Αν έπρεπε να γράψουμε μια καλη κουβέντα για καθετί θετικό που έβγαλε στον αγωνιστικό χώρο του ΓΣΠ η Ομόνοια στο προχθεσινό ντέρμπι με την Ανόρθωση (1-3), κάπου εδώ θα έπρεπε να βάλουμε μια τελεία! Υπερβολικό; Ίσως. Ενδεικτικό, όμως, της κακής εικόνας που έβγαλαν οι "πράσινοι" σε ομαδικό, αλλά κυριώς σε ατομικό επίπεδο σε ενα κρίσιμο ντέρμπι. Με εξαίρεση 2-3 ποδοσφαιριστές, η Ομόνοια ήταν "άψυχη", προβλέψιμη, χωρίς καθαρό μυαλό και τσαμπουκά σε ένα παιχνίδι που υποτίθεται ότι θα έκρινε πολλά στην προσπάθεια που καταβάλλει για να πετύχει τον αναθεωρημένο στόχο της κατάκτησης μιας θέσης στην πρώτη τετράδα με το τέλος της κανονικής περιόδου.
Αν εξαιρέσει κανείς τον Αντράντε, ο οποίος έκανε πολύ καλό παιχνίδι και θύμησε σε όλους γιατί έλειψε τόσο πολύ από την ομάδα ουσιαστικά σε ολόκληρη τη χρονιά λόγω τραυματισμού, τον Ασίς που προσπαθούσε μόνος του να κρατήσει τα προσχήματα στη μεσαία γραμμή, άντε και τον Αλαμπί που είχε κάποιες θετικές προσπάθειες (μέχρι ενός χρονικού σημείου στο παιχνίδι), οι υπόλοιποι έκαναν ένα ανεξήγητα μέτριο παιχνίδι.
Ο Λεβίτα για ακόμα ένα παιχνίδι δεν κατάφερε να κάνει τη διαφορά, ο Σπούνγκιν ήταν... αλλού για αλλού, ο Σκαραμοτσίνο σε κάποιες περιπτώσεις περνούσε η μπάλα από δίπλα του και δεν έκανε προσπάθεια να την προλάβει, Λεάντρο και (κυρίως) Ζοάο Άλβες δεν βοήθησαν καθόλου, ο Εφραίμ συνέχισε τις χαμηλές πτήσεις, ο Χριστοφή έκανε ένα από τα πιο ανούσια φετινά του παιχνίδια, ενώ ο Αντρέ Άλβες έδειχνε να θέλει αλλά να μην μπορεί. Ανύπαρκτη ήταν και η αντίδραση του Τόνι Σαβέβσκι από τον πάγκο. Όχι γιατί δεν έκανε αλλαγές, αλλά γιατί την περισσότερη ώρα παρακολουθούσε απαθής και καθιστός την εξέλιξη του αγώνα από τον πάγκο.
Όλα αυτά μαζί συνέθεταν ένα σκηνικό που δεν θα μπορούσε να αποφέρει κάτι θετικό για τους πράσινους, οι οποίοι το μόνο που κατάφεραν ήταν να πετύχουν ένα γκολ στο τελευταίο λεπτό της κανονικής διάρκειας (αλήθεια, ο Άλβες ακόμη το πανηγυρίζει;) και να μαζέψουν κάπως τη μεγάλη έκταση που πήρε το σκορ στο δεύτερο ημίχρονο.
Το ότι δεν είναι αυτές οι δυνατότητες της φετινής Ομόνοιας ειναι δεδομένο. Όπως δεδομένο είναι ότι η χθεσινή Ανόρθωση ήταν η καλύτερη ομάδα που αντιμετώπισε το "τριφύλλι" στο ΓΣΠ -και όχι μόνο-. Το εύλογο ερώτημα που δημιουργείται είναι τι έφταιξε για να παρουσιαστεί αυτή η προβληματική εικόνα και γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών του Τόνι Σαβέβσκι παρουσίαστηκε τόσο κατώτερη των προσδοκιών.
Δημιουργούνται φυσικά και κάποια ερωτηματικά ενόψει συνέχειας. Μπορεί η Ομόνοια να αντιδράσει και να παρουσιάσει συνέπεια και σταθερότητα μέχρι το τέλος της κανονικής περιόδου; Μπορεί να παρουσιάσει χαρακτήρα, κυρίως στα εκτός έδρας παιχνίδια, και να κτίσει ένα νικηφόρο σερί που θα τη βάλει και πάλι δυναμικά στη διεκδίκηση μιας θέσης στο πρώτο γκρουπ; Οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν άμεσα, αρχίζοντας από το εκτός έδρας ματς με την Ένωση στο Παραλίμνι. Στις πρώτες 19 αγωνιστικές η Ομόνοια παρουσίασε μια ανισορροπία στα εντός και εκτός έδρας παιχνίδια και αν δεν βελτιώσει άμεσα τη συγκεκριμένη αδυναμία, πολύ σύντομα θα βρεθεί εκτός μάχης.
Θυμίζουμε πως το πρώτο φετινό διπλό ήρθε λίγο πριν από τον... Άγιο Βασίλη (8 Δεκεμβρίου με Νέα Σαλαμίνα), ενώ μετά από 19 αναμετρήσεις μετρά μόλις δύο νίκες μακριά απο το ΓΣΠ. Αυτός είναι ο χειρότερος απολογισμός από τις ομάδες που είναι στην πρώτη 7άδα, ενώ μόνο η Αγία Νάπα, ο Ολυμπιακός και ο Εθνικός έχουν λιγότερες εκτός έδρας νίκες (από μια). Οι απαντήσεις θα δοθούν μόνο εντός των τεσσάρων γραμμών...