Ακούστηκαν τα πρώτα έντονα παράπονα από τη διαιτησία στη δεύτερη μέρα του μαραθωνίου.
Στο προσκήνιο περισσότερο απ' όλους βρέθηκαν οι Τράττος και Σκαπούλλης.
Ο πρόεδρος των διαιτητών έδειξε τρεις κόκκινες και οκτώ κίτρινες στο Ανόρθωση-ΕΝΠ, ενώ ο Σκαπούλλης ουδεμία στο Άχνα-Ομόνοια.

Και οι δυο ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών, όμως έχω την άποψη ότι πολύ πιο σωστός ήταν ο Τράττος.
Μπορεί πιο εύκολα να έβαζε το χέρι στην τσέπη, όμως ήταν στις πλείστες περιπτώσεις σωστός και κυρίως αντίκριζε τις δυο ομάδες με τον ίδιο φακό.

Για μένα οι αποβολές ήταν σωστές και οι πλείστες κίτρινες επίσης σωστά δόθηκαν, γιατί και δύναμη πολλή είχε το ματς και κυρίως αρκετά σκληρά φάουλ. Αν κάποιος θέλει να δει το ματς από τη σκοπιά του οπαδού, ασφαλώς και θα βρει πολλά σημεία για να θεωρήσει εαυτόν αδικημένο.

Αυτό όμως ισχύει και για τις δυο ομάδες.
Στο Δασάκι ίσχυσε το αντίθετο. Ο Σκαπούλλης και ο αρμόδιος βοηθός δεν είδαν και βεβαίως δεν τιμώρησαν το εξοντωτικό κτύπημα του Άλισον στον Άσις, ούτε το πέναλτι υπέρ της Ομόνοιας.
Ειδικά όμως το κτύπημα προκάλεσε πολλά ερωτήματα, γιατί ο τρόπος και ο χώρος που έγινε ήταν τέτοιοι, που δεν δικαιολογούν καθόλου τον διαιτητή.

Και κάθεται ο απλός οπαδός το βράδυ στην τηλεόραση να δει φάσεις και βλέπει και συγκρίνει αυτήν του Άλισον μ' αυτήν του Ιτζάκι και διερωτάται κατά πόσο υπάρχει κανονισμός, πότε και πού εφαρμόζεται.
Τα αναφέρω αυτά για να τονίσω ξανά το τεράστιο πρόβλημα με την ανομοιομορφία που υπάρχει και τις απαιτούμενες συγκρίσεις που γίνονται στο τέλος κάθε αγωνιστικής.

Το πρόβλημα γίνεται ακόμα πιο μεγάλο, αν αυτή η ανομοιομορφία δεν αφορά και τις δυο αντίπαλες ομάδες, αλλά μόνο τη μια.
Γι' αυτό από τώρα που είναι νωρίς πρέπει τάχιστα να σταλούν από τους αρμόδιους τα σωστά μηνύματα.