηθεί σε λίγους μήνες, θα πάσχει από κάποια σοβαρή ασθένεια;
Απ.: Υπάρχουν και γεννημένα μωρά που υποφέρουν από ανίατες ασθένειες, γιατί δεν τα σκοτώνουν και εκείνα; Αφού μιλούμε για ζωή, είτε εκτός της μητέρας είτε μέσα στη μητέρα. Γιατί να το σκοτώσω το αγέννητο μωρό που είναι εντελώς ανυπεράσπιστο. Ένα γεννημένο άρρωστο μωρό δεν το σκοτώνουμε, γιατί ένα αγέννητο να το σκοτώσουμε; Δεν είναι δεκτό για την Εκκλησία να γίνεται αφαίρεση ζωής, έστω και αν είναι άρρωστο. Και σε εξασθενημένο και αρρωστημένο σώμα υπάρχει μια αθάνατη ψυχή.

«Μεταξύ μητέρας - παιδιού προτιμούμε τη μητέρα»
Ερ.: Πολλές φορές βρισκόμαστε μπροστά σε δίλημμα όταν ακούμε το γιατρό να λέει: μια ζωή πρέπει να ζήσει, είτε της μητέρας είτε του παιδιού. Σ' αυτή την περίπτωση, που αν και σπάνια, εντούτοις τη συναντούμε, η Εκκλησία μπορεί να «δεχθεί» την άμβλωση;
Απ.: Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες γιατρών που λένε μια ζωή θα ζήσει, είτε της μητέρας είτε του παιδιού. Αν και σήμερα με την εξέλιξη της επιστήμης δεν είναι τόσο συχνά αυτά τα φαινόμενα, τότε, αν υπάρχει αυτό το δίλημμα, η Εκκλησία κατ’ οικονομίαν παραβλέπει και προτιμά, μεταξύ των δύο ζωών, τη ζωή της μητέρας από την οποί εξαρτώνται και άλλοι, έχει άλλα παιδιά, γονείς, σύζυγο. Κάθε περίπτωση είναι ειδική, πρέπει να τη δει ο άνδρας ή η γυναίκα με έναν πνευματικό που θα τους καθοδηγήσει. Έχει γυναίκες που δέχθηκαν να κρατήσουν τα παιδιά έστω και με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής. Στο τέλος έζησαν και εκείνες και τα παιδιά τους.