Η σχέση του Γάλλου Ζιλ Ριμέ με τον θεσμό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο, είναι τόσο αδιάρρηκτη όσο αυτό. Πληκτρολογήστε στα ελληνικά τις λέξεις «Ζιλ Ριμέ» στο GOOGLE και το πρώτο αποτέλεσμα που θα σας βγάλει είναι… το Παγκόσμιο Κύπελλο!

Χωρίς τον Ζιλ Ριμέ δεν θα βλέπαμε ποτέ τον Πελέ να κρατάει στα χέρια του το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο Μαραντόνα δεν θα έκανε ποτέ το «χέρι του Θεού», δεν θα έκλαιγε ποτέ με το χρυσό τρόπαιο στην αγκαλιά. Οι «ιπτάμενοι Ολλανδοί» δεν θα είχαν παρουσιάσει το «ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο» και η Εθνική Ιταλίας δεν θα είχε… εκνευρίσει τους πάντες με την εξωφρενικά τέλεια τακτική της!

Αν κάθε τέσσερα χρόνια καθόμαστε στον καναπέ μας και απολαμβάνουμε δεκάδες αγώνες, συγκινούμαστε, φωνάζουμε, ουρλιάζουμε στα γκολ και πανηγυρίζουμε τις επιτυχίες των αγαπημένων μας ομάδων, αυτό οφείλεται σ’ έναν άνθρωπο: τον Ζιλ Ριμέ. Το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι η κληρονομιά που άφησε στον πλανήτη ο Γάλλος ποδοσφαιρικός παράγοντας, τη δεύτερη σημαντικότερη διοργάνωση μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ποιος είναι
Ο Ζιλ Ριμέ γεννήθηκε στα περίχωρα του Παρισιού στις 24 Οκτωβρίου 1873. Η φτωχή οικογένειά του μετακόμισε στο Παρίσι σε ηλικία 11 ετών και πολύ νωρίς κατάλαβε ότι η νομική επιστήμη ήταν αυτό που ήθελε να ακολουθήσει. Το 1897, το ποδόσφαιρο μπαίνει για πρώτη φορά στη ζωή του. Με μια παρέα φίλων του ιδρύει την ομάδα Ρεντ Σταρ (καμία σχέση με τον Ερυθρό Αστέρα του Βελιγραδίου). Το σημαντικότερο αυτής της ομάδας, ήταν η μία διάκριση των παικτών ανάλογα με την κοινωνική τους τάξη. Κάτι ιδιαίτερα σημαντικό στα τέλη 1800. Έγινε μέλος της FIFA και από τότε άρχισε να μοιράζεται την ιδέα του για ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, με τα άλλα μέλη της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας. Φυσικά θα πρέπει να αναφέρουμε πως η επιρροή της FIFA σε εκείνα τα χρόνια ήταν μηδαμινή, αφού και το ποδόσφαιρο ήταν ακόμα στα αρχικά του στάδια. Αποτελούσε το άθλημα κυρίως των Άγγλων και μάλιστα των χαμηλότερων κοινωνικά τάξεων και ως εκ τούτου δεν είχε την απήχηση που χρειαζόταν ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί σε όλο τον πλανήτη, πόσω μάλλον να διοργανωθεί μία παγκόσμιας εμβέλειας διοργάνωση. Από το 1904 όταν και βρέθηκε στη FIFA, ο Ζιλ Ριμέ και για τα επόμενα δέκα χρόνια, η ιδέα του έμεινε απλώς ένα… όνειρο. Ο Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε ακόμα πιο πίσω την επαναστατική ιδέα του Ριμέ. Το 1914 ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι πλέον γεγονός και αυτόματα κάθε σκέψη μπαίνει στο συρτάρι. Δεν γινόταν κι αλλιώς…
Ο Ζιλ Ριμέ πολέμησε ως αξιωματικός του γαλλικού στρατού. Και όμως, μέσα στον πόλεμο, ο Ριμέ κατάλαβε και πίστεψε ακόμα περισσότερο στην ιδέα του για την διοργάνωση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου…

Γερμανοί στρατιώτες Vs Βρετανοί στρατιώτες
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, Γερμανοί στρατιώτες έπαιξαν ποδόσφαιρο με τους Βρετανούς συναδέλφους τους στην ουδέτερη ζώνη που χωρίζει τα χαρακώματα των δύο πλευρών. Στη ζώνη που οι Άγγλοι ονομάζουν No Man's Land. Το ποδόσφαιρο δεν ήταν πλέον μία αγγλική συνήθεια! Ήταν ένα άθλημα που αγκάλιαζε τον κόσμο.

