Στην εποχή μας, οι κανονισμοί των ποδοσφαιρικών Αρχών επιτρέπουν σ’ έναν ποδοσφαιριστή να αγωνιστεί μόνο σε μία εθνική ομάδα και φυσικά άπαξ και φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο, δεν μπορεί με τίποτα να αγωνιστεί με άλλη εθνική, ακόμα κι αν πάρει την υπηκοότητα μιας δεύτερης χώρας. Τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στους πιο γνωστούς ποδοσφαιριστές μιας εποχής, όπου η απαγόρευση δεν υπήρχε και το δικαίωμα να αλλάξει κάποιος παίκτης εθνική ομάδα, ήταν αναφαίρετο!

Λάζλο Κουμπάλα… ο ρέκορντμαν!
Ο θρύλος της Μπαρσελόνα, Λάζλο Κουμπάλα, είναι ο άνθρωπος που κατέχει το ρεκόρ, αφού φόρεσε τις φανέλες τεσσάρων εθνικών ομάδων! Ναι, τεσσάρων… καλά διαβάσατε. Ο Κουμπάλα αγωνίστηκε 6 φορές με την Εθνική Τσεχοσλοβακίας, 3 φορές με την Εθνική Ουγγαρίας, 19 φορές με την Εθνική Ισπανίας, ενώ είχε και 4 συμμετοχές με την Εθνική Καταλονίας, που είναι μεν αναγνωρισμένη εθνική ομάδα, δεν λαμβάνει όμως μέρος σε διεθνείς διοργανώσεις, αλλά δίνει ένα επίσημο φιλικό κάθε χρόνο.

Ντι Στέφανο… τρεις Εθνικές!
Το μεγαλύτερο και πιο βαρύ όνομα της Ρεάλ Μαδρίτης, ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο, αγωνίστηκε με τρεις διαφορετικές εθνικές ομάδες. Ξεκίνησε αγωνιζόμενος στη γενέτειρά του Αργεντινή, έχοντας 7 συμμετοχές. Στη συνέχεια φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής Κολομβίας δύο μόλις φορές και τέλος, έχοντας 31 συμμετοχές, έπαιξε με την Εθνική Ισπανίας. Εκεί δηλαδή που έχει στεριώσει μετά τη μεγαλειώδη του παρουσία στη Ρεάλ Μαδρίτης. Σε όλη την καριέρα του έδωσε 1.166 αγώνες πρωταθλήματος σε Αργεντινή, Κολομβία και Ισπανία και σημείωσε 829 γκολ. Σήμερα είναι επίτιμος πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης.

Λουίς Μόντι, έπαιξε σε δύο τελικούς Μουντιάλ με διαφορετικές ομάδες!
Αυτό είναι το μοναδικό ρεκόρ Παγκοσμίου Κυπέλλου που θα μείνει ακατάρριπτο! Ο Λουίς Μόντι έπαιξε σε δύο συνεχόμενους τελικούς, το 1930 και το 1934. Μόνο που έπαιξε με διαφορετική ομάδα. Με την Αργεντινή το 1930 στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης και με την Ιταλία το 1934 στη Ρώμη κόντρα στην Τσεχοσλοβακία. Έχασε τον πρώτο, κέρδισε τον δεύτερο. Κι έτσι όπως είναι πλέον οι κανονισμοί δεν θα μπορέσει κανείς άλλος να επαναλάβει την επιτυχία του. Με μια ομάδα ναι, με δύο ποτέ!

Ζοζέ Αλταφίνι-Ματσόλα: Με Βραζιλία και Ιταλία
Ήταν ο κλασικός σέντερ φορ. Αυτό που σήμερα ονομάζουμε το νο.9. Ο Ζοζέ Αλταφίνι - Ματσόλα αγωνίστηκε σε δύο Μουντιάλ με δύο διαφορετικές ομάδες. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958 στην πρεμιέρα της Βραζιλίας κόντρα στην Αυστρία πέτυχε δύο γκολ. Στους άλλους αγώνες όμως προτιμήθηκε ο Βαβά. Στη διάρκεια του Μουντιάλ τον απέκτησε η Μίλαν. Στην Ιταλία έμεινε είκοσι χρόνια. Εξαιτίας της ιταλικής καταγωγής του πολιτογραφήθηκε Ιταλός και στο επόμενο Μουντιάλ έπαιξε με τη «Σκουάντρα Ατζούρα».

