«Η ομάδα του Μονάχου, ήταν η μεγαλύτερη που είδα ποτέ»… Τα λόγια αυτά του Sir Mat Busby, χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα του 1958, που ξεκλήρισε τη μεγάλη ομάδα των Busby babes, έχουν την ευθυκρισία εκείνου που αντίκρισε με όλο του το είναι το θάνατο, ώστε κάθε του λόγος να αποτελεί μιαν ανεπιφύλακτη ετυμηγορία για τη ζωή...
Ανάλογη είναι η «ετυμηγορία» και όσων είδαν τη θρυλική εκείνη Γιουνάιτεντ των Geoff Bent, Roger Byrne, Eddie Colman, Duncan Edwards (άφησε την τελευταία του πνοή δύο εβδομάδες μετά), Mark Jones, David Pegg, Tommy Taylor, Liam Whelan (οι οκτώ νεκροί του Μονάχου), Johnny Berry, Jackie Blanchflower (δεν κατάφεραν να ξαναπαίξουν ποδόσφαιρο), Denis Viollet, Bobby Charlton, Ray Wood (μετέπειτα προπονητής του ΑΠΟΕΛ στις αρχές του ’70), Bill Foulkes, Harry Gregg, Kenny Morgans και Albert Scanlon να παίζει…
Μαζί τους δύο προπονητές της ομάδας - οι Bert Whalley, chief coach, και Tom Carey, trainer - κι ο γραμματέας του συλλόγου, ο θρυλικός Walter Crickmer, χάρις στις προσπάθειες του οποίου, μερικά χρόνια πριν, η MU είχε αποφύγει τη χρεοκοπία -και οκτώ δημοσιογράφοι βρετανικών εφημερίδων - ανάμεσά τους ο μεγάλος Φρανκ Σουίφτ, ανταποκριτής της News of the World, πρώην τερματοφύλακας και αρχηγός της Εθνικής Αγγλίας και της Μάντσεστερ Σίτι, ο George Follows, της Daily Herald, που πρόλαβε, στην ανταπόκρισή του από το Βελιγράδι, να «μαρτυρήσει» πως η Γιουνάιτεντ του πρώτου ημιχρόνου είχε δώσει το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ρεσιτάλ στην ιστορία, και ο Tom Jackson, της Manchester Evening News, ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε το προσωνύμιο Busby babes και «είδε», για πρώτη φορά, το ρεπορτάζ του να γίνεται πρωτοσέλιδο στην έκδοση της εφημερίδας. Δύο μέλη του πληρώματος, και άλλοι δύο επιβάτες επρόκειτο να συμπληρώσουν τον μακάβριο κατάλογο των νεκρών μιας από τις μεγαλύτερες αθλητικές τραγωδίες της ιστορίας.
«Ήμασταν το μέλλον, αλλά το μέλλον ήρθε τόσο γρήγορα»… Κανείς δεν ξέρει πού μπορούσε να φτάσει αυτή η σφύζουσα από νεανικό σφρίγος και ταλέντο ομάδα (με μέσον όρο ηλικίας τα 22 χρόνια), «η πιο ηγεμονική από καταβολής αγγλικού ποδοσφαίρου», έτοιμη ήδη να εκθρονίσει τη μεγάλη Ρεάλ του Ντι Στέφανο από το θρόνο της βασίλισσας της Ευρώπης. Ακόμη και μόνον ο Ντάνκαν Έντουαρτς να επιζούσε (το μεγαλύτερο ταλέντο που ανέδειξε ποτέ ο Μπάσμπι και ήδη, μόλις 21 χρονών, ο «πληρέστερος ποδοσφαιριστής που υπήρξε ποτέ»), η ιστορία θα ήταν αλλιώτικη, λένε πολλοί...
Το μέλλον ήρθε τόσο γρήγορα, που όλος ο χρόνος στο Ολντ Τράφορντ πάγωσε σ’ εκείνη τη στιγμή, έγινε ολάκερος παρελθόν… Έκτοτε, κάθε αγώνας της Γιουνάιτεντ, είναι ένα μνημόσυνο για τους νεκρούς, ένα σημειωτόν της μνήμης σ’ εκείνη τη στιγμή που ακινητοποίησε την ιστορία. Και ο Tom Jackson θα βλέπει τώρα από τον Παράδεισο, το πρωτοσέλιδό του να αναπαράγεται σε εκατομμύρια άλλα πρωτοσέλιδα, όχι μόνον στα ταμπλόιντ, αλλά και στις καρδιές…