Ο πρώτος πρόεδρος
Το 1919 ο Πόλεμος έχει πια τελειώσει. Ο Ριμέ θα γίνει ο πρώτος πρόεδρος της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου. Δύο χρόνια αργότερα, το 1921 θα αναλάβει την προεδρία της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, της FIFA και θα παραμείνει εκεί μέχρι το 1954, έχοντας όλο τον χρόνο μπροστά του να δώσει σάρκα και οστά στο μεγάλο του όνειρο. Άλλωστε η επόμενη μέρα του αιματηρού και καταστροφικού Α’ Παγκοσμίου Πολέμου απαιτεί ιδέες, όνειρα και ενότητα. Όμως τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Η Μεγάλη Βρετανία, η μητέρα του ποδοσφαίρου, είχε αποχωρήσει από τη FIFA μη θέλοντας να συμμετέχει σε μία Συνομοσπονδία μαζί με πρώην εχθρούς στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η δε ιδέα του Ριμέ για ένα Μουντιάλ κτυπούσε ακόμα και στο εμπόδιο που λεγόταν Πιέρ Ντε Κουμπερτέν.

Η χρονιά-σταθμός 1928
Παρά τα εμπόδια, η FIFA του Ζιλ Ριμέ αποφασίζει το 1928 να προχωρήσει στη διοργάνωση του πρώτου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η απόφαση για να διεξαχθεί στην Ουρουγουάη το 1930 λήφθηκε για έναν απλό λόγο. Η κυβέρνηση της χώρας δέχθηκε να πληρώσει όλα τα έξοδα των ομάδων ώστε να μεταβούν στη χώρα της Λατινικής Αμερικής για το τουρνουά. Ένας δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το υψηλό επίπεδο του ποδοσφαίρου στη Λατινική Αμερική. Όπερ και εγένετο. Οι ευρωπαϊκές Ομοσπονδίες αντιτάχθηκαν στη διοργάνωση αυτήν, αφού το 1930 δεν υπήρχαν αερογραμμές και ως εκ τούτου οι ομάδες θα στερούνταν τους ποδοσφαιριστές τους για ένα τρίμηνο! Τελικά, μόνο τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες έλαβαν μέρος. Η Γαλλία, η Γιουγκοσλαβία, το Βέλγιο και η Ρουμανία. Η Ουρουγουάη κατέκτησε το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο και η διοργάνωση σημείωσε τεράστια επιτυχία. Η συνέχεια δόθηκε στη φασιστική Ιταλία του Μουσουλίνι και γι’ αυτό επικρίθηκε έντονα ο Ριμέ. Η πολιτική ήταν πλέον μέρος του ποδοσφαίρου. Όπως και τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1938, όταν οι Γερμανοί παίκτες χαιρετούσαν ναζιστικά πριν τους αγώνες τους. Κάτι που σίγουρα δεν ήθελε ο Ζιλ Ριμέ. Το 1956 προτάθηκε για το Βραβείο Νόμπελ, όμως απορρίφθηκε. Κάποιοι υποστηρίζουν πως η διεξαγωγή του Μουντιάλ στην Ιταλία του Μουσολίνι, το 1934, τον είχε καταστρέψει.

Στις 16 Οκτωβρίου του 1956, ο Ζιλ Ριμέ έφυγε από τη ζωή, πλήρης ημερών και με ένα πολύ σημαντικό προνόμιο: γνωρίζοντας πολύ καλά ότι το όνειρο της ζωής του είχε μπει για τα καλά στις καρδιές εκατομμυρίων φιλάθλων.

Ο ίδιος είχε την ευτυχία να ζήσει τις διοργανώσεις του 1930, 1934, 1938, 1950, 1954 ως πρόεδρος της ΦΙΦΑ (υπήρξε ο μακροβιότερος). Προς τιμήν του μάλιστα είχε ονομαστεί «Jules Rimet» και το βαρύτιμη τρόπαιο που κέρδιζε ο νικητής.
Το φιλοτέχνησε το 1929 ο επίσης Γάλλος γλύπτης Αμπέλ Λαφλέρ, απεικόνιζε μια φτερωτή Νίκη από μασίφ, ασήμι με επίστρωση χρυσού. Η βάση ήταν από πέτρα lapis lazuli. Το ύψος του ήταν 35 εκ. και το βάρος του 3, 8 κιλά. Σήμερα δεν υπάρχει πια. Κλάπηκε το 1983 από τα γραφεία της βραζιλιάνικης ομοσπονδίας, που το είχε τοποθετήσει στις προθήκες της, επειδή η ομάδα του Πελέ το είχε κατακτήσει για τρίτη φορά το 1970. Ο Ζιλ Ριμέ είχε φροντίσει να φυλαχτεί το τρόπαιο στα δύσκολα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στο στρώμα ενός κρεβατιού.