Φέρεντς Πούσκας: Σε Ουγγαρία και Ισπανία
Έφτιαξε το όνομά του αγωνιζόμενος σ’ εκείνη την εκπληκτική Εθνική Ουγγαρίας της δεκαετίας του ’50 που άλλαξε πολλά στον τρόπο με τον οποίο προσέγγιζαν το άθλημα οι προπονητές και οι παίκτες. Όμως ο Φέρεντς Πούσκας φόρεσε και άλλη φανέλα εθνικής ομάδας. Και αυτή ήταν της Ισπανίας, αφού η παραμονή του στη Ρεάλ Μαδρίτης τού έδωσε τη δυνατότητα και το δικαίωμα να πάρει την υπηκοότητα και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη χώρα που τον φιλοξενούσε.

Με… το ζόρι με την Εθνική Γερμανίας και ο θάνατος του Ζίντελαρ
Το 1938 η Γερμανία καταλαμβάνει την Αυστρία, ολοκληρώνοντας έτσι την «Anschluss» («την Ένωση») που οραματιζόταν, ο αυστριακής καταγωγής Χίτλερ. Η εθνική ομάδα της Αυστρίας, η οποία είχε καταφέρει να περάσει στο επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Γαλλία, διαλύθηκε. Στις 3 Απριλίου του ίδιου έτους αποφασίστηκε να διεξαχθεί ένας αγώνας προς τιμήν της «ένωσης» αυτής, μεταξύ της «Ostmark» (Αυστρίας) και της «Altreich» (Γερμανίας). Ο αγώνας θα γινόταν στο στάδιο Πράτερ στη Βιένη και προσκεκλημένοι ήταν αξιωματούχοι του Γ΄ Ράιχ.
Ο Ματίας Ζίντελαρ, που ήταν αρχηγός της Αυστρίας, αποφάσισε να συμμετέχουν όχι με τις παραδοσιακές ασπρόμαυρες στολές της χώρας, αλλά με νέες σε χρώματα κόκκινο - άσπρο - κόκκινο. Το παιχνίδι ήταν κανονισμένο να λήξει ισόπαλο. Οι εφημερίδες της εποχής αναφέρουν πως ο Ζίντελαρ έχασε αρκετές ευκαιρίες βγάζοντας την μπάλα άουτ, αλλά και τον τρόπο που πανηγύρισε το πρώτο γκολ του αγώνα, 20 λεπτά πριν από το τέλος, το οποίο και πέτυχε μπροστά στην εξέδρα των επισήμων η οποία ήταν γεμάτη από εθνικοσοσιαλιστές αξιωματούχους. Ο αγώνας τελείωσε τελικά 2-0 υπέρ των Αυστριακών, με το δεύτερο γκολ να το πετυχαίνει ο φίλος του Καρλ Σέστα με μακρινό φάουλ. Στον επαναληπτικό αγώνα η Γερμανία νίκησε 9-1 κόντρα σε μιαν Αυστρία που είχε παρατήσει -από αντίδραση- το παιχνίδι. Οι καλύτεροι παίκτες της Αυστρίας αποφασίστηκε να συμμετέχουν στην ομάδα της Γερμανίας, όμως ο Ζίντελαρ αρνήθηκε να συμμετέχει σε αυτήν, επικαλούμενος τραυματισμούς και την ηλικία του (στην πραγματικότητα από απέχθεια για το ναζιστικό καθεστώς). Αποφάσισε να ανοίξει μια καφετερία καθώς η ομάδα του δεν έδινε αγώνες. Εκεί τον προσέγγισαν μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, αλλά αρνήθηκε να συμμετέχει σε οτιδήποτε ποδοσφαιρικό. Τελικά συμμετείχε σε έναν τελευταίο αγώνα στις 16 Δεκεμβρίου 1938 ενάντια στη Χέρτα Βερολίνου, όπου έληξε 2-2, πετυχαίνοντας ένα γκολ.
Στις 29 Ιανουαρίου 1939, ο Ματίας Ζίντελαρ και η φίλη του Καμίλα Καστανιόλα βρέθηκαν νεκροί στο σπίτι τους. Δεν υπήρχαν ενδείξεις δολοφονίας και η επίσημη εκδοχή ήταν ότι οι θάνατοι οφείλονταν σε δηλητηρίαση από μονοξίδιο του άνθρακα. Ο Αυστριακός συγγραφέας Φρίντριχ Τόρμπεργκ εμπνεύστηκε ένα ποίημα από τον θάνατό του («Auf den Tod eines Fußballers» - Για τον θάνατο ενός ποδοσφαιριστή), στο οποίο εμφανίζει τον Ζίντελαρ να αυτοκτονεί επηρεασμένος από την κατοχή της Αυστρίας. Αρκετοί ισχυρίστηκαν πως ο θάνατος προήλθε από ατύχημα, ενώ το 2000, σε ένα ντοκιμαντέρ του BBC, ο φίλος του Ζίντελαρ, Έγκον Ούλμπριχ, υποστήριξε πως οι τοπικές ναζιστικές Αρχές εκείνης της εποχής σκηνοθέτησαν τον θάνατό του ώστε να φανεί σαν ατύχημα.