Την Κυριακή, 19 Φεβρουαρίου 2012, δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» (την εφημερίδα του ΚΚΕ) και την Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου, αναδημοσιεύτηκε (με μικρές παραλλαγές) στη «Χαραυγή» (την εφημερίδα του ΑΚΕΛ), ένα σημαντικό άρθρο που καταγγέλλει την απαξίωση των κομμουνιστών ηρώων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης από αυτό που αποκαλεί αστικό κράτος και αστικό Τύπο της σημερινής δημοκρατικής Ρωσίας, είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού.

Το άρθρο αναφέρεται στην υποβάθμιση και την παραμέληση του μουσείου της 18χρονης μαθήτριας Ζόγιας Κοσμοντεμιάνσκαγια, που στεγάζεται στο σχολείο της αρ. 201 στη Μόσχα, «όπου λησμονούνται και χάνονται ιστορικά εκθέματα», σύμφωνα με τη διατύπωση του αρθρογράφου.

Το θέμα έφερε στην επιφάνεια η ιστοσελίδα του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας - Επαναστατικού Κόμματος Κομμουνιστών (ενός ακροαριστερού εξωκοινοβουλευτικού κόμματος στη Ρωσία που θεωρεί το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας του Γκενάντι Ζουγκάνοφ πολύ… δεξιό) και που περιγράφει ως εξής την κατάσταση του μουσείου:

«Παντού γύρω βρoμιά και αποτσίγαρα. Τους τοίχους μολύνουν χυδαίες βρισιές για τους ήρωες, γραμμένες από φασίστες που νομίζουν ότι έτσι μπορούν να σβήσουν τους ήρωες από τη μνήμη του λαού. Μέσα σε αυτό το νοσηρό "σκηνικό", που κάποτε ήταν η τάξη της Ζόγιας και αργότερα το μουσείο προς τιμήν της, βρίσκονται σπασμένες δύο προτομές: Της Ζόγιας και του αδερφού της, επίσης ήρωα της ΕΣΣΔ όπως και εκείνη, λοχαγού Αλεξάντρ Κοσμοντεμιάνσκι».

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα, «η θρυλική Ζόγια Κοσμοντεμιάνσκαγια, σύμβολο θυσίας και ηρωισμού του σοβιετικού λαού κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, συνελήφθη από τους Γερμανούς φασίστες και στις 29 Νοεμβρίου 1941, στο κατεχόμενο από τους Ναζί χωριό Πετρίσεβο στα περίχωρα της Μόσχας, εκτελέστηκε διά απαγχονισμού, αφού πρώτα υπέστη φρικτά, κτηνώδη, ανομολόγητα βασανιστήρια.

Μία χαρακτηριστική στιγμή από την ανάκρισή της όπως την κατέθεσαν οι κάτοικοι του Πετρίσεβο τον Φεβρουάριο του 1942, αμέσως μετά την απελευθέρωση από τον "Κόκκινο Στρατό": Τη ρωτάει ο Γερμανός: "Πού είναι ο Στάλιν;". Εκείνη απάντησε: "Ο Στάλιν είναι στο πόστο του"! Την ημέρα της εκτέλεσης περπατούσε ίσια, με ψηλά το κεφάλι, σιωπηλή, περήφανη (...) Τότε φώναξε: "Πολίτες! Μην καθόσαστε και κοιτάτε. Πολεμήστε! (...) Σύντροφοι, η νίκη είναι δική μας! Η Σοβιετική Ένωση είναι ανίκητη και δεν πρόκειται να νικηθεί! Γερμανοί στρατιώτες, πριν να είναι αργά, παραδοθείτε"»!

Να παρατηρήσω αρχικά ότι οι καταγγελίες για την καταστροφή των κομμουνιστικών μνημείων και ηρώων από τους «χυδαίους αστούς», προέρχονται από τον κατ’ εξοχήν πολιτικό χώρο -τον κομμουνιστικό- που απαξιώνει, υποτιμά και δεν αναγνωρίζει τους ήρωες που δεν είναι «δικοί» του ιδεολογικά.

Θα τιμούσε άραγε το ΚΚΕ ή το ΚΕΚΡ-ΕΚΚ ή το ΑΚΕΛ κάποιους ναζιστές πολιορκητές του Στάλιγκραντ, επειδή σε ατομικό επίπεδο, πολέμησαν και πέθαναν με ηρωισμό;

Μπα! Εδώ τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ τους αποκαλούν φασίστες και όσους από αυτούς τους «τιμούν» με το ζόρι, τους παρουσιάζουν να ήταν αριστεροί ή κρυπτοαριστεροί.

Τα ερωτήματα μένουν: Πρέπει η δημοκρατική πολιτεία να εξακολουθήσει να τιμά αγνούς ήρωες σαν τη Ζόγια Κοσμοντεμιάνσκαγια που όμως έδωσαν τη ζωή τους στο όνομα μιας αποτυχημένης ιδεολογίας που ιστορικά αποδείχτηκε λάθος και απορρίφθηκε από τον λαό;

Τιμώντας τον ατομικό ηρωiσμό της Ζόγιας, η δημοκρατία τιμά μήπως τον εγκληματικό σταλινισμό;