Η Κύπρος γενικά έχει αλλάξει πάρα πολύ στα τελευταία χρόνια κι αυτό  αποδεικνύεται πολλάκις σ' όλους τους τομείς της καθημερινότητας.

Ο μέσος Κύπριος, που για δεκαετίες ολόκληρες ένιωθε κάτι μεταξύ πρίγκιπα και βασιλιά, ξαφνικά βρέθηκε ξεκρέμαστος, χωρίς δουλειά, χωρίς στηρίγματα, χωρίς κυρίως να έχει ευοίωνες προοπτικές.

Είμαστε γεμάτοι νεύρα, μας φταίνε όλοι και όλα, τα βλέπουμε όλα μαύρα και είμαστε γεμάτοι γκρίνια, κυρίως όταν σκεφτούμε πού ήμασταν πριν από λίγα χρόνια και πού βρισκόμαστε σήμερα.

Αυτός ο τόπος φαίνεται να δέρνεται από μεγάλες κατάρες ή να διοικείται διαχρονικά από ανθρώπους πλείστοι των οποίων σε καμιά περίπτωση δεν έπρεπε να βρίσκονται σε πόστα από τα όποια κρίθηκε ή κρίνεται η τύχη ολόκληρου λαού.

Τα σκάνδαλα των τελευταίων δεκαετιών και η τραγωδία στο Μαρί, σε συνδυασμό με την παγκόσμια οικονομική κρίση μάς έχουν αλλάξει τα φώτα και μαζί έφεραν τούμπα την καθημερινότητά μας.

Σ' όποιο μέρος βρεθείς, με όποια παρέα κι αν συναντηθείς, τους ίδιους προβληματισμούς θα ακούσεις.

Οι γονείς αγχώνονται για το μέλλον των παιδιών τους, οι νέοι αγχώνονται για το αύριο και όλοι μαζί βλέπουν την ανεργία να καλπάζει και κτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο.

Αυτή η κατάμαυρη εικόνα έχει αντίκτυπο παντού. Οι πηγές στερεύουν. Οι κότες με τα χρυσά αβγά εξαφανίζονται και γενικά ισχύει το ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Αυτό ήταν λογικό να μεταφερθεί και στον χώρο του αθλητισμού και ειδικά στον ποδοσφαιρικό, όπου διακινούνται και τα περισσότερα λεφτά.

Γι' αυτό παρατηρείται το φαινόμενο αρκετών παραδοσιακών χορηγών να αποχωρούν από τον χώρο, ρίχνοντας μάλιστα μαύρη πέτρα πίσω τους, και ομάδες που πουλούσαν εύκολα το όνομά τους να ψάχνουν, πλέον, με το λυχνάρι σαν σύγχρονοι Διογένηδες να βρουν νέους χορηγούς.

Πού να βρεθούν όμως αυτοί είναι το ερώτημα και πόσα θα δώσουν είναι το μεγαλύτερο αίνιγμα.

Γι' αυτό και θα συνεχίσουν την πορεία τους όσοι έχουν τα απαιτούμενα εφόδια, ενώ οι λοιποί, δυστυχώς, θα μείνουν από... βενζίνη.