Παρακολούθησα στην κρατική τηλεόραση τις δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού για την υπόθεση του αποβληθέντος στελέχους Κυριάκου Τυρίμου, πρώην βουλευτή, που διεκδικεί την κενωθείσα έδρα του κόμματος ως πρώτος επιλαχών στις βουλευτικές εκλογές του 2006. Ο Άντρος Κυπριανού είπε ότι η βουλευτική έδρα θα πρέπει να κατακυρωθεί στον δεύτερο επιλαχόντα Πανίκο Χάμπα, γιατί ο Κυριάκος Τυρίμος αποβλήθηκε και δεν ανήκει πλέον στο ΑΚΕΛ.

Ο Άντρος Κυπριανού τα είπε όλα αυτά χωρίς να έχει στο πρόσωπό του την έκφραση που θα είχαν σε παρόμοια περίσταση τα πρόσωπα των Εζεκία Παπαϊωάννου και Δημήτρη Χριστόφια. Δεν είχε, δηλαδή, ούτε τη συνοφρυωμένη αυστηρότητα του πρώτου ούτε την αδιαπέραστη ψυχρότητα του δεύτερου.

Αντίθετα ήταν χαμογελαστός και μειλίχιος όπως πάντα, δεν ύψωσε τον τόνο της φωνής του, δεν εξετράπη σε χαρακτηρισμούς. Όμως, άθελά μου, ανατρίχιασα γιατί η χαμογελαστή του μειλιχιότητα ήταν το ίδιο ανελέητη με τη σκληρότητα που θα επιδείκνυαν οι δύο προκάτοχοί του απέναντι σε ένα «ανυπάκουο» μέλος του κόμματος.

Στην πραγματικότητα ο Άντρος Κυπριανού, με αυτήν τη δήλωση, διακήρυξε δημόσια την αμετάκλητη καταδίκη του Κυριάκου Τυρίμου σε πολιτικό και ηθικό θάνατο στη συνείδηση του κόσμου του ΑΚΕΛ. Έδωσε το σύνθημα για να του γυρίσουν την πλάτη όλα τα στελέχη, τα μέλη και οι φίλοι αυτού του ιδιόρρυθμου ολοκληρωτικού κομματικού μηχανισμού, που επιφυλάσσει τα πιο εκδικητικά πλήγματα στα ίδια τα παιδιά του, όταν κρίνει ότι αυτά «παραστράτησαν».

Τι κι αν ο Κυριάκος Τυρίμος, ο αξιοσέβαστος γιατρός, ο έντιμος οικογενειάρχης, ο αφοσιωμένος κομμουνιστής, ήταν βουλευτής και μέχρι το 2006 υποψήφιος βουλευτής του κόμματος; Τι κι αν πρόσφερε στο κόμμα σαράντα χρόνια, από την εφηβεία του ως εδονόπουλο στο Καλό Χωριό Κλήρου, μέχρι την παρούσα ώριμη ηλικία του;

Για το Γενικό Γραμματέα και τα άλλα μιλιταριστικά στελέχη του κόμματος, ο Κυριάκος Τυρίμος είναι persona non grata, ένας ανεπιθύμητος, ένας ξένος, ένας επικίνδυνος εχθρός, από τη στιγμή που ενέργησε και σκέφτηκε διαφορετικά από ό,τι ενέργησαν και σκέφτηκαν εκείνοι.
Δύο ήταν τα θανάσιμα «αμαρτήματα» του Τυρίμου, που οδήγησαν τελικά στην επ’ αόριστον αποβολή του από το ΑΚΕΛ τον Απρίλη 2008: Πρώτο «αμάρτημα» η άρνησή του να καταβάλει στο κόμμα το εφάπαξ που πήρε από το Δημόσιο μετά την αποχώρησή του το 1996 από το γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας όπου εργαζόταν ως γαστρεντερολόγος και αφού το κόμμα τον πρότεινε βουλευτή (Τα χρήματα αυτά, που τα είχε κερδίσει με σκληρή πολύχρονη εργασία, τα χρειαζόταν για να σπουδάσει τους δύο γιους του).

Το δεύτερο «αμάρτημά» του ήταν η άποψή του ότι το ΑΚΕΛ δεν έπρεπε να αποχωρήσει από την Τριμερή κατά τις προεδρικές εκλογές του 2008 και ότι ο τότε Γενικός του Γραμματέας Δ. Χριστόφιας θα έπρεπε να κατέβει ως υποψήφιος Πρόεδρος της Τριμερούς.

Από τότε ο Κυριάκος Τυρίμος είναι τελειωμένος για το ΑΚΕΛ. Του κόλλησαν τη ρετσινιά του αποστάτη, που δήθεν εργαζόταν για τον Τάσσο Παπαδόπουλο και όχι για τον Χριστόφια. Και του κόλλησαν και τη ρετσινιά αυτού που «έφαγε ριάλια» του κόμματος. Από τότε ο Κυριάκος Τυρίμος ζει τη μεγαλύτερη προσωπική τραγωδία του - την τραγωδία που έζησαν, πριν από αυτόν, εκείνοι που έκτισαν και στερέωσαν το ΑΚΕΛ: Ο Ζιαρτίδης. Ο Δίγκλης. Ο Φάντης. Ο Παπαπέτρου. Και τόσοι άλλοι, που έπεσαν υπό δυσμένεια και καταδιώχτηκαν βάναυσα και απάνθρωπα από «το πιο ανθρώπινο κόμμα», επειδή για κάποιο ζήτημα διαφώνησαν.

Παλεύει ο Τυρίμος για να καθαρίσει το μέτωπό του από τη ρετσινιά, να άρει την αδικία εναντίον του, να πάρει πίσω την αξιοπρέπεια που του έκλεψαν. Γι’ αυτό διεκδικεί και την έδρα στο ΑΚΕΛ, που βέβαια του ανήκει. Και η τραγωδία του θα γίνει μεγαλύτερη, όχι αν χάσει την έδρα, αλλά αν την κερδίσει.